H Λίζα, η γίδα...

περα στα μακρινα βουνα, στις ευφορες κοιλαδες,
εκει που τρεχουν ποταμοι κι ανθουν περικοκλαδες...

εκει που ο ηλιος προσκυνα και λεει "καλημερα"
και το φεγγαρι χαιρεται γιατι αργει η μερα...

σε τουτα τα ψηλα βουνα, στις ευφορες κοιλαδες,
εκει που ανθουν οι ποταμοι, τρεχουν περικοκλαδες...

(ετσι γουσταρω να το πω, "ποιητικη αδεία"...)
ειναι μια στανη ομορφη, η στανη του ηλια...

ενταξει, σας εξαπατησα, δεν ειν΄εκει που ειπα...
κι ουτε καν στανη ομορφη, ειναι μια σκετη "τρυπα"...

μα εχει γιδοπροβατα κι εναν λεβεντη σκυλο
μα και μια γιδα τροφαντη που ψαχνει να΄βρει φιλο...

καθε πρωι οταν ξυπναει, αρχιζει τα δικα της
κοιτιεται στον καθρεφτη της και φτιαχνει τα μαλλια της...

- αντε, βρε λιζα, τελειωνε, ο τραγος της φωναζει...
εσενα περιμενουμε και αγρια της βελαζει...

- τωρα, χρυσε μου, εφτασα, λιγο κραγιον να βαλω...
πεντε λεπτουλια μοναχα, βγαινω το διχως αλλο...

κι ειναι μεγαλη η χαρη της, ολοκληρο κοπαδι,
τη λιζα μας να καρτεραει μεχρι να ρθει το βραδυ...

βαζει κορδελα στα μαλλια,βαζει και τα τακουνια
μα ο τραγος εβγαζε φωτιες και απο τα δυο ρουθουνια....

-ετοιμη ειμαι... ειδες δεν αργω..την τσαντα μου να παρω..
μα ο τραγος πια δεν αντεχε ''καπνιζε σαν φουγαρο''...

σαν βγηκε ομως στην αυλη η λιζα με καμαρι...
τον τραγο μας τον εκανε ''χιλιες στροφες ''να παρει...

σκυβει της δινει ενα φιλι τοσο απαλο σαν χαδι...
και πανε να ανταμωσουνε το υπολοιπο κοπαδι

κι ολοι μαζι παν για βοσκη στο πρασινο λιβαδι
χαρτατοι να γυρισουνε μεχρι να ρθει το βραδυ…

ειν ομορφα να τα κοιτας, γιδες και προβατακια
να περπατανε στα στενα, ν ακους τα κουδουνακια…

και κεινα τα βελασματα μοιαζουν με πανδαισια
περα ως περα αντηχουν, της μουσικης μαγεια…

( τι γραφω ο αθεοφοβος? και δε με σταματατε?
κι ακομα δεν καταλαβα το στορι που το πατε? )

( ?? )

( Όπου μας βγει θα πάει κι αυτό, το μάθαμε, πια, τώρα
κι ας γίνει κάποια ανατροπή στο "όσα δεν φέρνει η ώρα"... )

Η Λίζα ήταν όμορφη και γίδα μυαλωμένη,
μα είχε και το ψώνιο της και ήταν κολλημένη...

Της άρεσαν τα κοσμήματα και όλα τα στολίδια
κι είχε τα περισσότερα απ΄όλα τ΄άλλα γίδια...

Στην κοσμηματοθήκη της, άλλα πια δεν χωρούσαν
κι όλες οι γίδες δανεικά, πάντα της τα ζητούσαν...

τ απογευμα, σαν γυριζαν στη στανη απ τη βοσκη τους
κι επεφταν στα κρεβατια τους να πουν την προσευχη τους...

η λιζα δεν κοιμοτανε, δοκιμαζε στολιδια
και φοραγε με τη σειρα ολα τα δαχτυλιδια...

