21η Μαρτίου, παγκόσμια μέρα ποίησης...

Δάκρυ...

Σε λίγο βραδιάζει...
Ανάβουν τα φώτα στις πλατείες
κι οι δρόμοι μικραίνουν
και σβήνουν στην αστροφεγγιά...

Το χρώμα της ζωής,
φρεσκοβαμμένο όνειρο στα μάτια σου...
Διαμάντι σε χρυσή κλωστή
γύρω απ΄το λαιμό σου, το δάκρυ...

Κοίτα τη μέρα που φεύγει...
Άπλωσε τα χέρια κι αγκάλιασε τη γη...

Και οι σκιές...
Σβήσε το κερί της φαντασίας
που τις μεγαλώνει με το χλωμό φως του...

Δες μόνο το χρώμα της ζωής που σε περιμένει...

Είναι ανοιχτόχρωμο γαλάζιο...

Ανάγκη αναζήτησης...

Νιώθω έντονα την ανάγκη
να ζητήσω νέους τροπους έκφρασης
μέσα σ΄ένα τυποποιημένο είδος ποίησης
που να με ζώνει από παντού
και να χτυπάει μέσα μου
επανάσταση
χιλιάδων δουλοπάροικων
χωρίς, όμως, ν΄αγγίζει
και να τροποποιεί
τις ευαίσθητες χορδές
της χριστιανικής μου σκέψης...

Είναι αυτό που λεμε
αντίθεση,
ανάθεμα,
αηδία...

tt

Εγώ...

Απανεμιά...
Στης άνοιξης το δείλι, του στοχασμού τα σύνεφα
σμίγουν με τη θλίψη...
Είν΄η καρδιά μου...

Πλανεύτηκε...
Του άπειρου ο πόθος,
η δύναμη του άγνωστου, την κλείδωσε...
Είν΄η ματιά μου...

Αγέρας...
Τ΄απέραντου η βλέψη,
το χάδι του τ΄ατίθασου ξεχύνεται κι απλώνει...
Είν΄η πνοή μου...

Αστέρι...
Η λάμψη του υπέροχου,
τ΄αδύναμου η χάρη, χώμια μα δυνατή...
Είν΄η ζωή μου...

Α.Π.




tt

Πες μου...

Τολμάς να τα βάλεις με τα σύννεφα που άφτερα πετούν?
Τολμάς να ζητήσεις απ’ τον άνεμο να σου χαρίσει τα φτερά του?
Σκέφτηκες να κρύψεις τον ήλιο
πίσω από μια σκέψη που βασανίζει το μυαλό σου?
Ρώτησες ένα ποτάμι αν μπορεί να σταματήσει να κυλά?
Ζήτησες απ’ τη βροχή να πέφτει μόνο στην καρδιά σου?
Τότε, πως μπορείς να μου μιλάς για "πρέπει" και "γιατί",
όταν εσύ αρνείσαι τη ζωή ν’ ακολουθείς, εαυτέ μου?


tt

Νίκησα…

Πάει καιρός που χαμογέλασα
στην πρωτόγνωρη αποθέωση της ζωής μου...
Πάει καιρός που κράτησα ένα κομμάτι άνιωτης θλίψης
και τό΄κανα να λιώσει στο ένα μου χέρι μόνο...
Ένα χέρι δυνατό που δεν έτρεμε πια
όταν η καρδιά και η λογική το πρόσταζε...

Ήταν νίκη…
Μια νίκη ανείπωτη, ανήκουστη μα, που την ένιωσα τόσο απόλυτη
σαν να ήταν κλειδωμένη σ αυτήν όλη μου η ύπαρξη…

Νίκησα…
Δεν έγινε μάχη, σαν τις μάχες που γίνονται, αντίπαλοι εγώ και πάλι εγώ…
Κι έτσι χαμογέλασα
Η προσμονή της απελπισίας τελείωσε…

