Ποιητικές (??)...κόντρες...

δεν εχει ομως...

κοντευει και δεν προλαβα
να κλεισω καμια θεση,
τους ρωτησα και ειπανε
"κατσε οπου σ αρεσει"...

θα παω λιγο μακρια,
αν θελω να ψηφισω
και ( δη δει χρηματων ) προσφορες
δεν θα τις αγνοησω...

τους ζητησα παραθυρο
κοντα στο κυλικειο,
μα εκεινοι μου υπεδειξαν
χλιδατο, ενα γραφειο...

εδω, μου ειπαν, καθεσαι
μολις θα μας ψηφησεις
κι αν θελεις σου καθομαστε
τωρα να μας..........μυρισεις...

τοσα χρονακια μυριζαν,
χιλιαδες σαν και μενα...
μηπως να δω το... αρωμα
να βγαλω τα σπασμενα?

Λες?

Την Κυριακη στις τεσσερις
του παγερου Οκτωβρη
θρηνει η Ελλαδα θυματα
ορε! τρεχατε ολοι

τις καλπες να γεμισετε
με φρεσκο σαλαμακι
κι αν τυχει...σας τελειωσε
βρε, βαλτε κασερακι

μα (σε) τουτους μην διανοηθει
κανεις, την ψηφο του να δωσει
γιατι απο αυτη την δυστυχια
τιποτα δεν θα μας σωσει

αντρες παρτε τα αρματα
γυναικες τα τηγανια
τση γης να τους βυθισουμε
και μεσα στην παρανοια

οπως μας βυθισαν κι αυτοι
στην πιο μεγαλη τρελα
και επι "διαταγας αυτων"
δεν βλεπαμε ασπρη μερα

κοκκινο να 'ναι το χαλι
που το αιμα τους θα ρουφιξει
παρα αυτο των εκλογων
που θα τους αναδειξει.

δεν ειναι η πρωτη μου φορα
που πρεπει να διαλεξω,
αναμεσα σ ονοματα,
την τυχη μου να πλεξω...

να παρω μπυρα η καφε?
γυρο η μπιφτεκακι?
παστιτσιο η σπανακορυζο?
τουλουμπα η σαραγλακι?

κατι προκυπτει παντοτε
και παντα κατι παιρνω...
καλη, κακη επιλογη,
τα κουτσοκαταφερνω...

ομως, αυτο το προβλημα,
τι ταχα να ψηφισω
μεχρι στην καλπη να σταθω,
δεν ξερω να θα το λυσω...

ψηφο να μην δωσετε..
κακο κι’αλλο μην γινει..
λευκο να το παραδωσετε..
οσο κι’αν σας κοστισει..

Απατεωνες ολοι τους..
συγνωμη που το λεω..
αλλα την κοινωνια μας..
προς το κακο την παιρνουν..

ποιητικον?

ω! των δακρυων χαλεπη πηγη…
ω! της μεγαλης θλιψης μου, εσυ φεγγαρι…
μελαγχολιας αφθαρτη σιγη
και της ατοφιας δυστυχιας  χαλιναρι…

ω! ουρανοι της αλησμονητης βροχης…
ω! θυμωμενη και αταλαντη αυγη μου…
φωτα θαμπα της χαραυγης,
της θολερης αληθειας, αστραπη μου…

ω! τι σας λεω, εγω ο δυστυχης?
σας παρασυρω κι εκλιπαρω το δακρυ…
( μα αν καταλαβαινετε τι ηθελα να πω εγω ο “ποιητης”,
για πειτε μου και μενα που δεν βγαζω ακρη )…


tt

τι να σου πω...μελετησα για ωρα το γραπτο σου,
το πρωτο μου συμπερασμα? δεν εχεις το θεο σου.....

κατι ψιλοκαταλαβα μα σιγουρα δε λεω...
ξερεις τι κανω τωρα δα? απο τα γελια, κλαιω...