του κακου οι γιδες φωναζαν μεσ στο γιδοκοιτωνα
"σβησε, λιζακι μας, το φως κι αντε πεσε στο στρωμα...

κοιτα, πηγε μεσανυχτα, απολυτο σκοταδι
η μονη που το ξενυχτας, σ ολοκληρο κοπαδι"...

ετσι περνουσε ο καιρος κι η ανοιξη ηρθε παλι
κι η στανη του λιακου εχασκε μεσ το κακο της χαλι...

ειδε κι αποειδε ο αμοιρος, φωναξε δυο τεχνιτες
που ομως δεν εκαναν δουλεια και του τρωγαν τις πιτες...

τοτε θυμηθηκε αξαφνα, στη διπλανη τη στανη,
ειχε εναν τραγο μαστορα, τεχvιτη και τζιμανι...

πηγε και συμφωνησανε να φτιαξει τη σκεπη του
κι ηθελε μονη πληρωμη, να μενει στο μαντρι του...

 

tt

μαγκας ηταν ο τραγος μας, το ελεγε η καρδια του
κι ολη την τεχνη εβγαζε στο αγριο βελασμα του...

οι γιδες κρυφοκοιταζαν το στιβαρο κορμι του,
τα γυμνασμενα ποδια του, το τεντωμενο αυτι του,

το ατiθασο πηγουνι του, τη δυνατη ουρα του
κι ονειρα καναν να τριφτουν, πανω στο τριχωμα του...

σαν βελαζε ανεμελος, δεν εβαζε στο νου του
τους οποιους ποθους αναβε, η τεχνη του μυστριου του...

καμια, ομως, δεν τολμησε, καν να τον πλησιασει
και το στιλπνο του τριχωμα στο ποδι της να πιασει...

εκτος του οτι ντρεποτανε να παν να του μιλησουν,
φοβοταν τις υπολοιπες, να μην το μαρτυρησουν...

γιατι, αν σου βγει το ονομα κι ας εισαι και κατσικα,
για να βρεις τραγο προκοπης, πρεπει να δωσεις ...προικα...

τι ηταν μαι μερα να τον δει, η γιδα μας η λιζα?
σαν ρευμα να τη χτυπησε, σαν να πιασε μια πριζα...

γερα στο νου της εβαλε, αμετι μωχαμετι
και στα γιδισια ποδια της να τονε κανει επαιτη...

ταχα, περνουσε αμεριμνη, αδιαφορη ενα πραμα
μα η κουνιστη ουριτσα της το εκανε το...θαμα...

την ωρα που ο τραγος μας εστρωνε κεραμιδια,
την ειδε και αισθανθηκε, σαν μια κλωτσια στα...φρυδια...

Δούλευε και τη σκέφτονταν κι απ΄το πολύ το πάθος,
όλες της στάνης οι δουλειές είχανε κι ένα λάθος...

Όχι, πως ήταν άβγαλτος, στα κόλπα ήταν μπασμένος,
ήτανε τράγος έμπειρος και κοσμογυρισμένος...

Σ΄'ολα του ήταν δυνατός, χωρίς ένα ψεγάδι...
σε μία νύχτα "ξέσταζε" ολόκληρο κοπάδι...

Μα έλα που η Λίζα μας ήτανε και μικρούλα
και σαν ταμπούρλο να χτυπά του΄κανε την καρδούλα...

Περίμενε για να τη δει, λίγο να της βελάξει
τ΄αστερια και τον ουρανό, τον ήλιο να της τάξει...

απο την αλλη εβλεπε τον αρχηγο της στανης
τον χαιρετουσε το πρωι και ρωταγε τι κανεις...

κι αμα χαμπαρι επαιρνε πως ηθελε τη λιζα
τα κερατα του θαβλεπε στο τζακι με...κορνιζα...

ητανε τραγος αγριος κι ολο παρατηρουσε
τη μια γιδα εβλεπε, την αλλη οταν ......τσιμπουσε...