Τώρα, αγγίζω τη μοναξιά σαν να΄ναι λουλούδι…
Χαϊδεύω την ευτυχία που φτιάχνω μόνη μου…
Ζωγραφίζω την αδιαφορία που τώρα είναι δική μου…
Νίκησα…
Κι αυτή η νίκη είναι ολάκερη μια θυσία
στη μνήμη του παλιού μου εαυτού…




tt

Ζητησα απο την αγαπη να με οδηγησει στον δρομο της...
τοτε αυτη......
εκανε βροχη τα δακρυα μου.....
και επεσαν στο προσωπο σου....
....αραγε το καταλαβες?
Τον ανεμο εφερε στο διαβα μου που με ξεσηκωσε , με ταξιδεψε
και ας μην τον εβλεπα....τον ενιωθα ομως...
ησουν εσυ!!!!!
καυτο τον ηλιο εριξε στο σωμα μου και εκανε την καρδια μου
να χτυπαει σαν τρελη..........δεν αντεξα ομως και.....

''Στα δυο σου χερια να κρατας, σου εδωσα την καρδια μου...
αν ειναι ομως να πονας, αστην.... και ας πεθανω!!!!!''

Θάλασσα του έρωτα

Μέσα στα χέρια σου η άμμος που κυλά
και χτίζει ζωγραφίζοντας
μια πόλη, ένα κάστρο στο νερό
που χτίστηκε γκρεμίζοντας,
ό, τι υπήρχε μέχρι χτες...

Το κύμα φτάνει σιγανά και απαλά
και συ κοιτάς ελπίζοντας
να μην αγγίξει τα χτισμένα οχυρά
θαλασσινό νερό γεμίζοντας
πόλη και σπίτια και χαρές...

Μ' ένα χαμόγελο θριάμβου
μου το λες γνωρίζοντας
πως στήριξα ελπίδες και ζωή σ' αυτό

Σε μένα έρχεσαι σαν θάλασσα
ανέμελα σφυρίζοντας
τόση ευτυχία δε μπορώ να ονειρευτώ...

Η πόλη γλίτωσε απ΄το κύμα το απαλό
μα όπως χόρευες στην άμμο ευτυχισμένη
γκρέμισες γρήγορα και εύκολα, θαρρώ
την πόλη που είχε την καρδιά μου κρατημένη...


tt

Όταν...

Όταν την νύχτα η θάλασσα αγκαλιάζει
ό, τι ονειρεύτηκες και τό’ φτασες ψηλά…
Όταν αφήνεις το φεγγάρι που διστάζει
να στέλνει τη ματιά σου μακριά…

Όταν η άμμος δε σου λέει τα μυστικά της
και συ να τη ρωτήσεις δεν τολμάς…
Όταν προσμένεις να σου στείλει την καρδιά της
μ’ αντί για κείνη απ’ το κύμα τη ζητάς…

Τότε δε μένει τίποτ’ άλλο πια να κάνεις
απ΄ το να ρίχνεις βοτσαλάκια στο γιαλό
και να ονειρεύεσαι πως θά’ ταν η ζωή σου
αν σου είχε πει και κείνη σ΄ αγαπώ...

Ε.Π.




tt

θαλασσα...

θαλασσες, με σεργιανισαν τα δυο σου ματια
κι αφησα να παρασυρθω απ΄του μυαλου σου την αρμυρα
σ΄ενα παραφορο χορο της σκεψης...

θαλασσες, με χαιρετησαν τα δυο σου ματια
κι ελιωσα σαν καθαριο κερι στο γελιο της ματιας σου...

θαλασσες, μ΄αγκαλιασαν τα δυο σου χερια
σ΄ονειρο τρελο, καλοκαιριατικο,
μεσα στης νιοτης μου το κυμα...

θαλασσες, με ταξιδεψαν τα δυο σου χερια
σε μι΄ αλλη γη, φανταστικη
που, κατω απ΄τα ποδια μου ενιωσα να χανω...

θαλασσα, μου ψιθυρισες σαν, φευγοντας,
δεν προλαβα να πω πως τα σημαδια σου
σ΄ολη μου τη ζωη θα κουβαλαω...

θαλασσα, στην καρδια μου,
σαν προσευχη, ειπωμενη με χειλη που τρεμουν...

θα περιμενω...



tt

ΟΥΛΑΛΟΥΜ Γιαννης Σκαριμπας

Ήταν σα να σε πρόσμενα Κερά
απόψε που δεν έπνεε έξω ανάσα,
κι έλεγα: Θάρθει απόψε απ' τα νερά
κι από τα δάσα.

