Ο Γιάννος, ο λεβέντης....

ο γιαννος τα χρειαστηκε, πονεσε η καρδια του,
μονο ...καλλιοπες εβλεπε να περπατουν μπροστα του...

"μανα, δε θελου τη μαριω, ουτι κι καμια αλλη,
ιγω την καλλιοπη αγαπω κι εχου φουτια μιγαλη"...

μα τοτε εγινε σεισμος, ξεσπασε καταιγιδα,
ο ουρανος ανταριασε, σκιαχτηκε μεχρι η γιδα...

"Τι νι αυτού που μ΄έχει βρει?
Τι ήταν να του πάθου?
Ιγώ για χρόνια όνειρα,
στουν κανακαρη μ, πλάθου...

να τουν ιδώ ναν΄ τσιφλικάς
μι πρόβατα μι γίδια...
κι όχι μια παρακατιανή
να του τραβάει τα...φρύδια...

Νά' χει ένα σπιτ αρχουντικό
κι κήπου μι λουλούδια
κι απάνου στου τραπέζ να βαζ
απ' ούυυυυυυυυλα τα καλούδια"...

μα ο γιαννος δεν πτοηθηκε, για μια φορα και μονη
παταει ποδι δυνατα, αναστημα υψωνει...

κι ετσι οπως ηταν νταγλαρας κι ηταν παιδι τζιμανι,
με τη γερη του κεφαλια, γκρεμιζει το ταβανι...

"μανα μ, ιγω μιαν αγαπω κι αυτηνε θε να παρου
κι αντι να κανεις προυξηνια, βγες, ψαξι κουμπαρου"...


tt

Είδε κι απόειδε η Μαριορή, απόφαση το παίρνει,
ακολουθά τη μοίρα της που, αλύπητα, τη δέρνει...

"Πότι θα γέν, μι του καλό, ου γάμους, βρε πιδακι μ?
ρουταου, να ξερου, δηλαδης, να σιαξου του σπιτακι μ"...

" Όσου μπουρούμι πιο γουργά, βιαζουμι να τ.....μιλήσου...
αν λάχει κι καθυστηρήσ, στου λέου, θα λαλήσου"...

"συρι να συειλεις προυξηνια στουν κυρη της κι αφεντη
κι φωναξι τα οργανα ν αρχισουμι του γλεντι"...

τι να του πει η μαριορη, κανει ο, τι προσταζει,
μα κατα βαθος ηλπιζε, να δει γνωμη ν αλλαζει...

μα αν ηταν το καμαρι της να ζησει ευτυχισμενο,
ας επαιρνε το καλλιοπιω αφου ηταν το γραμμενο...

την αλλη μερα εφτασε στην πολη να ρωτησει,
πουθε κραταει η σκουφια της, την ιδια να γνωρισει....

επαθε τοτε ενα σοκ, σφιχτηκε απ το ζορι,
η καλλιοπιτσα ητανε του δημαρχου η κορη....

σαν ρωτησε και εμαθε, πεταξ απ τη χαρα της,
κατσικια, γιδια, προβατα, απ ολα ειχε δικα της...

σαν να μην εφτανε αυτο, ειχε πολλα χωραφια
και δυο μπαουλα ολογεμα μ ασημια και χρυσαφια......

ειχε ενα σπιτι στο βουνοκαι αλλα δυο στην πολη,
ενα πολυκαταστημα και ενα περιβολι.....

ετσι, δεν εχασε καιρο την πορτα της χτυπαει
και νυφη για το γιοκα της, μπαινει και τη ζηταει...


( αν πει οχι, θα παω εγω να τη ζητησω, σελιδα 147 )

περιεργα την κοιταξαν, απορησαν, διχως αλλο,
ποια ειναι τουτη η μαριορη και τι θρασος μεγαλο?

που ερχετ αο το πουθενα και μας ζηταει το χερι
της κορης της μονακριβης? μητ ο θεος την ξερει...

μα, τελικα, τους επεισε η μαριορη, εν τελει
το γιαννο να γνωρισουνε, που την καλλιοπη θελει...




tt

ετρεξε πισω στο χωριο, το σπιτι να ετοιμασει
για να δεχτει αυμπεθερους, μαζι τους να γιορτασει....