δεν αντεχε αναμετρηση στου αλλουνου τη στανη
μα ελα που η καρδουλα του αλλα του λεει να κανει?

μια μερα η λιζα ξεμεινε, πως, ταχα, ειχε ξεχασει
να βαλει το βραχιολι της κι ειπε πως θα τους φτασει...

κουνωντας την ουριτσα της, περασε απο μπροστα του
χιλιες σφυριες στο κουνημα, χτυπησαν στα μυαλα του...

δεν αντεξε και βρεθηκε μες στο γιδοκοιτωνα
μα η λιζα μας ειχε κρυφτει, πισω απο μια κολονα...

- μη φοβηθεις, γιδουλα μου, θελω να σου μιλησω
μη σου περναει απ το μυαλο πως ηρθα να ....τρυγησω...

ο δολιος, μαλλον, νομισε πως ηταν τρομαγμενη
και το μυαλο της στο κακο το ειχε η καημενη...

που να το ξερει ο τραγος μας με ποια ειχε να κανει, γιδα
σαν κατσικακι επεσε αμεσως στην παγιδα...

απ την κολονα προβαλε το ενα της  ποδαρι
ταχα πως παραπατησε, μια εικονα της να παρει...

- γιδουλα μου, με συγχωρεις, μονο να σου μιλησω,
μονο λιγακι να σε δω κι ησυχη θα σ αφησω....


tt

Σε είδα εδώ που έτρεξες κι ειπα ειν΄ευκαιρία
να σε πετύχω μοναχή, ωραία μου, κυρία...

Να σε εκθέτω δε μπορώ στα μάτια όλης της στάνης
και να σε σχολιάζουνε δίχως κακό να κάνεις...

Μα ένα μονάχα θέλω εγώ και θα αποχωρήσω...
ποιό είν΄ τ΄ονοματάκι σου για να σε προσφωνήσω?

( Δεν είναι να εμπιστεύεσαι γιατρούς,
πάνω που πείστηκα και γω ότι είχα θεραπευτεί... )

λιζα τ ονοματακι μου, λεει με γλυκια φωνουλα
( χιλιες σφυριες στου τραγου μας την αμοιρη καρδουλα )

και το δικο σου, τραγο μου, δε θα μου το χαρισεις?
( ξερω τι θες, ρε μαγκα μου, μα δε θα με χτενισεις...)

ελα, ρε τραγε, συνελθε, που ειν τα λογικα σου?
απ την πολλη την ...γκλαβα σου, ξεχασες τ ονομα σου?

σαν το ζαχο την κοιταζε, την πλακα του ειχε παθει
νομιζε ολα τα ξερε μα κι αλλα ειχε να μαθει...

κι ισα που τα καταφερε μοναχα να ψελλισει
λιζα, γλυκο σαν μουσικη, πριν να τη χαιρετησει...

( Νομίζετε δεν ξέρουμε πως κάνετ΄όλες χάζι
κι ότι μας μαγνητίζετε στο πρώτο σας το νάζι?

Τί γίδες και τί όρνιθες, τί γάτες, τί γυναίκες...
όλες μπροστά στα μάτια μας είσαστε σαν... μπεμπέκες...

Άτιμα είστε θηλυκά κι έχετε καταφέρει
κάπου να μας κομπλάρετε, μας έχετε στο χέρι...)

η λιζα μ ενα πηδημα βρεθηκε ευθυς σιμα του
περιμενε καρτερικα ν ακουσει τ ονομα του...

τον θαμπωσε η ομορφια, το χρωμα, το καφε της
του τραγου μας του...εμπειρου, του ηρθε γλωσσοδετης...

λι..λι..λι..λι...ψυθιρισε, στο ζα δε λεει να φτασει
με τουτα τα καμωματα μαλλον θα τηνε χασει...

