Ιστορια...μυστηριου...!!!

ο πυργος του δουκα βλακουλα ηταν χτισμενος στην κορυφη του πιο ψηλου βουνου της κορταθιας. τωρα, πως απο την αλλη πλευρα του βουνου, ειχε θαλασσα, δεν μπορω να το εξηγησω, παραξενια της φυσης...
οι πιο τακτικοι επισκεπτες ηταν οι κατσικες που εβοσκαν στο βουνο, αλλα απο τοτε που χαλασε το...τελεφερικ, δεν ξαναπηγαν στον πυργο...το ασανσερ λειτουργουσε, βεβαια, αλλα δεν τολμουσαν να το χρησιμοποιησουν καθως η επιγραφη ελεγε "μονο ανθρωποι"...
στον πυργο εμεναν...

...o δούκας Βλάκουλας, εγγονός του ονομαστού παππού του, ο μπάτλερ Όμηρος, εγγονός του μπάτλερ του ονομαστού παππού του, η μαγείρισσα Αμαλία, εγγονή της μαγείρισσας του ονομαστού παππού του και ο Τζάφερ, ο κηπουρός, εγγονός του κηπουρού του ονομαστού παππού του, που εκτελούσε και χρέη οδηγού ( σιγά τον κήπο που είχε ο δούκας Βλάκουλας και ήθελε και οδηγό, τρομάρα του...). Επίσης...

...ο πιστος σκυλος του δουκα βλακουλα, ο φλοξ, μακρινος απογονος του σκυλου του ονομαστου παππου του, η χαδιαρα γατα του, η ψιψινα, μακρινη απογονος της γατας του ονομαστου παππου του και ο κριτς, ο παπαγαλος...( οχι, κανενος μακρινος απογονος, αυτον τον εφερε ο δουκας βλακουλας οταν πηγε ενα ταξιδι στην αφρικη οχι, σαν ιεραποστολος, αλλα σαν κηνυγος λιονταριων )...
μαζι τους, αλλα στο υπογειο του πυργου, εμεναν...

...ποντικάκια, αρουραίοι, κατσαρίδες, νυχτερίδες κι αράχνες ( γλυκιά μου.. ), κάθε είδους ζωύφια και, όταν είχε τρικυμία, καμμιά τσιπούρα, αλλά αυτή δεν έμενε για πολύ γιατί κατέληγε στο τηγάνι της Αμαλίας και στο στομάχι του δούκα Βλάκουλα...
Ο αγαπητός μας δούκας, λοιπόν....

...περνουσε τον καιρο του αναμεσα στα βιβλια και τιε συλλογες του. ηταν ενας χαρουμενος τυπος ( καταθλιψη, σκετη...), ευχαριστος ( να κατι μουτρα, μεχρι το πατωμα εφταναν... ), τολμηρος ( φοβοταν και τη σκια του, ακομα...), ανετος ( μια μιζεεεεεερια...)...
ηταν καιρος που ειχε αποφασισει να κλειστει στον πυργο του και σπανια πηγαινε στο χωριο. την αλληλογραφια, την εφερνε ο τζαφερ μαζι με....

..τα ψωνια...πεντε κιλα πατατες, ενας λογαριασμος πιστωτικης καρτας, εφτα κιλα ζαχαρη, ενα διαφημιστικο φυλλαδιο...
ο δουκας βλακουλας ακολουθουσε ολοκληρη ιεροτελεστια στο ανοιγμα των επιστολων του...( δουλεια δεν ειχε ο ανθρωπος, επρεπε κατι να βρει να περασει την ωρα του...) αλλα...

..Αλλά απ΄τη μέρα που έλαβε ένα παράξενο γράμμα, όλα τα άνοιγε γρήγορα...( όχι, παίζουμε, σιγά μην καθόταν να περιμένει...). 'Ισως, γιατί το περιεχόμενο του τον είχε ταράξει ( μέντες...έφαγε, όχι μόνο τον τάραξε...). Έδειχνε ατάραχος αλλα δεν ήταν ( η....περδικούλα του το ήξερε...) και η ανυσηχία του εκδηλώνονταν ποικιλοτρόπως....όπως...