Θάρθει, αφού φλετράει μου η ψυχή,
αφού σπαρά το μάτι μου σαν ψάρι
και θα μυρίζει ήλιο και βροχή
και νειό φεγγάρι . . .

Και να, το κάθισμά σου σιγυρνώ,
στολνώ την κάμαρά μας αγριομέντα,
και να, μαζί σου κιόλας αρχινώ
χρυσή κουβέντα:

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Νύχτωσε και δεν φάνηκες εσύ·
κίνησα να σε βρω στο δρόμο - ωιμένα -
μα σκούνταφτες (όπου εσκούνταφτα) χρυσή
κι εσύ με μένα.

Τόσο πολύ σ' αγάπησα Κερά,
που άκουγα διπλά τα βήματα μου!
Πάταγα γω - στραβός - μεσ' τα νερά;
κι εσύ κοντά μου . . .

Αντινομία


Ο έρωτάς σου μια πληγή και τρεις κραυγές.
Στα κόντρα σκούζει ο μακαράς καθώς τεζάρει.
Θαλασσοκόρη του βυθού - χίλιες οργιές -
του Ποσειδώνα εγώ σε κέρδισα στο ζάρι.

Και σ' έριξα σ' ένα βιβάρι σκοτεινό
που στέγνωσε και ξανεμίστηκε το αλάτι.
Μα εσύ προσμένεις απ' το δίκαιον ουρανό
το στεριανό, το γητευτή, τον απελάτη.

Όταν θα σμίξεις με το φως που σε βολεί
και θα χαθείς μέσα σε διάφανη αμφιλύκη
πάνω σε πράσινο πετούμενο χαλί,
θα μείνει ο ναύτης να μετρά το άσπρο χαλίκι.

Νίκος Καββαδίας

Επιθυμίες

Σαν σώματα ωραία νεκρών που δεν εγέρασαν
και τάκλεισαν, με δάκρυα, σε μαυσωλείο λαμπρό,
με ρόδα στο κεφάλι και στα πόδια γιασεμια
έτσ' οι επιθυμίες μοιάζουν που επέρασαν
χωρίς να εκπληρωθούν· χωρίς ν' αξιωθεί καμιά
της ηδονής μια νύχτα, ή ένα πρωί της φεγγερό.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Όταν κατέβουμε τη σκάλα

Όταν κατέβουμε τη σκάλα τι θα πούμε
στους ίσκιους που θα μας υποδεχτούνε,
αυστηροί, γνώριμοι, αόριστοι φίλοι,
μ' ένα χαμόγελο στ' ανύπαρκτα τους χείλη;

Τουλάχιστον δωπέρα είμαστε μόνοι.
Περνάει η μέρα μας, η άλλη ξημερώνει,
και μες στα μάτια μας διατηρούμε ακόμα
κάτι που δίνει στα πράγμα χρώμα.

Αλλά εκεί κάτου τι να πούμε, πού να πάμε;
Αναγκαστικά ένας τον άλλον θα κοιτάμε,
με κομμένα τα χέρια στους αγκώνες,
ασάλευτοι σαν πρόσωπα σε εικόνες.

Αν έρθει κανείς την πλάκα μας να χτυπήσει,
θα φαντάζεται πως έχουμε ζήσει.
Αν πάρει ένα τριαντάφυλλο ή αφήσει χάμου,
το τριαντάφυλλο θα 'ναι της άμμου.

Κι αν ποτέ στα νύχια μας ανασηκωθούμε,
τις βίλες του Posilipo θα ιδούμε,
Κύριε, Κύριε, και το τερραίν του Παραδείσου
όπου θα παίζουν cricket οι οπαδοί Σου.

Κώστας Καρυωτάκης

Το βαπόρι

Νάναι ως νάχης φύγει — με τους ανέμους — καβάλλα
στο άτι της σιγής κι' όλα να πάης
και vάv' πολλά καράβια, πολλή θάλασσα — μεγάλα
σύγνεφα πάνω — οι άνθρωποι κι' ο Μάης.

Κι' εντός μου εμένα να βρυχιέται — όλο να τρέμει —
βαρύ ένα βαπόρι και κατόπι
πάλι εσύ κι' ο Μάης κι' οι ανέμοι
κι' έπειτα πάλιν οι ανθρώποι, οι ανθρώποι.

