21η Μαρτίου, παγκόσμια μέρα ποίησης...

Φυγή

Ο χορός λύγισε τα σώματα
Κι ένα φύκι περπάτησε στη θάλασσα
Η πολιτεία κοιμήθηκε για πάντα
Και το βουερό της συνονθύλευμα
Μεταφέρθηκε στο κενό

Ο έρωτας ανηφόρησε γενειοφόρες βουνοπλαγιές
Δεν έχω θύμηση
Για το αυτοκίνητο που τρέχει
Το ραδιόφωνο και τις μουσικές
Κάρφωσα το βλέμμα μου στ’ αστέρια κι είδα

Πόσο χαρωπή είναι η ματιά μου...

Χαρά Φλιβέρη

Ένα χειμωνιάτικο ποίημα ...για μια καλοκαιρινή αγάπη ...το έγραψε η Ειρήνη....

Προχωράμε αντίθετα στο ποτάμι.
Είμαστε σταγόνες
της απαστράπτουσας λευκότητας των ουρανών.
Εκτείνεται η θαμπάδα
στα πλάτη
ενώ γύρω της πλανάται
το Έρεβος.
Εκτείνεται κι ο άνθρωπος
στα μήκη
κι αποζητά τον παράδεισο
αδύναμος, σα νιφάδα χιονιού.
Αναζητώ στην ομίχλη
το τέλος
κι η αγάπη μου σκορπίζεται στον άνεμο.
Σ' αναζητώ στην ομίχλη
μα βλέπω μονάχα τη σκιά σου...
Το τοπίο θαμπό, σαν κάποιο
ξεχασμένο καλοκαίρι.
Με κάνει να νοσταλγώ την παρουσία σου,
όχι εσένα.
Ν' αποζητώ την απουσία σου,
για να γευτώ τον ανυπέρβλητο καημό.
Να χαθούμε σ' αυτή τη σιωπή
που είναι απέραντη, ατάραχη
απρόσβλητη, μυστήρια
σαν τη φύση!
Να πατήσουμε τις αδήωτες κορφές
να ταξιδέψουμε
μόνοι, ελεύθεροι, θεοί
καβάλα στο βοριά!
Να ζήσουμε θαμμένοι,
αγαπημένοι στους αιώνες
κάτω από το χιόνι...

Çanakkale Şehitlerine

Şu Boğaz harbi nedir? Var mı ki dünyada eşi?
En kesif orduların yükleniyor dördü beşi,
Tepeden yol bularak geçmek için Marmara'ya
Kaç donanmayla sarılmış ufacık bir karaya.
Ne hayâsızca tehaşşüd ki ufuklar kapalı!
Nerde -gösterdiği vahşetle- "Bu bir Avrupalı!"
Dedirir: Yırtıcı, his yoksulu, sırtlan kümesi,
Varsa gelmiş, açılıp mahbesi, yâhud kafesi!
Eski Dünya, Yeni Dünya, bütün akvâm-ı beşer,
Kaynıyor kum gibi... Mahşer mi, hakikat mahşer.
Yedi iklimi cihânın duruyor karşısında,
Ostralya'yla beraber bakıyorsun: Kanada!
Çehreler başka, lisanlar, deriler rengârenk;
Sâde bir hâdise var ortada: Vahşetler denk.
Kimi Hindû, kimi yamyam, kimi bilmem ne belâ...
Hani, tâ'ûna da zuldür bu rezil istilâ!
Ah, o yirminci asır yok mu, o mahhlûk-i asil,
Ne kadar gözdesi mevcud ise, hakkıyle sefil,
Kustu Mehmetçiğin aylarca durup karşısına;
Döktü karnındaki esrârı hayâsızcasına.
Maske yırtılmasa hâlâ bize âfetti o yüz...
Medeniyyet denilen kahbe, hakikat, yüzsüz.
Sonra mel'undaki tahribe müvekkel esbâb,
Öyle müdhiş ki: Eder her biri bir mülkü harâb.