...με το να μιλαει στον παπαγαλο του και να του διηγειται πως οερασε τη ζωη του ( περασμενα μεγαλεια...).
η ζωη στον πυργο κυλουσε κανονικα ( αν ειναι αυτο κανονικα, εμενα να με φτυσετε...) ο δουκας βλακουλας, αφου ετρωγε το πρωινο του, εκανε μια βολτα στον κηπο, αναμεσα στα λουλουδια του ( δυο γλαστρες και μια μαδημενη τριανταφυλλια, αλλα τεσπα...) μαζι με το φλοξ και την ψιψινα ( τα καημενα τα ζωντανα, ναι, πιστεψτε με, ηταν ακομα ζωντανα...).
μετα...

...κλεινοταν στο γραφειο του και τακτοποιουσε τις συλλογες του.ηταν συλλεκτης σπανιων αντικειμενων ( σπιρτοκουτα, χαρτοπετσετες, επιστολοχαρτα ), που για να τα συλλεξει, ταξιδεψε πολυ ( μεχρι το...περιπτερο )
και σπαταλησε αρκετο χρονο για την επιλογη τους ( αν δεν τον επιανε στην κουβεντα η περιπτερου τα....επελεγε πιο γρηγορα...)
αφου τελειωνε με τις συλλογες του...

...'Εκλεινε τα μάτια κι αναπολούσε το παρελθόν μέχρι ν' ακουστεί το κουδούνι που τον ειδοποιούσε ότι το γεύμα ήταν έτοιμο. Δεν έτρωγε πολύ, ήταν λιτοδίαιτος...( στο τραπέζι, εννοείται, γιατί στο δωμάτιο καταβρόχθιζε από καραμέλες μέχρι γαριδάκια και μάζευε τις συσκευασίες, ούτε συλλογή να έκανε, σ' ένα συρτάρι )...
Αλλά και δεν παρέλειπε να ευχαριστήσει την Αμαλία, λέγοντας ότι το γεύμα ήταν υπέροχο...αλλά λόγω της...δίαιτας που ακολουθούσε ( χαχαχαχαχαχα ), του ήταν αδύνατο να το φάει...
Αμέσως μετά, έπινε τον καφέ του και....

...αποσυρονταν για ξεκουραση ( ποτε προλαβε να κουραστει...απορω ) και για διαβασμα. διαλεγε ενα λογοτεχνικο βιβλιο ( η αλαφροχερα νοσοκομα π.χ. ) και βυθιζονταν στη μελετη του την οποια διεκοπτε ο ομηρος για να τον ενημερωσει για την κατασταση των οικονομικων του ( ??? ).
το βραδυ, ετρωγε ελαφρα ( κοκορετσακια, γαρδουμπιτσες...) γιατι ηθελε να κοιμαται αμεσως και να μη σκεφτεται το...

...( χαλι του? οχι...το παρελθον του? μπα... αααα! ναι...) το γραμμα που ελαβε και ειχε αναστατωσει τη ζωη του. το ειχε κρυψει για να μην το διαβασουν κατω απ το pc του, οχι...στο τελευταιο συρταρι του γραφειου του ( εκει που φυλαγε τις σοκολατες...) και καθε τοσο το εβγαζε και το διαβαζε ( η επαναληψις μητηρ μαθησεως...).

κι επειδη μυστηριο δεν εχουμε μεχρι εδω...

ενα πρωι που ξυπνησε ευδιαθετος ( μαλλον την ...αλαφροχερα εβλεππε στον υπνο του ) και πριν προλαβει να σηκωθει απ το κρεβατι...ειδε...

...τον Όμηρο να στέκεται δίπλα του ( σαν...μπάστακας ) και να του δίνει μια κάρτα.
- Σας περιμένουν στο σαλόνι, κύριε, του είπε με τη σοβαρή φωνη του ( που ταίριαζε απόλυτα με την ξυνή και ανέκφραστη φάτσα του... )
Η κάρτα ήταν σαφέστατη, άσπρη με μαύρα γράμματα. 'Ενα μόνο όνομα: ΑΝΔΡΟΚΛΗΣ ΠΟΥΒΑΡΩ...
Κατέβηκε βιαστικά στο σαλόνι. Σε μια μεγάλη πολυθρόνα που βρισκόταν δίπλα στο ανατολικό παράθυρο, καθόταν ενας ευτραφής άντρας, γυρω στα σαράντα...Το κουστούμι που φορούσε πρόδιδε την οικονομική του κατάσταση, τα παπούτσια του, το ίδιο, το καπέλο του, το ίδιο, το μπαστουνι του, το άλλο...( κληρονομιά από πλούσιο συγγενή? ).
Μόλις είδε το δούκα, σηκώθηκε βιαστικά ( ελατήριο σκέτο ), έκανε μια εγκάρδια κίνηση με το κεφάλι και είπε:

- ΑΝΔΡΟΚΛΗΣ ΠΟΥΒΑΡΩ...
- ποιον? ρωτησε ο δουκας...
- τι ποιον? ρωτησε και το ...ελατηριο...
- ποιον βαρας? ξαναρωτησε ο δουκας...
- μα, κανεναν, πως σας ηρθε αυτο...
- ειπες ΠΟΥ ΒΑΡΩ, το ακουσα...
- ναι, το ειπα...
- κι εγω ρωταω, ποιον βαρας?
- κυριε δουκα, ειναι το ονομα μου...ΑΝΔΡΟΚΛΗΣ ΠΟΥΒΑΡΩ...
- α! με συγχωτειτε, κυριε ΠΟΥΒΑΡΑΤΕ ( ωραια, τον εκανε κεφαλονιτη...)
- ΠΟΥΒΑΡΩ, κυριε δουκα...
- εγω τι ειπα?
- ΠΟΥ ΒΑΡΑΤΕ...
- οχι, εσεις βαρατε...
- ΔΕ ΒΑΡΑΩ ΚΑΝΕΝΑ, λεγομαι ΠΟΥΒΑΡΩ...( αλλα, αν χρειαστει, ευχαριστως σου δινω ενα χερι ξυλο, ασχετε...)
- παρανοησα, παρακαλω, σας ακουω...
- ειμαι, λοιπον, ο ΑΝΔΡΟΚΛΗΣ ΠΟΥΒΑΡΩ...
- το εμπεδωσα, κυριε... ( μην ξαναπεις τα ιδια γιατι θα σε δειρω και γω μαζι με τον...αυτον που βαραει...) και, σε τι οφειλω την τιμη της επισκεψης σας?

_ μα στην επιστολη, απαντησε απορημενος ο ΠΟΥΒΑΡΩ.
ο δουκας τα χρειαστηκε ( χλωμιασε, κιτρινισε, πρασινισε, μουμια εγινε... )
_ εσεις, λοιπον, τη στειλατε? ρωτησε με τρεμαμενη φωνη...
_ οχι, εσεις τη στειλατε...
_ δεν ειναι δυνατον, δε θυμαμαι να το εκανα...μονολογησε σχεδον...
αν ηταν ετσι δεν υπηρχε λογος ανησυχιας.προσπαθησε να θυμηθει μηπως χρωστουσε καποια φαρσα στον εαυτο του και για να το ανταποδωσει εγραψε μια απειλητικη επιστολη, την ταχυδρομησε, την ελαβε, τη διαβασε και...αυτα...
_ μα πως δεν το κανατε, ο ΠΟΥΒΑΡΩ εκει...οριστε, εδω την εχω...αν θελετε να σας τη δειξω...
_ οχι, εγω την εχω, αν θελετε να σας τη δειξω εγω( τι εγινε, ρε παιδια? )
_ κυριε δουκα, η επιστολη που στειλατε στο γραφειο μας του συλλογου ιδιωτικων ερευνητων και ζητατε τη βοηθεια μας, ο ΠΟΥΒΑΡΩ προσπαθουσε να ειναι ηρεμος...
_ χιλια συγγνωμη, παρακαλω περαστε στο...

...γραφειο μου...
ο ΠΟΥΒΑΡΩ ακολουθησε σοβαρος. οσο προχωρουσε εριχνε ερευνητικες ματιες γυρω του...( τι στα κομματια ερευνητης ηταν, αν δε το εκανε? )
εφτασαν στο γραφειο αφου περασαν απ το μεγαλο δυτικο διαδρομο που οδηγουσε στη δεξια πτερυγα του κτιριου ( χαθηκε να ειχε ενα τριαρακι να μην μπερδευομαστε? )
- παρακαλω, ο δουκας βλακουλας του εδειξε την πολυθρονα πθου βρισκοταν στ αριστερα του...
ο ΑΝΔΡΟΚΛΗΣ ΠΟΥΒΑΡΩ προτιμησε να μεινει ορθιος...
ο δουκας εβγαλε την επιστολη και την κουνησε...
- να τη, αυτη ειναι...
- μπορω να τη δω? απλωσε το χερι...
- μα σας την εδειξα...
- εννοω να τη μελετησω...
- μπορω να σας τη διαβασω...
- θα προτιμουσα να τη διαβασω μονος...
- μα απευθυνεται σε μενα προσωπικα...
- κυριε δουκα, θελετε η δε θελετε να σας προσφερω τις υπηρεσιες μου? ( ο ΠΟΥΒΑΡΩ ειχε αρχισει να ΠΟΥ - ΒΑΡΙΕΤΑΙ )
εκεινη την στιγμη μπηκε μεσα ο ομηρος και ανακοινωσε στο δουκα την αφιξη του στρατηγου μαξ φον φακτορ...
ο δουκας τον κοιταξε εκπληκτος...( ιστορια μυστηριου με τρια ατομα δε γινεται, αντε να ερθουν κι αλλοι να γινουμε πολλοι...)
- ας περασει....ειπε οταν συνηλθε απ την εκπληξη...