Και νάναι όλα απ' ό,τι φεύγει —και δε μένει—
σε μια πόλη ακατοίκητη, κι' εντός μου
ακυβέρνητο, όλο να σε πηγαίνει το καράβι
έξω απ' την τρικυμία τούτου κόσμου.

Γιάννης Σκαρίμπας

Απολείπειν ο θεός Αντώνιον

Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ', ακουσθεί
αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές --
την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου
που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανοφέλετα θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που φεύγει.
Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πείς πως ήταν
ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου·
μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,
κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ' όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,
κι αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1911)

ΔΕ ΣΕ ΘΕΛΩ ΠΑΡΑ ΓΙΑΤΙ ΣΕ ΘΕΛΩ

Δε σε θέλω παρά γιατί σε θέλω,
μα απ' το θέλω στο δε σε θέλω πέφτω
κι απ' το καρτέρα, όταν δε σε προσμένω,
περνώ απ' το παγερό στο πυρωμένο.

Σε θέλω μόνο γιατί εσένα θέλω,
σε μισώ μα γι' αγάπη σου προσπέφτω,
κι είν' της αθώας αγάπης μου το μέτρο
σαν τυφλός που αγαπά να μη σε βλέπω.

Το σκληρόψυχο του Γενάρη φέγγος
την καρδιά μου θα σιγολιώσει εφέτος,
ανοίγοντάς μου στα κρυφά το στέρνο.

Μόνος στην ιστορία αυτή πεθαίνω
και πεθαίνω απ' αγάπη αφού σε θέλω,
σε θέλω, αγάπη, ως το αίμα κι ως το τέλος.

ΠΑΜΠΛΟ ΝΕΡΟΥΝΤΑ

Δὲ μᾶς ἀφήνουν νὰ τραγουδᾶμε

Δὲ μᾶς ἀφήνουν Ῥόμπσον νὰ τραγουδᾶμε
δὲ μᾶς ἀφήνουν καναρίνι
πού ῾χεις φτερὰ ἀητοῦ
μαῦρε ἀδερφέ μου
δόντια ποὺ ἔχεις
μαργαριτάρια
δὲ μᾶς ἀφήνουν νὰ ψηλώσουμε φωνή.

Φοβοῦνται Ῥόμπσον
φοβοῦνται τὴν αὐγή,
ν᾿ ἀκούσουνε φοβοῦνται
καὶ ν᾿ ἀγγίσουν
φοβοῦνται ν᾿ ἀγαπήσουν
φοβοῦνται ν᾿ ἀγαπήσουνε σὰν τὸν Φερχὰτ
(Ἀλήθεια θὰ ῾χετε κι ἐσεῖς ἕναν Φερχὰτ
οἱ νέγροι πῶς νὰ τόνε λένε Ῥόμπσον

Φοβοῦνται τὰ γεννήματα
τὴ γῆς
τὸ γάργαρο νερὸ φοβοῦνται τῆς πηγῆς
φοβοῦνται
νὰ θυμοῦνται
καὶ τὶς χαρές τους
τὸ χέρι ἑνὸς φίλου δὲν ἔσφιξε ποτέ τους
τὸ χέρι τους
ζεστὸ
σὰν τὸ πουλὶ
χωρὶς νὰ θέλει σκόντα
προμήθειες
ἡ κάποια ἀναβολὴ
στὴ πλερωμή.

Φοβοῦνται τὴν ἐλπίδα
φοβοῦνται Ῥόμπσον νὰ ἐλπίσουν
φοβοῦνται καναρίνι
πού ῾χεις φτερὰ ἀητοὺ
φοβοῦνται τὰ τραγούδια μας
μὴ τοὺς τσακίσουν.

Ναζίμ Χικμέτ

Αν...