Mehmet Âkif Ersoy

Δος μου την ηδονή της ηδονής,
ζωή της ζωής, της μέθης νύχτα,
οδύνη.
Το ερωτικόν απόσταγμα μού ηδύνει
την υπερφίαλη σκέψη που πονεί.
Μόνο, τη γεύση αγάπησα μόνο, ώ
πονώ πέρ' απ' την αίσθηση του
χώρου
της γης, πέρ' απ' τα μάκρη αυτά
πονώ!
Δε νιώθω, δεν αισθάνομαι καθώς
άνθρωπος, μα αισθάνομαι θεός
κι ως θεός ζούσα, μεθούσα, πλήρης
από έρωτα και δόξα κι ομορφιά...
Πάνω στα σουβλερά καρφιά,
σαν ασκητής έλα κι εσύ να γείρεις,
τον ίλιγγο να δεις, το δέος να δεις,
να φτάσεις στη σιγή και στο κενό
να φτάσεις,
κι ως άνθος τον εαυτό σου να μαδείς.
Κι όταν σταθείς στο τελευταίο σκαλί
του έρωτα και του πόνου, ένα φιλί
από την πείρα την τόση να κρατείς:
φιλί άγριο και ζεστό να με δαμάσεις.

Άρης Δικταίος

Θυμήσου, σωμα...

Σώμα, θυμήσου όχι μόνο το πόσο αγαπήθηκες,
όχι μονάχα τα κρεββάτια όπου πλάγιασες,
αλλά κ’ εκείνες τες επιθυμίες που για σένα
γυάλιζαν μες στα μάτια φανερά,
κ’ ετρέμανε μες στην φωνή - και κάποιο
τυχαίον εμπόδιο τες ματαίωσε.
Τώρα που είναι όλα πια μέσα στο παρελθόν,
μοιάζει σχεδόν και στες επιθυμίες
εκείνες σαν να δόθηκες - πώς γυάλιζαν,
θυμήσου μες στα μάτια που σε κύτταζαν×
πώς έτρεμαν μες στην φωνή, για σε, θυμήσου, σώμα.

Κ. Π. ΚΑΒΑΦΗΣ

"Μα τι να σου πω για την ποίηση;
Τι να σου πω γι' αυτά τα σύννεφα, γι' αυτόν τον ουρανό; Να τα κοιτάζω, να τα κοιτάζω, και τίποτα άλλο.
Καταλαβαίνεις πως ένας ποιητής δεν μπορεί να πει τίποτα για την ποίηση. Ας τ' αφήσουμε αυτά για τους κριτικούς και τους δασκάλους.
Μα ούτε εσύ, ούτε εγώ, ούτε κανείς ποιητής δεν ξέρει τι είναι ποίηση. Είναι εκεί!! Κοίταξε!! Έχω τη φωτιά στα χέρια μου, το ξέρω και δουλεύω τέλεια μαζί της, μα δεν μπορώ να μιλήσω γι' αυτή χωρίς να κάνω φιλολογία. Καταλαβαίνω όλες τις ποιητικές τέχνες. Θα μπορούσα να μιλήσω γι' αυτές αν δεν άλλαζα γνώμη κάθε πέντε λεπτά.
Δεν ξέρω... Ίσως μια μέρα αγαπήσω την κακή ποίηση όπως αγαπάω την κακή μουσική παράφορα. Θα κάψω ένα βράδυ τον Παρθενώνα, για να αρχίζω να τον χτίζω το πρωί και να μην τον τελειώσω ποτέ".

Φ. Γ. Λόρκα

ΣΑΝΤΡΟ ΠΕΝΝΑ


ΑΡΚΕΙ ΣΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΤΩΝ ΕΦΗΒΩΝ


Αρκεί στον έρωτα των εφήβων
η αίσθηση της κατοχής του ήλιου,
καθώς ακινητούν στη ζεστή άμμο.