αφηνω τους ειδημονες, αυτοι θ αποφασισουν...
( αφου κατασταλαξιυνε, τι θελουν να ...ψηφισουν... ) ....

θαρρώ, έριον, πως σ 'έχασα
τα λόγια σου δεν "έπιασα"
οι λέξεις είναι δύσκολες, κωλύομαι, τις ξέχασα.

τα "ω!" σου αδιάπτωτα
συνέχιζες αδιάκοπα
και τούτη η ασάφεια αποτελεί παράπτωμα.

ο κολλυβιστης...

ψαχνοντας για επαγγελμα τα, προς το ζην, να βγαζω,
μου περασε απ το μυαλο κι αρχισα να διαβαζω,

πως θα γενω κολλυβιστης, πολυ πετυχημενος,
ονομαστος και πλουσιος και κοσμοξακουσμενος...

ζητησα απ τους γειτονες, κολλυβα να μου φερουν,
ετσι, να κανω δοκιμη κι αν θα τα καταφερουν

οι οποιες ικανοτητες εινα να επιδειξω,
πριχου σ αυτο το επαγγελμα με παθος να τις ριξω...

ολοι τους με βοηθησαν, μου εκαναν τη χαρη,
μου γεμισαν το σπιτι μου, κολλυβα και σιταρι...

ουτε που το φανταστηκα, δεν ειμαι δα και μαγος....
κι ετσι, αντι κολλυβιστης, βγηκα.....κολλυβοφαγος....




tt

τη δεσποινα, τη γνωρισα σε ζαχαροπλαστειο,
τη φωτεινη στο αστικο, τη σονια στο ιατρειο...

ερωτας φουντωσε τρελος κι αρχισε μια ιστορια,
ενας εγω και τρεις αυτες και μια καρδια δτα τρια...

εφτιαξα ενα προγραμμα, τη βαρδια του τηρουσα
και για να μην μπλοκαρομαι, πιστα το ακολουθουσα...

πρωι, ημουν στη δεσποινα, στη σονια καθε βραδυ,
στο γευμα απολαμβανα, της φωτεινης το χαδι...

τεταρτες, εκανα ρεπο, τελειωνα τις δουλειες μου
κι υστερα με χαιροτανε, ο αφρατος καναπες μου...

ετσι περνουσε ο καιρος και γω περνουσα ωραια,
ωσπου μια μερα ηρθανε κι οι τρεις μαζι παρεα...

πηγε η σονια για γλυκα στο ζαχαροπλαστειο
κι η φωτεινη εξεταση να κανει στο ιατρειο...

η καθε μια εκθειαζε τα καλλη μου τα θεια
κι η δεσποινα τους εδειξε και μια φωτογραφια...

δεν περιγραφω τη σκηνη, μα λεω πως ειναι θαυμα
που γρηγορα επουλωθηκε το ψυχικο μου τραυμα...

αιμοφυρτο με ριξανε σ ενα σκληρο φορειο
κι αμεσως με μετεφεραν σ ενα νοσοκομειο...

η καιτη ηταν που εβγαλε την ακτινογραφια,
η λενα εβαλε ορρο, η σοφη τα στοιχεια...

ερωτας φουντωσε τρελος.......................

Της φυλακής τα σίδερα
Είναι για τους λεβέντες
(Κι ίσως γι’ αυτούς που ολημερίς
Βολτάρουν με Μερτσέντες)

Από τα δυο δεν είμ’ εγώ
Το ένα ούτε τ’ άλλο
Κι όμως, από τη φυλακή
Να δω πώς θα με βγάλω…

Πήγα μια μέρα στον κουρέα
Τη χαίτη να κλαδέψω
Με το που μπήκα είπε «ωραία!»
«έλα να σε κουρέψω!»

Κάθισα, έτσι, ο άμοιρος
Στο κάθισμα του πόνου
Στο χέρι είχε μηχανή
Και ύφος είχε όνου

Και για να μη πολυλογώ
Μου ‘κανε ένα κεφάλι
Γουλί δεν ήταν ακριβώς
Μα πάλι μου ‘ρθε ζάλη

Κακούργε, το εφώναξα,
Πού πήγαν τα μαλλάκια?
Και ψύχραιμα απάντησε
«Δώδεκα ευρουλάκια.»