φορεσ ο γιαννος την καλη, την ασπρη φουστανελα
τσαρουχια και πουκαμισο και μια πλεχτη φανελα....

αραξε κει στον καναπε, διπλα στο παραγωνι
κι αρχισε να ορειρευεται, την ωρα να σκοτωνει...

στην πολη ξεχειμωνιασμα,
στον καμπο, καλοκαιρι
κι ολου του κοσμου τα καλα
να τρωει το μεσημερι...

καινουριο καρο κι αλογο,
εκατονταδες γιδια,
χωρις να κανει τιποτα,
μονο να ξυνει...αντιδια...

θα χει παραδες με ουρα,
μαζι με την καλλιοπη...

οπα! χτυπαει η πορτα του
και μπαινει η παρθενοπη...

την ειδε και πεταχτηκε, μετα απο τοσα χρονια
και, ω θεε και κυριε, φορουσε παντελονια...

"βρε, παρθινοπη μ, εισι συ? μιγαλουσις κουμματι"...
δεν χορταινε να την κοιτα, του γυαλισε το ματι...

"μεγαλωσα, βρε γιαννο μου, περασαν τοσα χρονια,
θυμασαι τοτε που παιζαμε, οι δυο μας στα αλωνια"?



tt

Εμ! Πώς δεν το θυμότανε, σαν ήτανε παιδάκια
μαζί συνεχεια έπαιζαν όλα τα παιχνιδάκια.....

Και όταν μετακίμισε να πάει στη Γερμανία,
για δυο μερόνυχτα έκλαιγε, από τη δυστυχία......

Τα χρόνια, όμως, πέρασαν, την ξέχασε στ' αλήθεια,
μα τώρα ξαναφούντωσε άγρια φωτιά στα στήθια.....

- θυμασαι τοτε που τρεχαμε
στου μητσου το χωραφι?
τοτε που βαρκα καναμε
της λεμονιας τη σκαφη?

που τρεχαμε μες στα απαρτα,
πιασμενοι χερι χερι...
- κι γω συ παραμυθιαζα
κι σ εβαζα κι........να καθισει στα πουπουλα?

- τοτε που ξενυχτουσαμε,
κοιτωντας τ αστερακια?
- ηταν τοτις που φιλησα
τα δυο σου τα..............χιρακια....

σε λιγο, ομως, θα μποτκαρε στο σπιτι η καλλιοπη
μ αυτος τη γνωμη αλλαξε και ηθελε τη νοπη...

-νοπη μ, να ξερς, σι αγαπαου, εσενα συλλουγιεμι
μα εχου ενα ιμποδιου, οτι παντρουλουγιεμι...

αν πεις του ναι, του σταματαου κι σενα θα συ κλεψου,
του ησαια του χουρο, μαζι ς θι να χουρεψου...

Μα πριν προλάβει ο Γιάννος μας απάντηση να πάρει,
διάπλατα η πόρτα άνοιξε και μπήκαν οι κουμπάροι.....

Ήταν ο Τάσος, ο άρχοντας, με πρόβατα και γίδια
κι η Μαρουλιώ του Χωραφά με τα σμιχτά τα φρύδια.....

- Γιάννου μ, να ιτιμάζισει, αλλάζουμι τις βέρις...
( Πάτα το πόδι, Γιάννο μου, δε θέλεις και το ξέρεις...)

-τασου, για κατσι ιδω κουντα, σι εχου ενα μαντατου,
δεν τ αγαπαου του καλλιουπιω κι ας μη του διν στου πιατου....

ιγω τη νοπη αγαπαου, τη νοπη κι θα παρου,
στου λεου αντρικια, τιμια, ισενα, τουν κουμπαρου....

- τι κρεν ς, βρε γιαννου μ? ερχουντι σι λιγου οι συμπιθεροι,
αν του θυμασι, ζητηξες της καλλιοπιως του χερι...



tt

"Τότι, διες τι θα κάνουμι, στου λέου ιγώ ου Τάσους,
πάρι του Παρθενουπιώ κι τράβα για του δάσους...