Έτσι είναι όλα. Δεν έρχεται ένας δυνατός άνεμος
να ανατρέψει την εκτυφλωτική ηρεμία.


Το βράδυ, στη σκιά της μητρόπολης
με φωνές και φωνές παίζουν τα παιδιά.

Στη σιωπή όμως, είναι ανώφελη ακόμη
κι η φωνή της καμπάνας.

Ουρανός και θάλασσα...

Χαμήλωσε μια νύχτα ο ουρανός
κι αγκάλιασε τη θάλασσα
που απάνεμη κοιμόταν…

Τ ’ άλλο πρωί ξεπρόβαλλε πιο γαλανός
και ζύγωσε τα κύματα
που σιγολικνιζόταν…

Σάστισ’ ο΄ ήλιος που κοιτούσε από ψηλά
και ρώτησε τη θάλασσα
που ήρεμη λιαζόταν…

Ντράπηκ’ η θάλασσα για πρώτη της φορά
κι απάντησε αδιάφορα
τάχα δε γνωριζόταν…

Πικράθηκε ο ερωτευμένος ουρανός
και μάζεψε τα σύννεφα
σαν δάκρυα, σαν αστέρια….

Έκλαψ’ η θάλασσα κι ο πόνος της βουβός
και έπνιξε τα όνειρα
στα θαλασσιά της χέρια…

Δεν χαμηλώνει ο ουρανός, ποτέ ξανά
κι αγέρωχη η θάλασσα…
Ο ήλιος τους ενώνει…

Μονάχα, να , καμμιά φορά όταν φυσά
κι οι δυο τους συλλογίζονται
πως είναι τόσο μόνοι…

Ε.Π.

ΙΘΑΚΗ

Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,αν μεν’ η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτήσυγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.

Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος.Πολλά τα καλοκαιρινά πρωϊά να είναιπου με τι ευχαρίστησι, με τι χαράθα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους,να σταματήσεις σ’ εμπορεία Φοινικικά,και τες καλές πραγμάτειες ν’ αποκτήσεις,σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ’ έβενους,και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά,σε πόλεις Αιγυπτιακές πολλές να πας,να μάθεις και να μάθεις απ’ τους σπουδασμένους.

Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη.Το φθάσιμον εκεί ειν’ ο προορισμός σου.Αλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου.Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσεικαι γέρος πια ν’ αράξεις στο νησί,πλούσιος με όσα κέρδισες στο δρόμο,μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.
Η Ιθάκη σ’έδωσε τ’ ωραίο ταξείδι.Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.
Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δε σε γέλασε.Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν.

Κ. Π. Καβάφης

Ο περίπατος

Βάδιζα κατὰ μῆκος τῆς ἀκτῆς
μιὰ βαριὰ συννεφιὰ σκέπαζε τὸν οὐρανὸ
τὰ κύματα γκρίζα κι ἀνατριχιαστικὰ
κύματα γκρίζα σκάζαν στὴν παραλία
μιὰ δύναμη μ᾿ ἔσπρωχνε νὰ κάνω στροφὴ
ν᾿ ἀρχίσω νὰ περπατάω πάνω στὰ κύματα
μαῦρες γάτες περπατοῦσαν πάνω στὰ γκρίζα
κύματα
καὶ ἡ ψυχή μου ἦταν νεκρή.

Ὅμως ξαφνικὰ ἕνας ἥλιος ἔσκισε τὰ
σύννεφα.
ἡ θάλασσα ἔγινε πάλι γαλάζια
ζωντάνεψε πάλι ἡ ψυχή μου

κι ἐξακολούθησα τὸν περίπατό μου.

