Η Τζένη, η κατσαρίδα...

σωστη η παρατηρηση κι εδω πολλα σηκωνει,
την ερμηνεια εχω εγω και λεω πως ειναι η μονη...

σκουπιδια πηγε για να βρει και να τα ψαχουλεψει
κι αν βρει κανα φαγωσιμο να το περιμαζεψει...


tt

Ντροπή σας δεν περιμενα
ετσι να μου φερθειτε
εμενα την πενταμορφη
βρωμιαρα να με πειτε...

Ποτε δεν καταδεχθηκα
να μπλεξω με σκουπιδια
εγω οπου μεγαλωσα
μεσα εις τα στολιδια!

Εμενα που με βλεπετε
ειμαι η Λαιδη Τζενη
σε ολο το κουζιναριο
γνωστη και πενεμενη!

αυτα ειπε η τζενη κι εσκυψε λιγο πιο κει στην ακρη
κι απο τα ματια επεσε ενα μεγαλο δακρυ...

πω πω καταντια της κι αυτη ετσι να της μιλησουν
κι απο μια πραξη μοναχα να την χαρακτηρισουν...

ενιωσε τοσο αβολα και τοσο προδομενη
μα η αλλη δε σταματησε τα λογια της να κραινει...

- ποσες φορες, βρε γιοκα μου, πρεπει να στο τονισω,
καλα ειναι τα ονειρα μα πρεπει να ταισω

τα πιο μικρα αδερφια σου που ειναι πεινασμενα
απ οταν μας αφησε ο μπαμπας κι εφυγε για τα ξενα...


tt

Ολημερίς στη φάμπρικα, ρίχνει κόμπους ιδρώτα,
δουλεύει απ' τα μεσάνυχτα μέχρι να βγουν τα φώτα...

( Οι κατσαρίδες, ως γνωστόν, τη βγάζουν νυχτοβίως
και σε σκοταδια απέραντα ειν' ο μικρός τους βίος )...

Δεν τρώει, δεν πίνει, δεν γελά, μον' κάνει οικονομία,
να στείλει στα παιδάκια του λεφτά απ' τη Γερμανία...

μακρια απο οικογενεια, ο δολιος πως κρατιεται
κι ολη την ωρα αγκομαχα, τη μοιρα καταριεται...

"μαυρη μου μοιρα και κακια, μαυρη σαν κατσαριδα,
με μοιρανες το δυστυχη κι ασπρη μερα δεν ειδα...

αφησα την πατριδα μου, αφησα τα παιδια μου,
φτωχια, κακουργα μου δωσες, μαυρισες την καρδια μου"...

( και πολυ κλαμα, σελιδα 589 )

"ψωμακι εγω δεν χορτασα, στρωμα απαλο δεν εχω
με βαραιναν τα βασανα και σαν το βεγγο τρεχω"...

( να κανω μια παρενθεση? παει μακρια η βαλιτσα?
ως ποτε θα μοιρολογει εκει στην .... ξενιτιτσα? )

( Μέχρι να στερέψουν τα δάκρυα )

Μανούλα εγώ δεν γνώρισα μήτε πατέρα είδα,
πεντάρφανος μεγάλωσα κι είμαι και κατσαρίδα...

Μα έκανα οικογένεια, έχω παιδιά, γυναίκα,
τουτέστιν, έχω για τάισμα, στόματα τόσα δέκα...

δε λεω, πολυ το χαρηκα, εγω ο κακομοιρης
μα θα τανε καλυτερα αν δεν ημουν μπατιρης...

και κει που ολα πηγαιναν κι ηταν καλα στρωμενα
η κριση μας την επεσε και χτυπησε και μενα...

μ απολυσε τ αφεντικο, εκλεισε το γραφειο,
στης ανεργιας μ εβγαλε το φτωχικο ταμειο...


tt

ειδα κι αποειδα ο πατηρ, αποφαση το πηρα
να φυγω, να ξενιτευτω, να βρω μια νεα μοιρα....