Σαν έρτουν οι συμπέθιροι, ιγώ θα τα μπαλώσου,
αντι, κλιφτίτι ισείς οι δυο, πριχού του μιτανιώσου"...

Αρπάζει ο Γιάννος αγκαλιά τη νύφη, την καινούρια
λίγο πριν το συμπεθεριό επιχειρήσει γιούργια,

πηδάει απ' το παράθυρο και χάνεται στο δάσος
κι έμειναν πίσω η Μαρουλιώ και ο καλός μας Τάσος...

σαν εμαθε η μαριορη ο γιαννος τι ειχε ορισει,
σκαρφιστηκε ενα σχεδιο χρονι για να κερδισει...

σε λιγο που θα ερχονταν, νυφη και συμπεθεροι
κι αφου καλοστολιστηκε και φορεσε τσεμπερι,

τον τασο εκει στον καναπε, εβαλε να καθησει,
σαν ....γιαννο αποφασισε σ αυτους να τον συστησει...

μεσα στο μισοσκοταδο, μπηκαν οι συμπεθεροι
κι αντι του γιαννου βρεθηκαν να σφιγγουν αλλου χερι...

το καλλιοπιω αμιλητο, μονο παρατηρουσε,
κατω απ το τσεμπερι του, αδιαφορα κοιτουσε...

σαν ολα τελειωσαν καλα, αλλαξαν και τις βερες
κι ορισαν τα του γαμου τους σε δεκαπεντε μερες...



tt

RE TON GIANNO.....

Την άλλη μέρα η Μαριορή έστειλε να φωνάξουν
τον Γιάννο απ' τα κατσάβραχα κι όλοι μαζί να ψάξουν,

να βρουν τον που της χάλασε τέτοια δουλειά στημένη
και να τον φέρουν σηκωτό κι αχ! τί τον περιμένει...

Ψάχνουν εδώ, ψάχνουν εκεί δε βρίσκουν το λεβέντη
μα η Μαριορή, αδίστακτη, φτιάχνει του γάμου γλέντι...

Μα η μοίρα έχει σχέδια κι η Μαριορή τα ξέρει,
όταν υπάρχει έρωτας, είν' άλλο χαμπέρι...

Πήγαινε ο Τάσος, σαν γαμπρός, στου δήμαρχου το σπίτι
κι η Καλλιοπιώ τον πέρασε για κείνον τον "αλήτη"

που "γλίστρησε" και έπεσε, την έριξε και κάτω
κι έβαλε την καρδούλα της απ΄τα ψηλά, στον πάτο....

Τι λάθος ήτανε κι αυτό...του έσπασε τα δόντια, τα άνω.
Κι άντε ο Τάσος να φτιαχτεί και να την πάει στο γάμο.

Μαύρο το μάτι απ' τη μπουνιά, καρούμπαλα γιομάτος,
την γλύτωσε ο λεβέντης μας, ο Γιάννος που 'ναι γάτος...

Και στα κατσάβραχα ξυπνάει, τρώει κι εκεί κοιμάται.
Μόνη της τώρα η Καλλιοπιώ κι εκείνονε θυμάται...

τα ανω δοντια εσπασε, μα ειχε το σκοπο του,
στης καλλιοπως το προσωπο, βρηκε τον ανθρωπο του...

μολις την ειδε, επαθε, του ηρθε ενα κατι,
ερως βαρυς τον χτυπησε, του εκλεισε το ματι...

"βαρα μι, αν θελς, βρε καλλιουπιω, βαρα μι, ιγω αντεχου,
μα να θυμασι, σ αγαπαου, μεσ στην καρδουλα μ σ εχου"...


tt

δεν το περινεμε αυτο, μα ειναι η αληθεια,
ειχε και κεινη μια φωτια που εκαιγε στα στηθια...

μπορει ο γιαννος να τανε, ο αρραβωνιαστικος της,
μα ο γιαννος ηρθε κι εγινε, ο ποθος, ο κρυφος της...

γλυκα κοντα του εφτασε να τον παρηγορησει
κι ο τασος πισω εκανε, μηπως και τον χτυπησει...



tt