Μίλτος Σαχτούρης

Του νεκρού αδελφού
( στ. 1-17/82)

Μάνα με τους εννιά σου γιους και με τη μια σου κόρη,
την κόρη τη μονάκριβη την πολυαγαπημένη,
την είχες δώδεκα χρονώ κι ήλιος δε σου την είδε!
Στα σκοτεινά την έλουζε, στ' άφεγγα τη χτενίζει,
στ' άστρι και τον αυγερινό έπλεκε τα μαλλιά της.
Προξενητάδες ήρθανε από τη Βαβυλώνα,
να πάρουνε την Αρετή πολύ μακριά στα ξένα.
Οι οχτώ αδερφοί δε θέλουνε κι ο Κωσταντίνος θέλει.
«Μάνα μου, κι ας τη δώσομε την Αρετή στα ξένα,
στα ξένα κει που περπατώ, στα ξένα που πηγαίνω,
αν πάμ' εμείς στην ξενιτιά, ξένοι να μην περνούμε.
- Φρόνιμος είσαι, Κωσταντή, μ' άσκημα απιλογήθης.
Κι α μόρτει, γιε μου, θάνατος, κι α μόρτει, γιε μου, αρρώστια,
κι αν τύχει πίκρα γή χαρά, ποιος πάει να μου τη φέρει;
- Βάλλω τον ουρανό κριτή και τους αγιούς μαρτύρους,
αν τύχει κι έρτει θάνατος, αν τύχει κι έρτει αρρώστια,
αν τύχει πίκρα γή χαρά, εγώ να σου τη φέρω».

Φαντασία

Όμορφος νιος, ομορφονιός, άπλωσε τις φτερούγες
και βγήκε και περπάτησε στης γειτονιάς τις ρούγες…

Πάει δεξιά, στρίβει ζερβά κάτι να ψάχνει δείχνει,
προς το ποτάμι ροβολά κι εκεί τα δίχτυα ρίχνει…

Όμορφες νιες, ομορφονιές, τα ρούχα τους ξεπλένουν,
στη μέση τα φουστάνια τους και στο ποτάμι μπαίνουν…

σκύβουν, χτυπούν, ξαναχτυπούν κι ομοφροκαθαρίζουν,
στύβουν, τραβούν, μοσχοβολούν και το ποτάμι αγγίζουν…

Όμορφα ψάρια, τροφαντά, στα δίχτυα πλησιάζουν,
βλέπουν, κοιτούν, παρατηρούν, απ’ τ’ άγνωστο τρομάζουν…

Άτυχος νιος, ομορφονιός κι αψάρευτα τα ψάρια,
ρίχνει, τραβά κοπιαστικά, δε βρίσκει ψαρευτάρια…

Πες μας, βρε νιε, ομορφονιέ μην έχεις άλλες βλέψεις?
Μην είναι οι νιες, οι ομορφονιές που πήγες να ψαρέψεις?

Όπου είν’ τραγούδι και χαρά και τα νερά κουνιούνται
τα ψάρια πίσω κολυμπούν, τα δίχτυα τα φοβούνται…

Πήραν οι νιες, οι ομορφονιές, χαμπάρι τα δικά του,
πιάνουν τραγούδι και χορό για τα καμώματά του…

Για πες μας, νιε, ομορφονιέ, ποια κόρη σου γυαλίζει?
Και ποια είναι τούτη η όμορφη που την καρδιά σου αγγίζει?

Στήνουν οι όμορφες χορό στην άκρη στο ποτάμι
εκεί που πριν καθάριζαν το πλουμιστό, το χράμι…

Για πες μας, νιε, ομορφονιέ, για ποια χτυπά η καρδιάς σου,
Ποιά είναι που σημάδεψε τα γλυκονείρατά σου?