Αν μπορείς στην πλάση τούτη να περιφρονείς τα πλούτη
κι αν οι έπαινοι των γύρω δεν σου παίρνουν το μυαλό,
αν μπορείς στην τρικυμία να κρατήσεις ψυχραιμία,
κι αν μπορείς και στους εχθρούς σου να σκορπίσεις το καλό,
αν μπορείς με μιας να παίξεις κάθε τι που ’χεις κερδίσει,
στην καταστροφή ν’ αντέξεις και να δώσεις κάποια λύση,
αν μπορείς να υποτάξεις πνεύμα, σώμα και καρδιά
αν μπορείς όταν σε βρίζουν να μην βγάζεις τσιμουδιά,
αν μπορείς στην καταιγίδα να μη χάνεις την ελπίδα,
κι αν μπορείς να συγχωρήσεις όταν σ’ έχουν αδικήσει,
αν μπορέσεις τ' όνειρό σου να μη γίνει ο όλεθρός σου,
κι αν μπορέσεις ν’ αγαπήσεις όσους σ’ έχουνε μισήσει,
αν μπορείς να είσαι ο ίδιος στην χαρά και στην οδύνη,
αν η πίστη στην ψυχή σου μπρος σε τίποτα δεν σβήνει,
αν μιλώντας με τα πλήθη τη συνείδηση δεν χάνεις,
αν μπορέσεις να χωνέψεις πως μια μέρα θα πεθάνεις,
αν ποτέ δεν σε μεθύσει του θριάμβου το κρασί,
αν στα ψέματα των άλλων δεν λες ψέματα κι εσύ,
αν μπορείς να μη θυμώνεις, αλλά μήτε και να κλαις
όταν άδικα σου λένε πως εσύ μονάχα φταις.
Αν μπορείς με ηρεμία δίχως νεύρα ή δυσφορία
και τα ίδια σου τα λόγια να τ’ ακούς παραλλαγμένα,
αν μπορείς κάθε λεπτό σου να ’ναι μια δημιουργία
και ποτέ σου να μην μένεις με τα χέρια σταυρωμένα.
Αν οι φίλοι σου κι οι εχθροί σου δεν μπορούν να σε πληγώσουν
αν οι σχέσεις με μεγάλους τα μυαλά δεν σου σηκώνουν
αν τους πάντες λογαριάζεις μα… κανένα χωριστά,
αν μπορέσεις να φυλάξεις και τα ξένα μυστικά…
Ε! Παιδί μου τότε…
Θα μπορέσεις ν’ απολαύσεις όπως πρέπει τη ζωή σου…
Θα ’σαι άνθρωπος σπουδαίος κι όλη η γη θα ’ναι δική σου!

Ράντυαρντ Κίπλινγκ

If

If you can keep your head when all about you
Are losing theirs and blaming it on you;
If you can trust yourself when all men doubt you,
But make allowance for their doubting too;
If you can wait and not be tired by waiting,
Or, being lied about, don't deal in lies,
Or, being hated, don't give way to hating,
And yet don't look too good, nor talk too wise;

If you can dream - and not make dreams your master;
If you can think - and not make thoughts your aim;
If you can meet with triumph and disaster
And treat those two imposters just the same;
If you can bear to hear the truth you've spoken
Twisted by knaves to make a trap for fools,
Or watch the things you gave your life to broken,
And stoop and build 'em up with wornout tools;

If you can make one heap of all your winnings
And risk it on one turn of pitch-and-toss,
And lose, and start again at your beginnings
And never breath a word about your loss;
If you can force your heart and nerve and sinew
To serve your turn long after they are gone,
And so hold on when there is nothing in you
Except the Will which says to them: "Hold on";

If you can talk with crowds and keep your virtue,
Or walk with kings - nor lose the common touch;
If neither foes nor loving friends can hurt you;
If all men count with you, but none too much;
If you can fill the unforgiving minute
With sixty seconds' worth of distance run -
Yours is the Earth and everything that's in it,
And - which is more - you'll be a Man my son!


Rudyard Kipling

Il pleure dans mon coeur

Il pleure dans mon coeur
Comme il pleut sur la ville;
Quelle est cette langueur
Qui pénètre mon coeur ?

Ô bruit doux de la pluie
Par terre et sur les toits !
Pour un coeur qui s'ennuie,
Ô le chant de la pluie !

Il pleure sans raison
Dans ce coeur qui s'écoeure.
Quoi ! nulle trahison ?...
Ce deuil est sans raison.

