Άγαπη.....πόνος......είναι τόσο συγγενικά???

from another world έγραψε:

Kostis έγραψε:
"αγαπη διχως πεισματα δεν εχει νοστιμαδα"...

τωρα περναει και η αγαπη απο το στομαχι??...
μεχρι τωρα ηξερα πως μονο ο ερωτας περναει...
τι ειπε ρε ο φιλοσοφος...
εγραψε παλι...

τα πεισματα? ειναι ειδος....μπαχαρικου? εμ! για να δινουν νοστιμαδα, μαλλον...

ενας σωστος φιλοσοφος (σαν και του λογου μου, παναθεμα με!)
δεν αποκαλυπτει ποτε το βαθυτερο νοημα και τον αποτερο στοχο μιας φιλοσοφιας!

αραγε μπορει? αν ηταν τοσο απλα ολα θα ειμαστε ολοι φιλοσοφοι...αλλα δεν ειμαστε, δεν ειμαστε...

τουλαχιστον αποκαλυψε μας τα σταδια της σκεψης σου για να καταλαβουμε αν επαιξε ρολο το επεκεινα η καποια στοχαστικη μεθοδολογια...

μυστικο της επιτ...φιλοσοφιας ηθελα να πω, ειναι το ερωτημα που σε ταλανιζει...
αυτο θα πρεπει να ειναι οριακο, αλλοτε θεμελιωδες η εσχατο
επειτα η συνθετη σκεψη που ξεπερνα τις γνωστικες δυνατοτητες των υπολοιπων φυσικων προσωπων
ειναι το κλειδη στιν απαντηση των ερωτηματων
που αυτη (η απαντηση) με την σειρα της σε επονομαζει...φιλοσοφο! (ελπιζω να εγινα σαφης... )

ναι, ναι....σκετη....βικιπαιδεια εγινες...ναι...

και αυτουσια....

τελικα ομως...για να καταλαβω....
τι θελει να πεις ο ποιητ....εεε....ο φιλοσοφος...
οτι οταν αγαπας...πονας κιολας...απο τα πεισματα του αλλου?

Μια φορά κι ένα καιρό, υπήρχε ένα νησί στο οποίο ζούσαν όλα τα συναισθήματα. Εκεί ζούσαν η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, η Αγάπη και όλα τα άλλα συναισθήματα. Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε και έτσι όλοι επισκεύασαν τις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν. Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. Ήθελε να αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή. Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται, η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια. Βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μια λαμπρή θαλαμηγό. Η Αγάπη τον ρωτάει : «Πλούτε μπορείς να με πάρεις μαζί σου;», «Όχι, δεν μπορώ» απάντησε ο πλούτος. «Έχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος μου και δεν υπάρχει χώρος για σένα». Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονεία που επίσης περνούσε από μπροστά της σε ένα πανέμορφο σκάφος. «Σε παρακαλώ βοήθησέ με» είπε η Αγάπη. «Δεν μπορώ να σε βοηθήσω Αγάπη. Είσαι μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το όμορφο σκάφος μου» της απάντησε η Αλαζονεία. Η Λύπη ήταν πιο πέρα και έτσι η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει από αυτήν βοήθεια. «Λύπη άφησέ με να έρθω μαζί σου» «Ω Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη που θέλω να μείνω μόνη μου» είπε η Λύπη. Η Ευτυχία πέρασε μπροστά από την Αγάπη αλλά και αυτή δεν της έδωσε σημασία. Ήταν τόσο ευτυχισμένη, που ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά βοήθεια. Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή. «Αγάπη, έλα προς εδώ. Θα σε πάρω εγώ μαζί μου». Ήταν ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος που η Αγάπη δεν γνώριζε, αλλά ήταν γεμάτη από τέτοια ευγνωμοσύνη, που ξέχασε να ρωτήσει το όνομά του. Όταν έφτασαν στην στεριά ο κύριος έφυγε και πήγε στο δρόμο του. Η Αγάπη γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε στον κύριο που τη βοήθησε ρώτησε τη Γνώση, «Γνώση, ποιος με βοήθησε;» «Ο Χρόνος» της απάντησε η Γνώση. «Ο Χρόνος;» ρώτησε η Αγάπη. «Γιατί με βοήθησε ο Χρόνος;» Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με βαθιά σοφία της είπε: «Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη».



αξιζει πιστευω να το διαβασετε...
ειναι αγνωστο απο ποιον γραφτηκε...
το σιγουρο ειναι οχι απο μενα...
το βαζω σ αυτο το θεμα..γιατι πιστευω τεριαζει πιο πολυ..

Την αγαπάω αν και μου λείπει..........................................σε λιγο καιρο ομως θα είναι κοντά μου!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

ερως ανηκατε μαχαν...

σωστα, from another world, ο χρονος μονο μπορει να σου δωσει να καταλαβεις ποσο μεγαλη ειναι η αγαπη...κανενας αλλος...

Συγγενικά, όσο δεν φαντάζεσαι. Δεν στεριώνει μια αγάπη αν δεν έχει πόνο μέσα της, δεν είναι αγάπη αν δεν περιμένεις, αν δεν επιμένεις κι αν εισαι βιαστικός.
Ο χρόνος είναι αυτός που κρατάει αυτά τα συναισθήματα δεμένα μεταξύ τους. Αν ξεθωριάσει ένα απ΄τα δύο, δεν ήταν αγάπη, ήταν περαστική, εφήμερη λάμψη...

φυσικα και ειναι...αχωριστα, παντα...
μια απλη, περαστικη αγαπη, ετσι νομιζουμε, οτι ειναι αγαπη αλλα δεν ειναι παρα ενας ενθουσιασμος, δεν σε ποναει...

η αγαπη, ομως, η αληθινη, εχει και πονο για παρεα...