Μα κοκκινίζει ο μορφονιός, τα λόγια του μπερδεύει
κι αντιγυρίζει σιγανά πως μοναχά ψαρεύει…

Πιάσαν οι κόρες ν΄ απορούν και να σταυροκοπιούνται,
να ψάχνουν τα ψεγάδια τους και να κρυφοκοιτιούνται…

Ντράπηκε ο νιος, ο ομορφονιός, τα δίχτυα του μαζεύει,
κοιτάει ζερβά, κοιτάει δεξιά και να κρυφτεί γυρεύει…


Του βγαίνει αναστεναγμός μέσα απ’ τα φυλλοκάρδια
κι ακόμα και κείνα δάκρυσαν, τα δίχτυα του τα άδεια…

Γίνεται κάτι σαν σεισμός, σαν άγριος αγέρας,
σα να τρεμόπαιξε το φως, καταμεσής της μέρας…

Ταράχτηκαν οι καλαμιές, οι μορφονιές σιωπήσαν,
ο νέος κοντοστάθηκε, τα δίχτυα του ριγήσαν…

Και ανταριάζει ο ποταμός και βράζει τα νερά του,
με τον αχνό τους φτιάχνεται η όμορφη κυρά του…


Πλάσμα απόκοσμο, άυλο, στα πράσινα η θωριά του,
χόρτα, λουλούδια και κλωστές, πλεγμένα στα μαλλιά του…

Αλλάζουν όλα μονομιάς κι οι μορφονιές σαστίζουν,
μπρος στην κυρά του ποταμού, έντρομες γονατίζουν…

Τότε, θεριεύουν τα στοιχειά όπου κοιμούνταν χρόνια,
στήνουν χορό τα ξωτικά, νεράιδες και τελώνια…

Σηκώνει το χέρι η κυρά καταλαγιάζει η πλάση,
χαμογελά στο μορφονιό και κειος πάει να περάσει

απ’ τον αφρό του ποταμού, να πάει εκεί σιμά της
τον αγκαλιάζει ο ποταμός και πέφτει στην ποδιά της…

Γύρισαν πίσω οι μορφονιές τα ρούχα τα πλυμένα
κι η κάθε μια αλλιώτικα, τα είχε ιστορημένα…

Ποιος ήταν που θα πίστευε σε τέτοιο παραμύθι?
Κι έτσι οι νιες οι μορφονιές ξεμάκραιναν στη λήθη…

Όμορφος νιος, ομορφονιός, μαζί με την κυρά του,
χορεύει ποταμοχορό και ζει τον έρωτά του…

Κι αν τύχει και βρεθείς εκεί, θα νιώσεις την πνοή του,
σαν το χιλιόχρονο φιλί που δίνει στην καλή του…

Εμπνευσμένο τετράστιχο #913

Από την πόρτα σου περνώ
και τηγανίζεις ψάρια
αχ, πέτα μου ένα κεφτέ...
ωχ, το μάτι μου....

Άγνωστος

απομιμηση...

απο το σπιτι σου περνω
και δε μ αναγνωριζεις
εμενα που εκανα σεφτε
οταν πετουσες τον κεφτε
αχ, και μοσχομυριζεις


πασιγνωστος

ατιτλο

την κουκλα μου την εβαλα
κοντα στον παπαγαλο
και περασε ενας γερμανος
μαζι με ενα γαλλο...

της εβγαλαν το ματι της,
το βαλαν αμανατι
και τον κεφτε συνταιριασαν
μ ενα κρασοκανατι...

δημωδες...

Έντιτλο

Ας ήτανε τα μάτια της
μονάχα αμανάτι
τσου! πριν την πρώτη πιρουνιά
χάθηκε το κεφτεδάκι...

Και το γυρεύει ο Γερμανός
και το γυρεύει ο Γάλλος,
μα δίπλα τους το μάσαγε
κείνος ο παπαγάλος...

Φουντώσανε οι Ευρωπαίοι
κι είπαν να τους το δώσει πίσω.
Μα πέσανε σε Έλληνα κι είπε
"θα σας..... κρατήσω....λίγο"

Πες το όπως θες...