Στο δρόμο όταν περπατώ
Μακριά μου όλοι φεύγουν
Τύποι πολλοί μ’ αγριοκοιτούν
Τύπισσες μ’ αποφεύγουν

Δε φταίω εγώ μωρέ παιδιά
Απλά είμαι κουρεμένος
Δεν είμαι ακροδεξιός
Ούτε φυλακισμένος…

«Καλά να πάθω», σκέφτομαι,
Πληρώνω τις πομπές μου
Κι όλη τη μέρα το λαιμό
Μου σφίγγουν οι ενοχές μου

Την οδοντόκρεμα μικρός
Πατούσα απ’ τη μέση
Αυτή είν’ η αμαρτία μου
Και τώρα έχω ξεπέσει…

εγω δεν εχω να σας πω
μεγαλες ιστοριες.
παντα ημουν στα μετρια,
μακρια απο φασαριες...

ποτε δεν αφησα λυτα
τα ατιθασα μαλλια μου
ουτε τα εμπλεξα με τρεις
και τρωω τα ....κολλυβα μου...

παντα δεμενα τα μαλλια
τα εχω σε κοτσιδα,
κατω απο πεντε ερωτες
ταυτοχρονα δεν ειδα...

κι οταν παω σε μνημοσυνο
πριν φτασουν στο "αιωνια",
παω διπλα στα κολλυβα
κι αρχιζω με μανια...

να βγαζω ολα τα κολλυβα
που εχω στο πορτοφολι
για ν αγορασω κολλυβα
πριν να μπουκαρουν ολοι...

οχι που θα κατσω να σκασω...

γεια σας, ειμαι η δεσποινα, απο θεσσαλονικη
ζητω το βημα να σας πω και ξερω πως μου ανηκει,

γιατι πιο πανω διαβασα τι ειπε ο προκομμενος
κα μας το παιζει ανετος και , ταχα, κερδισμενος…

εγω, που λετε, δουλευα σε ζαχαροπλαστειο
ηρθε να παρει δυο γλυκα και ειπε ένα αστειο…

ε! πες αυτος, ε!  πες εγω, ειμαι κοριτσι πραμα
με γελασε ο ατιμος και το παθα το δραμα…

δε λεω, δραμα καλο μα σε ξινο μου βγηκε
οταν η σονια, η γιατρος, στο μαγαζι μου μπηκε…

ε! πες αυτη, ε!  πες εγω, μας σκαει το παραμυθι
που δε μιλουσε για κουκι ουτε και για ρεβυθι…

την άλλη μερα εφτασε με αλλη μια παθουσα
( τουλαχιστον, το κερατο, μονη δεν το φορουσα…)…

τα υπολοιπα τα μαθατε, ταπε το…παλικαρι…
φροντισε κι ενημερωσε, χαρτι και καλαμαρι…


tt

ουτε και γω..

η σονια ειμαι, η γιατρος, η....βαρδια, η βραδυνη του...
εγω τον ερωτευτηκα για τη γκυκια φωνη του...

πηρε να κλεισει ραντεβου, να κανει εξετασεις,
τις εκανε και αρχισαμε τις....αποκαταστασεις...

ειναι, του λεω, τα λευκα, λιγακι ανεβασμενα...
ποσο? μου λεει κι ερχεται σαν πιο κοντα σε μενα...

και οι τρανσαμινασες σου ειναι εκτος οριων...
πολυ? μου κανει και ρωταει πως θα τις παει στο μειον...

απο τριγλυκεριδια, καπως καλα τα παμε...
αυτο ηταν κι απο δω και μπρος, τιποτα δε θυμαμαι...

εξεταση σε εξεταση, εκανε θεραπεια,
κατεβηκε το ζαχαρο κατω απο το τρια...