εγειρε το κεφαλι της, σουφρωσε και τα χειλη
του ρθε ταμπλας του τραγου μας κι ο ουρανος σφοντυλι...

βρε μην τον βασανιζετε, μην το παρατραβατε
για δειξτε λιγο σεβασμο, γιατι, μαλλον ξεχνατε…

εσεις πως υποφερατε απ του ερωτα τα βελη
μεχρι να διαπιστωσετε, σας θελει ,δε σας θελει…

αυτη που ερωτευτηκατε και πηρε το μυαλο σας
και χασατε τον μπουσουλα, απ το βαρυ καημο σας…

λεω να το παμε απ την αρχη, λοιπον? που ειχαμε μεινει?
το ονομα σαν ρωτησε κι απαντησε εκεινη…

λιζα με λεν, τραγουλη μου και ξερεις? μου αρεσεις…
για σενα πισω γυρισα…τι λες? θα μου την πέσεις?

tt

διαφωνω απολυτα, καπου δε μου κολλαει
μαντευω τη συνεχεια, αστο δεν ….περπαταει….

πρεπει να είναι δυσκολη, μην πεσει με την πρωτη
θελει μια ρεγουλα η δουλεια, δεν ειμαστε ο, τι κι ο, τι…

-λιζα, τα ονοματακι μου και στασου μακρια μου
ηρθα να παρω ενα μπιζου και παω στη δουλεια μου…

ετσι, θαρρω, ειν το σωστο και ο καθενας βλεπει
πως το ποιον της γιδας μας είναι το καθως πρεπει…

σωπα, ρε μαγκα, τι μας λες? και τι θα πεις, ακομα?
χαμηλωσε τα ματια της και κοιταξε το χωμα?

και κεινος αντιγυρισε, "καλη μου δεσποσυνη
με συγχωρειτε μ επιασε του ερωτα η βιασυνη?

και τολμησα να σας ειπω και λογο ν απευθυνω
μα τωρα το μετανιωσα και την κουβεντα κλεινω?

διοτι σας προσεβαλα ρωτωντας τα ονομα σας
συγγνωμη, παλι, σας ζητω κι αμετε στη δουλεια σας"?

ε??

μην το γελατε που θα πω, τους στιχους σαν κοιτουσα
ο δακος, ερωτοκριτος κι η πετρα, αρετουσα...

σε μια σκηνη και μεις κοινο, να τους χειροκροταμε
και ν αυτοσχεδιαζουμε, την πλακα μας να σπαμε...

τι λες πετρ-α-ρετουσα μου? ποια θλιβερα μαντατα?
να ο δακ-ερωτοκριτος, το δακρυ σου, σταματα...



ε? ε???

ξεφυγαμε απ το θεμα μας, επιτηδες, νομιζω...
μα, αλλο τον τραγουλη μας, εγω δεν βασανιζω...

_λιζα, τ ονοματακι μου...ν ακουσω το δικο σου?
_χαραλαμπος, γιδουλα μου, ζω με το βασανο σου...

απο το πρωτο το λεπτο, λιζακι, που σε ειδα
ειπα απο μεσα μου, αυτη ειναι για μενα η γιδα...

που στο πλευρο μου θα σταθει, θ αλλαξει τη ζωη μου...
που θα σκεφτει τον πονο μου, θα νιωσει την...ψυχη μου...

κερασακι, το λιζακι??

κι αφου ξεστομισε αυτα, της προσφερε λουλουδι
κι αρχισε να της τραγουδα ενα γλυκο τραγουδι...

η λιζα τον συνοδευε, ηταν η πριμαντονα
και ασπρες γιδες χορευαν μεσ στο γιδοκοιτωνα...

τι λετε ρε? πατε καλα? το χετε παραχ.........σει....
μιουζικαλ θα το κανουμε? παμε απο αλλη θεση....

( χορογραφος ανευ διδασκαλου και σχολης, σελιδα 129 )