Λίγο απ' όλα

"Φόρτσα" φωνάζει ο ιταλός
κι αρχίζει να ....κρατάει
κι ο παπαγάλος τον κεφτέ
στα μούτρα του πετάει...

Τοτε μας εμφανίστηκε
και ένας πορτογάλος
που ήταν λίγο χειρότερος
μπερμπανταράς μεγάλος...

Την κούκλα μου πλησίασε,
της έδωσε το μάτι
κι αντί γι αυτό μας άφησε
τη.....Μέρκελ, αμανάτι........


Από δω δίπλα...

Τι να πρωτογράψω καθώς διαβάζω αυτά που γράφετε και παραθέτετε
εσείς νέα και όμορφα παιδιά τού site αυτού ?
Ώρα πρωϊνή τώρα ,
μόλις άρχισαν οι ανθρώπινοι πολύβουοι θόρυβοι τής μέρας ,
κι αφού ξυπνάω πάντα πολύ πρωί κάτι ήσυχο και όμορφο θέλησα να διαβάσω .
Τι να γράψω λοιπόν εδώ , δυο μέρες πριν απο την αφιερωμένη στην ποίηση ημέρα ?
Δε γράφω ποιήματα ποτέ , άλλοτε επειδή δε μπορώ κι άλλοτε επειδή δε θέλω .
< εξάλλου , όσο πολύ και να ήθελα δε θα μπορούσα αφού ένα μηχανικό σπαστήρι
εδώ πιο κάτω σπάζει την πέτρα για να χτιστεί άλλη μια οικοδομή ,
πιάνει δουλειά από τις 7 ο αλήτης και μού κάνει τα νεύρα τσατάλια >
< το υπέδαφος εδώ που μένω είναι σκέτος βράχος , οπότε καταλαβαίνετε >

Ο συνονόματος μου Κωστίκας παράθεσε στίχους από τον Καβαδία ,
έναν ασυρματιστή τού εμπορικού ναυτικού που μάς έδωσε τόσο πολύ όμορφα ποιήματα .
Τον ευχαριστούμε γι' αυτό κι ελαφρύ ας είναι πάντα το χώμα που τον σκεπαζει .
Έγραψε στίχους κοφτούς , με λέξεις κοφτές ,
αλλά έτσι είναι η γλώσσα τών ναυτικών .
Έτσι δεν είναι ?
Δύσκολη η γλώσσα του για τούς αμύητους ,
ντόμπρα γλώσσα , με την αργκό τών ναυτικών.
Από τούς Έλληνες είναι ο πιο αγαπημένος μου ποιητής .
Ταιριάζει και στην ψυχοσύνθεσή μου.

kostikas26 έγραψε:Αντινομία
Ο έρωτάς σου μια πληγή και τρεις κραυγές.
Στα κόντρα σκούζει ο μακαράς καθώς τεζάρει.
Θαλασσοκόρη του βυθού - χίλιες οργιές -
του Ποσειδώνα εγώ σε κέρδισα στο ζάρι.

Και σ' έριξα σ' ένα βιβάρι σκοτεινό
που στέγνωσε και ξανεμίστηκε το αλάτι.
Μα εσύ προσμένεις απ' το δίκαιον ουρανό
το στεριανό, το γητευτή, τον απελάτη.

< μακαράς = η τροχαλία που κατεβάζει την άγκυρα ,
απελάτης = ο φρουρός τών συνόρων στα βυζαντινά χρόνια >
< φτου μου , ξεχάστηκα αλλά επανορθώνω καθυστερημένα :
βιβάρι = ιχθυοτροφείο >
< ο Καβαδίας είναι ιδιότυπος στις εκφράσεις του , αλλά τι να κάνουμε ?
γι΄αυτό ίσως και να τον αγαπάμε >

Πιο κάτω ο erion5 βγάζει κάτι δικό του για τη θάλασσα .
Όμορφο κι αυτό , κι εγώ τώρα τι να γράψω ?
Ας το αφήσω για τώρα , μεθαύριο , Κυριακή , ίσως να βρω κάτι περισσότερο να γράψω.
Μια ζεστή καλημέρα σε όλες κι όλους .