ενιωσα εγω υπευθυνη κι ειπα να τ ανεβασω...
πηγα να παρω δυο γλυκα, ετσι, να τον κερασω...

τυχαια ειδα τη δεσποινα, της ειπα τι τα θελω
μου ειπε και κεινη τα γνωστα κι εγινα....φουρνελο...

και πως μετα απο τετοιο σοκ, το φιατ να οδηγησω?
μπηκα και γω σ ενα αστικο, στο σπιτι να γυρισω...

Εγώ να δείτε...

Χελλόουυυυυυ! Καλά το καταλάβατε, να και η αφεντιά μου...
Η Φωτεινούλα είμαι, βρε...Θα πω και τα δικά μου...

Είμ' οδηγός σε αστικό, Πολίχνη - Καλλιθέα
κι όχι πως είμαι άσχημη μα ούτε και ωραία...

Την ώρα που ξεκίνησα το δρομολόγιό μου
κι ήμουν τρεχάτη σε στροφή, στα δεξιά του δρόμου,

μου χώνεται ένας ταξιτζής και γω πατάω φρένο,
δεν πιάνει, το αφιλότομο, μάλλον ήταν σπασμένο,

αρπάζω το χειρόφρενο για να το σταματήσω
και μια κραυγή, στα δεξιά, με κάνει να γυρίσω....

Έγινε μεσ΄την ταραχή το λάθος το μεγάλο
κι αντί για το χειρόφρενο τράβηξα κάτι....... άλλο...

'Ετσι, λοιπόν, τον γνώρισα και κάναμε παρέα
μέχρι που μπήκε στο αστικό, κάποια φευγάτη νέα,

μου είπε τα καθεκαστα και την παρηγορούσα
και τότε ανακάλυψα το ζόρι που τραβούσα...

Όσο για το χειρόφρενο? Προσέχω όταν το πιάνω...
Το ίδιο λάθος δεύτερη φορά, δεν ξανακάνω...

ο πονος...

λυπησου με, μη με χτυπας τοσο πολυ...
στο λεω, θα τρελαθω, δεν το αντεχω,

μονο σε σενα πια μπορω να βασιστω
κι αλλο απο σενα, σου τ ορκιζομαι, δεν εχω...

με πονεσες, ο πονος εγινε πληγη,
κανω κουραγιο να μη δειξω πως ποναω...

μα συνεχιζεις, με χτυπας και δε βαστω
κι αλλο απο σενα ξερω πως δεν καρτεραω...

ειναι μεσανυχτα και ειμαστε μαζι
σε τοπο αγνωστο και μακρινο για μενα...

και συ, αλυπητα, με κανεις να πονω,
σε συγχωρω, μα αυτο που κανεις ειναι αβασταχτο για μενα...

"λυπησου με", ετσι θα λες, χαραματα και συ,
οταν τα φωτα σβησουν κι η γιορτη τελειωσει...

ξερω, θα κλαψεις, οπως τωρα κλαιω εγω
και σου τ ορκιζομαι, κανεις δε θα σε σωσει...

μολις γυρισω και στο σπιτι μου θα μπω,
να ξερεις θα βρεθεις μεσ τα σκουπιδια..

εσυ κι ο πονος σου αναμνηση παλια
και γω θα λεω, στενα παπουτσια, δεξιωσεις και α............πο δω παν κι οι αλλοι...

Στον κρημνό το μούχρωμα γλακεί,
γλακεί να γλύσει συμφοράς του.

Είναι μυστήριο παιδί, τόσο το φέρσιμό του.
χαστούκι έφαγε γερό, από της μητριάς του

το αβρό το χέρι, το βαρύ, το ασήκωτο και βάλε
οπού η σκούφια της κρατεί από το Μπόργκο ντ' Άλε.

Κάλιο χαστούκι απ΄το αβρό της μητριάς το χέρι
κι όσο γλακεί το μούχρωμα, ας μην το συλλαγάται...