Ο Όμηρος έφυγε και σε λίγο ήρθε μαζί με το στρατηγό. Ένας ξερακιανός ανθρωπάκος που τον ακλουθούσε ήταν ο στρατηγός...Το δεξί αυτί του ήταν ταλαιπωρημένο από μια σφαίρα, το αριστερό μάτι ήταν λίγο πιο κλειστό απ' το δεξί. Στο σαγόνι είχε μια ουλή από... Τέλος πάντων δε θα ξημερωθώ περιγράφοντας πόσες σφαίρες είχε φάει ο στρατηγός γιατί θα χρειαστούν ώρες ...
-- Να υποθέσω ότι είστε ο στρατηγός? ρωτησε ο δουκας πριν προλάβει να μιλήσει ο Όμηρος...
Ο στρατηγός χαμογέλασε ( του έλειπαν και δυο μπροστινά δόντια..), χαιρέτησε στρατιωτικά και είπε...

- ελαβα την επιστολη σας...
- αποκλειεται, δεν ειναι δυνατον, εδω την εχω...( κουνησε το γραμμα μπροστα στα ματια του στρατηγου...)
- μα τι λετε, εχω την επιστολη σας...αυτη που με καλειτε να περασω ενα τριημερο στον πυργο σας....
εβγαλε ενα τσαλακωμενο χαρτι και αρχισε να διαβαζε....
- αγαπητε μου στρατηγε, σας καλω να περασετε μαζι μου...μπλα μπλα μπλα ... και σας αποδειξη της εκτιμησης μου σας στελνω αυτο το σπιρτοκουτο απο την περιφημη συλλογη μου...
- πως?? ο δουκας εμεινε αγαλμα...( θα μπορουσε να ηταν με τετοια φατσα...)
ο στρατηγος εβγαλε ενα ταλαιπωρημενο σπιρτοκουτο και το εδειξε...
ο ΑΝΔΡΟΚΛΗΣ ΠΟΥΒΑΡΩ, φορεσε τα γυαλια του και το περιεργαστηκε...
ο δουκας το αναγνωρισε, ηταν δικο του...( συγκεκριμενα ηταν το πιο σπανια κομματι της συλλογης του...ενα πουλι, ενας μαυρος φανταρος και μια φωτια απο κατω...παραξενος συνδυασμος...)
- δε σας εστειλα εγω την επιστολη, στρατηγε μου...αλλα ειστε ευπροσδεκτος για να μας βοηθησετε να καταλαβουμε τι συμβαινει...
- αμαλια, φωναξε αμεσως μετα....βαλε ακομα ενα πιατο στο τραπεζι...
αλλα η αμαλια ελειπε.....

...ο ΑΝΔΡΟΚΛΗΣ ΠΟΥΒΑΡΩ εβγαλε ενα μπλοκ και αρχισε να σημειωνει...( καιρος ηταν να μαζεψει και κανενα στοιχειο...). ο δουκας βλακουλας εμεινε με το στομα ανοιχτο. η αμαλια ποτε δεν ελειπε....( μονο οταν ηταν στο υπογειο μετα απο γερη θαλασσοταραχη για να ψαρεψει...)
_ δεν ειναι αναγκη, ειπε ο στρατηγος, δεν πειναω...( σιγα να μην ηταν το προβλημα τι θα ετρωγε ο στρατηγος...)
_ δεν καταλαβατε, αγαπητε μου... ο δουκας τα χρειαστηκε...η αμαλια...
την ιδια ωρα ακουστηκε ενα ουρλιαχτο...ο ΑΝΔΡΟΚΛΗΣ ΠΟΥΒΑΡΩ αφησε το μπλοκ και βγηκε αμεσως απ το γραφειο...τρεχοντας...
_ ο δουκας το πηρε τρεμοντας στα χερια του, ενω ο στρατηγος ( που ηταν και λιγο κουφος...) θαυμαζε εναν σπανιο πινακα στον τοιχο, ενας γερο-καπετανιος που καπνιζε αμεριμνος την πιπα του...
ο δουκας διαβαζε τι εγραψε ο ΑΝΔΡΟΚΛΗΣ ΠΟΥΒΑΡΩ ( και μονο ΠΟΥ δε ΒΑΡΕΣΕ το κεφαλι του...)
_ "να μην ξεχασω....