φιλησα πρωτα την κυρα, φθλησα τα παιδια μου
και ζητησα τρανη ευχη απο την πεθερα μου....

πηρα τα μπογαλακια μου κι ηρθα στη γερμανια,
βρηκα δουλεια στη φαμπρικα, αυτη ειναι η ιστορια....

( πριν γραψω ο, τιδηποτε, εχω μια απορια,
γιατι, οπως το εκοψα, ειν αλλη ιστορια

η τζενη, ο κατσαριδος της με τα πολλα ταξιδια
μα εσεις το παρακανατε, μας πρηξατε τα .....ματια!

για πατε παλι απ την αρχη και πιαστε το λαβ στορι
κι αν δεν σας βγαινει αυθορμητα, καντε το με το ζορι! )

( ok )


μολις η τζενη δακρυσε, γυρισε ο κατσαριδος
( που ηταν απ το καλυτερο των κατσαριδων ειδος ),

της επιασε το χερι της ( τεσπα, απ ολα, ενα )
κι ειπε λογια παρηγορα, λογια ξεθαρεμενα...

"δεν θελω να πικραινεσαι, δεν θελω να λυπασαι,
σε θελω παντα δυνατη κι ευτυχισμενη να σαι"...

( για πες τωρα, ρε ποντιε, σου μποαζει πιο ωραιο?
η μοιαζει γλυκαναλατο κι ολογον τι μοιραιο? )

σηκωσε τα ματακια της
που ηταν βουρκωμενα,
εσκασε δυο χαμογελα
( αχ να ταν για μενα )

χαμηλωσε το βλεμα της
σαν γνησια, αξια κορη
( αντε οπως λεμε ολοι μας
ν αρχισουμε το στορι )

κοκκινησε στα μαγουλα
απ την αμηχανια
( σορρι μα εγω κωλυομαι
σε τετοια ιστορια )

κι ατενισε καπου μακρια,
μισοκλειστα τα ματια
κι ενιωσε την καρδουλα της
σαραντα δυο κομματια...

( αν συνεχισετε ετσι δα, ενα σας λεω μονο
πως θα δουλεψει αλυπητα το κατσαριδοκτονο )

τοτε, η αγρια, χοντρη και μαυρη κατσαριδα
( ετσι την περιγραψατε εδω, απ οσο ειδα )

μετανιωμενη εδειξε και γυρισε στην τζενη..
( σορρι μα δεν το παω εγω, μονο του εκει πηγαινει )..

"εσυ, κοπελα μου, δεν φταις, φταιει η κακια μου η μοιρα
κι ο ακαματης, ο αχρηστος που αντρα μου τον πηρα...

μα, μη θαρρεις πως τουτος δω ειναι καλο κουμασι,
γιοκας του ειναι κι ασφαλως, του εχει παραμοιασει...

αν κανεις ονειρα γι αυτον, το χαλι μου ελα κοιτα,
θα σαι στην πεινα μια ζωη κι ολημερις στην τσιτα"...

και γυρισε αγερωχη
και βγηκε απ το γραφειο
κι ο κατσαριδος αφρισε
και εγινε θηριο...

η τζενη τοτε θυμωσε,
χτυπαει το ποδι κατω
( χερια και ποδια καναμε
σιγουρα, ανω κατω )...

το βλεμμα της το καρφωσε
κι αντι να του μιλησει,
την πλατη της του γυρισε,
ετοιμη να λακισει...

εκεινος το καταλαβε ( γατα, ο κατσαριδος,
ειπαμε, απ το καλυτερο, των κατσαριδων ειδος )...

της ετεινε το χερι του ( το ποδι? θα σας γελασω )...
κι η τζενη κοντοσταθηκε, "ασε με να περασω",

θελω να παω στο σπιτι μου, στην οικογενεια μου,
ολοι θα ειναι ανησυχοι που λειπω απ τη φωλια μου"...

οχι, δεν σε κοροιδεψα πως εχω ταξιδεψει
μα δεν το ξερει η μανα μου κι απ τον καημο θα ρεψει..