Μόν' απ΄ της σκούφιας το ξαντό ας κόψει με μαχαίρι
ένα φουντί περίτεχνο, έτσι όπως τυλιγδάται...

Κι ας μη γρικάει καταγωγές, μηδέ να τονε νοιάζει,
ντάλε κουάλε είν΄κι αυτός, κι ασήκωτα χεριάζει...

E, ναι...

Ως γνώστης των πραγμάτων,
Ως γνώστης ποιητών και ποιημάτων,
Δια πολλοστήν φοράν, εκλιπαρώ…

Ως, εν δυνάμει, γνώστες των πραγμάτων.
Ως, εν δυνάμει,  γνώστες ποιητών και ποιημάτων,
Ακούστε με, επιτέλους, βρε παιδιά, να σας χαρώ….

Με τρόπο που δεν θ’  αναφέρω
Και, επιτρέψτε μου, μόνο εγώ να ξέρω
Έχω στα χέρια μου όλες τις νέες εκδόσεις

Μαργαριτάρια απείρου κάλλους
Ένας στους μύριους πάει στους μεγάλους
Οι υπόλοιποι? Ούτε να τους σκοτώσεις…

Αποφασίστε, μην σταματάτε
Και το ταλέντο σας μην το πετάτε
Πάτε πιο πέρα, χαράξτε ρότα…

Και,
Ως γνώστης των πραγμάτων,
Ως γνώστης ποιητών και ποιημάτων
Λέω τούτο εδώ : Αλλάξτε μας τα φώτα…


tt

Μια μέρα έπινα καφέ
και σκάρωνα στιχάκια
μεγάλη είχα έμπνευση
να γράψω ποιηματάκια

Όμως δεν ήξερα πολλά
για ποίηση, ο βλαμμένος
και πήγε ο χρόνος μου λοιπόν
ολότελα χαμένος

Δε μέτραγα τις συλλαβές
οι λέξεις δεν ταιριάζαν
και τα φλυτζάνια του καφέ
απανωτά αδειάζαν...

Κι έτσι επικαλέστηκα
ποιητική αδεία
μήπως και δεν θεωρηθεί
το ποίημα μια αηδία...

Έτσι, που λες, Ταΰγετε...
θέλεις μαργαριτάρια
αλλ' από μένα δε θα βρείς
άλλο από... σκαθάρια...

βρε taugetos...

εισαι και γνωστης, οπως λες, ξερεις απο εκδοσεις
κι ακου αυτο που θα σου πω και προσοχη να δωσεις...

το καθε ψωνιο σημερα εκδιδει ενα βιβλιο,
ποσα τα ψωνια? απειρα...γεματο το τοπιο...

ειναι για μας καλυτερα μαζι τους να γελαμε,
το αορατο ταλεντο τους, να το περιγελαμε...

αλλα και το καπελο σου, ευκολα μην το βγαζεις,
σταματα πια σε πειρασμο ολους μας να μας βαζεις...

δεν ειναι δα και δυσκολο να γραψεις τετοιο ποιημα,
βρισκεις το θεμα κι ευκολα σου ξεπηδαει η ριμα...

θελει μοναχα διαθεση να χεις και ευκαιρια
σου ρχεται και μια εμπνευση και να τη η ιστορια...

α ναι, λιγος καφες, μαλλον καλο θα κανει...
το λεει κι ο Aptyxeiotos που ειναι και adm- ανι.....

"Το ποίημα και η ρίμα"

Αν βάλουμε τον τάλαντο, τον ύστερο σε ποίημα,
στο φόρουμ για να κάνουμε μονάχα μια ρίμα

τι θα μας μείνει στη ζωή? Δεν θα φτουρώ δεκάρα!
Γι' αυτό κι εδώ επιδίδομαι σε άλλη μια φαφάρα.

Όχι πως δεν έχω όρεξη να σου αλλάξω φώτα
δεν είν' δική μου η δουλειά, είναι του μπάρμπα-Νώντα (ηλεκτρολόγος επαγγέλλεται...)