...να παρω το γκρι μου κουστουμι απ το καθαριστηριο"
σωστος, σκεφτηκε ο δουκας, τα γραφει κωδικοποιημενα για να μην πεσουν στα χερια καποιου αλλου...
αφησε μονο του το στρατηγο και βγηκε απ το γραφειο. προσπαθησε να μαντεψει που ειχε παει ο ΑΝΔΡΟΚΛΗΣ ΠΟΥΒΑΡΩ. η αληθεια ειναι οτι ψιλοφοβηθηκε, εκεινο το ουρλιαχτο ηταν απαισιο, αλλα τι να εκανε...πιο ασφαλης ενιωθε με το στρατηγο που προσπαθουσε να αναψει την πιπα του καπετανιου, ζητωντας συγγνωμη για την 8η αποτυχημενη προσπαθεια...( τωρα που το σκεφτομαι, πρεπει να ειχε και ενα ματι γυαλινο...).
- α! εδω ειστε? βρηκε επιτελους τον ΠΟΥΒΑΡΩ...( ΠΟΥ ΒΑΡΟΥΣΕ μυγες, μαλλον , αλλα δεν τα λεμε αυτα...)
στεκοταν ακινητος μπροστα στο ανατολικο παραθυρο του σαλονιου, διπλα στο μεγαλο καναπε, απεναντι απ το ρολοι τοιχου που κοσμουσε τη γωνια στ αριστερα του τζακιου και ερχοταν σε χρωματικη αντιθεση με το μεγαλο καφετι τραπεζι που καμαρωνε τον ογκο του σκεπασμενο με ενα δαμασκηνι τραπεζομαντηλο με ισαριθμες φουντες στις τεσσερις γωνιες του που κουνιοταν περα δωθε καθε φορα που ο φλοξ περνουσε κυνηγωντας τη γατα...( δεν ξερω αν καταφερα να σας μπασω στην ατμοσφαιρα, αλλα εγω τα παιξα...)
- αγαπητε ΠΟΥΒΑΡΩ?
εκεινος....

....γύρισε απότομα.
--Όπου θέλετε εκτός από μένα...
--Τί εννοείτε?
--Να βαρέσετε...Ω! με συγχωρείτε αλλά με έχετε αποπροσανατολίσει...
--Άσχετη η απορία μου, αλλά αν έχετε πρόβλημαγιατί δεν αλάζεται το όνομά σας?
--Και πώς να το κάνω, αγαπητέ μου δούκα?
--ΠΟΥΑΡΩ. Έτσι δε θα δημιουργούνται παρεξηγήσεις...
--Μα είναι όνομα αυτό για έναν ερευνητή? Ποιός θα με πάρει στα σοβαρά?
--Έχετε δίκιο, κύριε ΠΟΥΒΑΡΩ, έχετε δίκιο. ( Μερικές φορές καλύτερα να μασάς, παρά να βαράς.......εεεεεε!!! να μιλάς ).
--Ας συνοψίσουμε...Λάβατε μια απειλητική επιστολή της οποίας το περιεχόμενο μου είναι άγνωστο.
--Σαφώς και έλαβα...
--Μας καλέσατε ζητώντας τη βοήθειά μας...
--Σαφώς και σας κάλεσα...
--Δεχτήκατε την απρόσμενη επίσκεψη του στρατηγού ο οποίος ισχυρίζεται ότι τον έχετε καλέσει εσείς...
(Αν ξαναπεις "σαφως και" θα σκοτωθούμε )
--Σαφώς και δεν τον κάλεσα...
( Στη χαρίζω γιατι σε χρειάζομαι..)
--Με την άφιξή του, εξαφανίστηκε η οικονόμος Αμαλία...
Ένας θόρυβος τους έκανε να γυρίσουν προς...