< προηγούνται πάντα οι κυρίες >

Aptyxeiotos έγραψε:Εμπνευσμένο τετράστιχο #913
Από την πόρτα
σου περνώ
και τηγανίζεις ψάρια
αχ, πέτα μου ένα κεφτέ...
ωχ, το
μάτι μου....
Άγνωστος

Καλά, ξεράθηκα στα γέλια μόλις το διάβασα .
Είσαι τρελλός για δέσιμο αλλά ωραίος τρελλός
Εμένα μ' αρέσεις
< από "άγνωστο" βήτα , Β' >

παπαγαλια

το να χερι νιβει τ αλλο
και υα δυο τον παπαγαλο...

νιψε, νιψε, ο καημενος
κυριευτηκε απο μενος...

και αντι να το...κρατησει
σκεφτηκε να το δανεισει...

λεει ο γερμανος δε θελω
το χω φτιαξει το μπου......καπελο...

ουτ ο γαλλος το γυρευει
εχει πραμα που σαλευει...

τι να κανει ο παπαγαλος,
νιξ ο ενας, νο ο αλλος...

το αφηνει εκει στημ πορτα
το σκεπαζει και με χορτα,

μηπως και περασει ο ελλην
που χει μια ροπη στο "θελειν"...


και καλα κρασια...

Ετσι ξεκινησε θαρρω γλυκα σαν τα παραμυθια
μα ειναι το ψεμα αληθινο και αυτο ποναει στ' αληθεια..

Καθε φορα που ο ουρανος κοκκινος γινεται
θυμαμαι εσενα...
Καθε φορα που το φεγγαρι στο αιμα πνιγεται
θρηνω για μενα....
Καθε φορα που η βροχη πεφτει στο σωμα μου
ψυχες ξεπλενει...
ηλιος καυτος βραζει το αιμα μου
καρδιες θερμαινει...
Μα σαν θα ερθεις σαν τον Ανεμο και μ'αγκαλιασεις
μεσα σου χανομαι...
μια ψυχη και ενα σωμα μαζι σου γινομαι
ετσι ...αισθανομαι.....

(1818) ''20.7.08''

.

Ζωές

Κι έτσι πάνε και σβήνουνε όπως πάνε
Λέω τις ζωές που δόθηκανστο φως
αγάπης γαλήνης, κι ενώ κυλούν
σαν ποταμάκια, εντός τους το σφαλούν

αιώνια κι αξεχώριστα, καθώς
μες στα ποτάμια φέγγει ο ουρανός,
καθώς στους ουρανούς ήλιοι κυλούν.


Λέω τις ζωές που δόθηκαν στο φως...
Λέω τις ζωούλες που 'ναι κρεμαστές
απ' τα ρουμπίνια χείλη γυναικός
ως κρέμονται στα εικονοστάσια εμπρός
τα τάματα, οι καρδιές ασημωτές,
κι είναι όμοια ταπεινές, όμοια πιστές
στ' αγαπημένα χείλη γυναικός.

Λέω τις ζωούλες που 'ναι κρεμαστές...
που δεν τις υποψιάζεται κανείς,
έτσι όπως ακολουθάνε σιωπηλές
και σκοτεινές και ξένες και θλιβές
το βήμα, την ιδέα μιας λυγερής
(κι αυτή δεν υποψιάστη), που στη γης

θα γείρουνε, θα σβήσουν σιωπηλές
Που δεν τις υποψιάζεται κανείς...
Που διάβηκαν αμφίβολα, θαμπά
σαν άστρα κάποιας ώρας αυγινής,
από τη σκέψη μιας περαστικής
που, για να τρέχει τόσο χαρωπά,

δεν είδε τις ζωές που σβηούν σιγά
σαν την ψυχή καντήλας αυγινής.