απ ακρη σ ακρη εφτασα σ ολο αυτο το σπιτι,
βγηκα απ τις μπαλκονοπορτες και μπηκα απ το φεγγιτη..

πηγα ταξιδια μακρινα σ ολη τη γειτονια μας
κι ανταμωσα και συγγενεις που ειναι απ τη γενια μας..

Μπήκα στο φαστφουντάδικο, μπήκα στο φαρμακείο
κι από την κλειδαρότρυπα, μπήκα στο καφενείο...

Μετά και σ' ένα εμπορικό πού' γραφε απ' έξω ΚΙΝΑ
και κατασκήνωση η μαμά με νόμιζε ένα μήνα...

Μη φύγεις, σε παρακαλώ, μη μόνο μου μ΄αφήνεις...
( Μάριε.......την ιδέα σου, να ξέρεις, μου τη δίνεις )...

Δάκρυσε τότε η Τζένη μας ( παιδιά, πάμε για τέλος? )
και την καρδιά της τσίμπησε του έρωτα το βέλος...

Όπως πετούσε ο έρωτας κι εκτόξευε τα βέλη,
μεσ' το υγρό υπόγειο και δίπλα στο βαρέλι,

ένα βελάκι ξέφυγε, αδέσποτο και μόνο,
πήγε στης Τζένης την καρδιά ( κι είπα να το τελειώνω )...

Κι όταν το βλέμμα έριξε πάλι στον κατσαρίδο
που κατα βάθος έμοιαζε και κείνος με ακρίδο...

...ηταν σαν να τον εβλεπe
για μια φορα και πρωτη,
στα ματια της, της φανηκε
σαν το λαμπρο ιπποτη

που ηρθε με ασπρο αλογο
για να τη συναντησει
την κατσαριδοαγαπη του
πιστα να της χαρισει

και να την παρει αγκαλια
στου αλογου τα καπουλια
κι οπως μιλαει ο αυγερινος
ερωτικα στην πουλια

να της μιλησει σιγανα
και να της ψιθυρισει
πως αλλη ποτε του στη ζωη
δεν θα ξαναγαπησει...


( ουφ, με τοσο μεγαλη προταση,
ανασα δεν πηρα... )

κι υστερα μ εναν καλπασμο τ αλογο να τους φτασει
στον πυργο, τον πετροχτιστο, την πυλη να περασει

και κει στη μεση της γιορτης και στη μεγαλη σαλα
να δωσουν ορκους ερωτα και ταματα μεγαλα...

( καποιος μοναχα να μου πει και να μου εξηγησει
μηπως το θεμα εχουμε λιγο παρεξηγησει? )

( Όχι, καθόλου, φίλε μου, βγάζουμε τα σπασμενα
κι ό, τι προλάβει ο καθείς κι όσα έχει μαζεμένα... )

Πάμε πάλι στο υπόγειο ( σάμπως και μου' χε αρέσει,
άλογα, πύργοι, έρωτες, όμορφα είχε δέσει...

Κι αλήθεια, αυτός ο άτιμος, ο μπαγαπόντης έρως
βρίσκεται πάντα και παντού, στο χρόνο και στο μέρος ) ...

( κριμα δεν ειναι, βρε παιδια,
η τζενη να λακισει
και τον καημενο νεαρο
μονο να τον αφησει?

τουλαχιστον, για δυο λεπτα,
εστω, τρια λογακια,
μην τον αφησει συξυλο
και μεσα στα φαρμακια... )

την ωρα που η τζενη μας,
λουης πηγε να γινει,
σταθηκε, πισωγυρισε
κι αυτο του απευθυνει :

: "Αν γίνει αναδιάρθρωση, θα πιασουμε τον πάτο,
καλυτερα μια πτώχευση και το πουγγί γεμάτο...

Κι αν πάμε πάλι στη δραχμή με ίδια ισοτιμία
που όταν την αλλάξουμε σ' εύλογη προθεσμία,

θα γίνουμε ανταγωνιστικοί, θα σπεύσουν για επενδύσεις
και η Ευρώπη θα ενισχύει με χρηματοδοτήσεις"...