… την πορτα που οδηγουσε στο υπογειο…
στο ανοιγμα της, στεκοταν η αμαλια κρατωντας ένα οικιακο σκευος γεματο ψαρια.
_ αμαλια, που ησουν? φωναξε ο δουκας, με ανακουφιση…
_ για ψαρεμα, απαντησε αταραχη. να τα ψησω η να τα κανω ψαροσουπα?
_και η κραυγη που ακουστηκε?
_ ποια κραυγη? δεν ακουσα τιποτα…απαντησε αταραχη…
μπορει να εδειχνε αταραχη, αλλα ο ΑΝΔΡΟΚΛΗΣ ΠΟΥΒΑΡΩ προλαβε, φευγαλεα να δει τα ματια της ν ανοιγοκλεινουν, το δεξι της αυτι να κουνιεται καθως μισοκρυβονταν πισω απο μια τουφα γκριζων μαλλιων, το αριστερο φρυδι να ανεβοκατεβαινει, τα χειλη της να σφιγγονται, το δεξι χερι να προσπαθει να συγκρατησει το σκευος με τα ψαρια ( σταματα πια, φευγαλεα ειπαμε…)
ολα αυτά ηταν δειγματα νευρικοτητας, αρα η αμαλια κατι εκρυβε…μπορει να προσπαθησε να το κρυψει, αλλα δεν ξεφυγε απ το ερευνητικο ματι του ερευνητη μας…
_ καλα, αμαλια, τηγανητα, σε παρακαλω…
_ μαλιστα…φευγοντας, η αμαλια εριξε μια ματια γεματη περιφρονηση στον ΠΟΥΒΑΡΩ…
_ εκεινος ανταπεδωσε κανοντας μια θεατρινιστικη υποκλιση σαν να ελεγε ( δε μας χ…..εις, ρε αμαλαρα? ) θα ερθει και η σειρα σου, αμαλιτσα μας…
_ στο μεταξυ και μεσα στο γραφειο……….

...ο καπετανιος το ειχε ριξει στην ψιλη κουβεντουλα με το στρατηγο ( η το αντιθετο? ). οταν μπηκαν μεσα ο δουκας με τον ΠΟΥΒΑΡΩ, ο στρατηγος, απο συνηθεια, χαιρετησε...στρατιωτικα.
- αγαπητε μου, ειπε ο δουκας χαμολεγωντας, ειναι ωρα να προσπαθησουμε να καταλαβουμε τι ακριβως συμβαινει...

στην κουζινα, η αμαλια καθαριζε τα ψαρια. στο τραπεζι ( στην καρεκλα, δηλαδη, που ηταν διπλα στο τραπεζι ) καθονταν αμιλητος ο ομηρος και την παρακολουθουσε...οι κινησεις της ηταν αποτομες και τελετουργικες. επιανε το ψαρι απ το κεφαλι και μ ενα μαχαιρι το ξελεπιαζε. τα λεπια πετιουνταν σαν τρελες νιφαδες χιονιου χεινωνιατικης μερας, στριφογυριζαν με αργες, σαν υπολογισμες, κινησεις χορευτριας που χορευει περηφανα, κομψα και αρμονικα και μετα επεφταν, φυσικη καταληξη, σ ενα μεγαλο μαρμαρινο νεροχυτη που αστραφτε και γυαλιζε απο παστρα...( τι μου εκανε αυτος ο παπαδιαμαντης, δε λεγεται...).
ο ομηρος την παρακολουθουσε με μισοκλειστα ματια...το μυαλο του πετουσε, σαν τα μικρα λεπια που χορευαν τον κινεζικο χορο του τσαγιου του καρυοθραυστη ( δεν ξερω αν φορουσε και τουλια...θα σας γελασω )...σκεφτονταν τη συνταξη που θα επαιρνε σε δυο χρονια ( ο πεζος...) και εκανε σχεδια...
- ομηρε, ειπε η αμαλια, σαν να ελεγε "αλλη δουλεια δεν εχεις να κανεις?"
- παρακαλω, αμαλια...
το κουδουνι που χτυπησε ( φτου, ουτε ενα ροπτρο, βρε? ) τους διεκοψε...
( να μην αρχισω να περιγραφω τα σχετικα με την εκπληξη που ενιωσαν με το χτυπημα του κουδουνιου γιατι θα νυχτωθουμε. ας αρκεστω σ αυτο : )
- μα, ποιος ειναι παλι? ρωτησε η αμαλια...
ο ομηρος........