Που διάβηκαν αμφίβολα, θαμπά...



Κώστας Καρυωτάκης

Λήθη

Καλότυχοι οι νεκροί που λησμονάνε
την πίκρια της ζωής. Όντας βυθήση
ο ήλιος και το σούρουπο ακλουθήση,
μην τους κλαις, ο καημός σου όσος και να 'ναι.

Τέτοιαν ώρα οι ψυχές διψούν και πάνε
στης λησμονιάς την κρουσταλλένια βρύση•
μα βούρκος το νεράκι θα μαυρίση,
α' στάξη γι' αυτές δάκρυ όθε αγαπάνε.

Κι αν πιούν θολό νερό ξαναθυμούνται,
διαβαίνοντας λιβάδια από ασφοδίλι,
πόνους παλιούς, που μέσα τους κοιμούνται...

A' δε μπορής παρά να κλαις το δείλι,
τους ζωντανούς τα μάτια σου ας θρηνήσουν:
θέλουν – μα δε βολεί να λησμονήσουν.

Λορέντζος Μαβίλης

Στον Παλαμά

Ηχήστε οι σάλπιγγες... Καμπάνες βροντερές,
δονήστε σύγκορμη τη χώρα πέρα ως πέρα...
Βογκήστε τύμπανα πολέμου... Οι φοβερές
σημαίες, ξεδιπλωθείτε στον αγέρα!
Σ' αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα! Ένα βουνό
με δάφνες αν υψώσουμε ως το Πήλιο κι ως την Όσσα,
κι αν το πυργώσουμε ως τον έβδομο ουρανό,
ποιόν κλει, τί κι αν το πει η δικιά μου γλώσσα;
Μα συ Λαέ, που τη φτωχή σου τη μιλιά,
ήρως τη πήρε και την ύψωσε στ' αστέρια,
μεράσου τώρα τη θεϊκή φεγγοβολιά
της τέλειας δόξας του, ανασήκωσ' τον στα χέρια
γιγάντιο φλάμπουρο κι επάνω από μας
που τον ύμνούμε με καρδιά αναμμένη,
πες μ' ένα μόνο ανασασμόν: «Ο Παλαμάς!»,
ν' αντιβογκήσει τ' όνομά του η οικουμένη!
Ηχήστε οι σάλπιγγες... Καμπάνες βροντερές,
δονήστε σύγκορμη τη χώρα πέρα ως πέρα...
Βογκήστε τύμπανα πολέμου... Οι φοβερές
σημαίες, ξεδιπλωθείτε στον αγέρα!
Σ' αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα! Ένας λαός,
σηκώνοντας τα μάτια του τη βλέπει...
κι ακέριος φλέγεται ως μες στ' άδυτο ο Ναός,
κι από ψηλά νεφέλη Δόξας τόνε σκέπει.
Τί πάνωθέ μας, όπου ο άρρητος παλμός
της αιωνιότητας, αστράφτει αυτή την ώρα.
Ορφέας, Ηράκλειτος, Αισχύλος, Σολωμός
την 'Αγια δέχονται ψυχή τη τροπαιοφόρα,
που αφού το έργο της θεμέλιωσε βαθιά
στη γην αυτή με μίαν ισόθεη Σκέψη,
τον τρισμακάριο τώρα πάει ψηλά τον Ίακχο
με τους αθάνατους θεους για να χορέψει.
Ηχήστε οι σάλπιγγες... Καμπάνες βροντερές,
δονήστε σύγκορμη τη χώρα πέρα ως πέρα...
Βόγκα Παιάνα! Οι σημαίες οι φοβερές
της Λευτεριάς ξεδιπλωθείτε στον αγέρα!
'Αγγελος Σικελιανός