Κι αν του την κλέψω την χαρά και αν του πάρω φήμη
τι ρίμα να μου έρθει εμέ που θα 'μαι ένα ερήμι?

Δεν γράφω αριστουργήματα, δεν γράφω ούτε ποίημα
εμάλωσα από καιρό με την ριμάδα ρίμα

στείρος στην πένα είμαι, θαρρώ, στείρος και στο μολύβι
Και το τονίζω, βάλτε το καλά εις το μυαλό: Το ποίημα μου είν' κρεμμύδι

Σαν το διαβάζουν πολλοί, με μαύρο δάκρυ κλαίνε
πως "είναι το καλύτερο στον κόσμο όλο", λένε.

Και κάπου εδώ "αδέρφια" μου, σας χαιρετώ με ρίμα
κατάφερα και έγραψα μια φαφάρα-ποίημα. (πάλι...)

Χμμμ!!

Δεν κρύβεται το τάλαντο, δεν το μπορεί όπου τό' χει
Μυρίζει χώμα και νερό μετά το πρωτοβρόχι

Μυρίζει στάχυ στον αγρό που θερισμό προσμένει
Μυρίζει θάλασσας αφρό, σαν κύμα παραδέρνει

Είν' στο σκοτάδι ολόφωτο, στο φως λαγοκοιμάται
Και κειος που τό' χει δε σιωπά μα σα θεριό βρυχάται

Σε λίγους στίχους, μοναχά, φτάνει και περισσεύει
Κι αν έχει τέχνη ο ψαράς πετάει και το ψαρεύει

Χμμμ!!



tt

το στιβω, το ρημαδομυαλο μου, το στιβω
για να δω μηπως κι εχω ταλεντο και το κρυβω!

και δε μου βγαινει ουτε ριμα, ουτε ρημαδα
μα μια ξινη και αγευστη πορτοκαλαδα!

κι αφου μανταρα εγινε η προσπαθεια για ριμα
τι ταχα θα μου εβγαινε ενα εγραφα ενα ποιημα?

με τοση δυναμη και σθενος που το στιβω
μηπως να δοκιμασω αθλητης να παω στο στιβο?


tt

Δεν είναι πράγμα η ποίηση, φίλοι, για κάθε πένα
Και ξέρω, για παράδειγμα, πως δεν είναι για μένα

Δεν θέλει γνώσεις άφθονες, δεν θέλει δυό πτυχία
Και ούτε κι όλοι οι ποιητές ξέραν ορθογραφία...

Θέλει όμως χώμα και νερό, θέλει φωτιά κι αέρα
Θέλει και το έρμο το μυαλό να τρέχει νύχτα μέρα

Θέλει συναίσθημα μεστό κι ώριμες εμπειρίες
Θέλει και αυτοκριτική, κύριοι και κυρίες.

Μα εγώ είμ' ο Απτυχείωτος και ποίηση δε διαβάζω
μόνο στιχάκια υβριστικά εύκολα κατεβάζω

Κι αντί να γράψω ποίημα θα γράψω μια στιχάρα!
Γεια και χαρά σας, αρειανοί... σας άρεσε η τεσσάρα???

Σαν ένα πλοίο..........

Μοιάζει με πλοίο η χώρα μας, στην πλώρη της γιουρούσι
-κάνουν οι παρατρεχάμενοι- κι ένα ωραίο τσιμπούσι.

Μοιάζει με πλοίο η χώρα μας, λικνίζεται στο κύμα,
μα νασου ένα παγόβουνο και την βυθιεί στο μνήμα.

Μοιάζει με πλοίο η χώρα μας, κι ο καπετάν φορεί καπέλο
γέρο 'ναι λένε το σκαρί μα οι άλλοι ένα βέλο...

Μοιάζει με πλοίο η χώρα μας, κι όλο ταρακουνάει
σαν του τελειώσει η τροφή το πλήρωμα πεινάει...