...κατευθυνθηκε, βιαστικα, προς την πορτα...δεν αντεχε στην ιδεα οτι θα αντικρυζε αλλον ενα "στρατηγο"...
απορροφημενοι με το στρατηγο, ο δουκας βλακουλας και ο ανδροκλης πουβαρω ( προσπαθουσαν να του εξηγησουν οτι ηταν πινακας και οχι παραθυρακι, οτι ο καπετανιος ηταν ζωγραφισμενος και οχι ζωντανος και οτι ηταν αδυνατο να ειχε μιλησει ενα πορτρετο, αλλα τα λογια τους μαλλον πηγαιναν στο βροντο...) δεν ακουσαν το κουδουνι...
ειδαν ομως μπροστα τους τον ομηρο και ακριβως απο πισω του να στεκεται...
_ η κυρια κοντραπλακιδου ερωφυλη, ανακοινωσε ο ομηρος...
ηταν μετριου αναστηματος, ντυμενη μ ενα σουετ ταξιδιωτικο ταγιερ που συνδυαζονταν μ ενα γαλαζιο κινεζικο φουλαρι που ηταν περασμενο μεσα αο το γιακα και συγκρατουνταν αο τα καλα κουμπωμενα κουμπια του σακακιου ( τι μου εκανε αυτη η πετρα, δε λεγεται...)
πριν προλαβει να μιλησει ο δουκας, η κυρια κοντραπλακιδου ειχε σωριαστει στη πολυθρονα που ηταν διπλα στο τζακι και αριστερα απ το αγαλμα - καλογερο και αρχισε να μιλαει ακαταυπαυστα...
το μονο που καταλαβαν ηταν...

…Η κυρία Κοντραπλακίδου είχε λάβει μια ανάλογη επιστολή με κείνη του στρατηγού, ήταν από την Ελλάδα και συγκεκριμένα από την Κατερίνη, δασκάλα στο επάγγελμα αλλά είχε βγει στη σύνταξη πριν κάτι αιώνες ( κάτι για ιστορία μυστηρίου σε ΚΑΠΗ μου κάνει αλλά ας το πάρει το ποτάμι ) και ότι, αυτή η επιστολή που την καλούσε στον πύργο του Δούκα Βλάκουλα, ήταν ό, τι πιο συναρπαστικό ( σπαστικό, θα έλεγα) της είχε συμβεί στη ζωή της…
Ο ΑΝΔΡΟΚΛΗΣ ΠΟΥΒΑΡΩ εξέτασε λεπτομερώς την επιστολή…
--Μπορώ να έχω ένα δείγμα γραφής σας, Δούκα?
--Ευχαρίστως, απάντησε ο Δούκας και αφού ανασήκωσε τα σπιρτόκουτα που είχε απλωμένα στο γραφείο του, τράβηξε ένα επιστολόχαρτο. Ήταν ένα επιστολόχαρτο χρώματος μπεζ προς το εκρού. Στην πάνω αριστερή γωνία είχε γραμμένα με ασημί γράμματα τα στοιχεία του Δούκα και από κάτω έναν, κακότεχνα ζωγραφισμένο, παπαγάλο…
--Δε χρειάζεται, αγαπητέ μου, περιττό…είπε ο ΠΟΥΒΑΡΩ και έδειξε στο Δούκα το ίδιο επιστολόχαρτο. ( μη βιάζεσαι, βρε, μπορεί να ήταν το ίδιο αλλά να το έγραψε κάποιος άλλος…)
--Αγαπητέ μου, μου ζητήσατε δείγμα γραφής και όχι δείγμα επιστολόχαρτου…( το πιο έξυπνο πράγμα που είπε μέχρι τώρα ο Δούκας…)
Την ίδια στιγμή, η κυρία Κοντραπλακίδου ( για συντομία και για να μην παραταθεί το μυστήριο ( που μέχρι τώρα μας διαφεύγει…) θα αναφέρεται σαν κ. Κ. ) έβγαλε από την τσάντα της ( μια μικρή δερμάτινη καφέ τσάντα με διπλό κούμπωμα και πολλές θήκες ) ένα σπιρτόκουτο και το έδειξε στον…