Ο Γιάννος, ο λεβέντης....

"ελα ιδω, βρε λιβιντια μ, ελα βρε παλικαρι μ
κι ιγω ισενα αγαπω, συ εισι του καμαρι μ"...

ο τασος αναθαρρησε, του χτυπησε η καρδουλα
κι η καλλιοπιω του εδωσε δυο φιλια στη ζουλα...

μα ζουλα εδω και ζουλα εκει, προχωρησε το πραμα
και βρεθηκαν καταχαμα κι οι δυο μαζι, ανταμα...

στο μεταξυ, ετοιμαζαν
του γαμου τα στολιδια,
μα, πως θ αλλαξει ο γαμπρος
και θαναι η νυφη ιδια,

κανενας δεν το γνωριζε,
εκτος απο τους δυο τους
κι ετσι κρυφα ετοιμαζαν,
μαζι, το κλεψιμο τους...

μα, ελα που η μαριορη,
τους πηρε στο κατοπι
κι ειδε τον τασο να φιλαει,
στη βρυση την καλλιοπη...

αφου αστραψε και βροντησε κι ειπε τα μυρια οσα,
πηγε και στο συμπεθερο να πει και αλλα τοσα....

που να σκεφτει ο δημαρχος, τετοια καλη κομπινα
που ειχε στησει η μαριορη, τον τελευταιο μηνα!

τον τασο, γιαννο, νομιζε, τον εμπαζε στο σπιτι,
μα, πια, δε θα του ανοιγε, ουτε και το φεγγιτη...



tt

Κι εκεί που τα κουβέντιαζε και έτοιμος να σκάσει,
ήρθε η πονήρω, η Καλλιοπιώ, τα πράγματα να σιάσει...

"Ιγώ, μπαμπα μ, αυτόν που λέει, μήτι κι τουν ιξέρου,
κι αν θελ ς να ξερ ς τί είχι γίν, να σι του αναφέρου...

τη μέρα κειν είχι στη βρύσ, μιγάλη φασαρία,
δεν άκσα καλά του όνουμα, αυτό είν αμαρτία"?

......

Ισένα, τί θα συ πειραξ? Στ΄'ονουμα, δεν κουλλάμι,
τί σημασία εχ πώς λεν, αυτόν που αγαπάμι"?

Σαν λογική του φάνηκε, του δήμαρχου, η σκέψη
κι αμέσως αποφάσισε να τους καλοπαντρέψει.....

( Εδώ να αναφέρουμε, αν και δεν είναι νέο,
τα λόγια της, η Καλλιοπιώ, τα πήρε απ' το .....Ρωμαίο... )