C'est bien la pire peine
De ne savoir pourquoi
Sans amour et sans haine
Mon coeur a tant de peine !

Paul Verlaine


...

Τα Δώρα

Σήμερα φόρεσα ἕνα
ζεστὸ κόκκινο αἷμα
σήμερα οἱ ἄνθρωποι μ᾿ ἀγαποῦν
μιὰ γυναίκα μοῦ χαμογέλασε
ἕνα κορίτσι μοῦ χάρισε ἕνα κοχύλι
ἕνα παιδὶ μοῦ χάρισε ἕνα σφυρί

Σήμερα γονατίζω στὸ πεζοδρόμιο
καρφώνω πάνω στὶς πλάκες
τὰ γυμνὰ ποδάρια τῶν περαστικῶν
εἶναι ὅλοι τους δακρυσμένοι
ὅμως κανεὶς δὲν τρομάζει
ὅλοι μείναν στὶς θέσεις ποὺ πρόφτασα
εἶναι ὅλοι τους δακρυσμένοι
ὅμως κοιτάζουν τὶς οὐράνιες ρεκλάμες
καὶ μιὰ ζητιάνα ποὺ πουλάει τσουρέκια
στὸν οὐρανό

Δυὸ ἄνθρωποι ψιθυρίζουν
τί κάνει τὴν καρδιά μας καρφώνει;
ναὶ τὴν καρδιά μας καρφώνει
ὥστε λοιπὸν εἶναι ποιητής

Μίλτος Σαχτούρης

Ὁ στρατιώτης ποιητής

Δεν έχω γράψει ποιήματα
μέσα σε κρότους
μέσα σε κρότους
κύλησε ἡ ζωή μου

Τη μιαν ημέρα έτρεμα
την αλλην ἀνατρίχιαζα
μέσα στο φόβο
μέσα στο φόβο
πέρασε η ζωή μου

Δεν έχω γράψει ποιήματα
δεν έχω γράψει ποιήματα
μόνο σταυροὺς
σὲ μνήματα
καρφώνω...

Μίλτος Σαχτούρης

πέρασε η 21 Μαρτίου που ήταν η παγκόσμια ημέρα ποίησης ..αλλά το θέμα συνεχίζεται .....

ΧΑΣΑΜΕ ΠΑΛΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΔΕΙΛΙ

Χάσαμε πάλι αυτό το δείλι.
Κανέις δε μας είδε απόψε με ενωμένα τα χέρια
ενώ η γαλάζια νύχτα έπεφτε πάνω στον κόσμο.

Από το παράθυρο μου είδα
τη γιορτή της δύσης πάνω στους μακρινούς λόφους.

Καμιά φορά σαν ένα νόμισμα
άναβε ένα κομμάτι ήλιου ανάμεσα στα χέρια μου.

Εγώ σε θυμόμουνα με την ψυχή σφιγμένη
από εκείνη τη θλίψη μου που εσύ ξέρεις.

Τότε πού ήσουνα;
Ανάμεσα σε ποιους ανθρώπους;
Λέγοντας ποια λόγια;
Γιατί θα έρθει σε ένα ξαφνικά όλος ο έρωτας
όταν νιώθω θλιμμένος, και σε νιώθω μακρινή;

Το βιβλίο που πάντα παίρνουμε το δείλι έπεσε,
και το παλτό μου κύλησε στα πόδια μου σαν λαβωμένος σκύλος.

Πάντα, πάντα απομακρύνεσαι τα βράδια
εκεί που τρέχει το δείλι σβήνοντας αγάλματα.


Πάμπλο Νερούντα.....

Nasín cand' as prantas nasen

Nasín cand' as prantas nasen,
No mes das froles nasín,
Nunha alborada mainiña,
Nunha alborada d'abril.
Por eso me chaman Rosa,
Mais á do triste sorrir,
Con espiñas para todos,
Sin ningunha para ti.
Dés que te quixen, ingrato,
Todo acabou para min,
Que eras ti para mín todo,
Miña groria e meu vivir.
ΏDe qué, pois, te queixas, Mauro?
ΏDe qué, pois, te queixas, di,
Cando sabes que morrera
Por te contemplar felís?
Duro cravo me encravaches
Con ese teu maldesir,
Con ese teu pedir tolo
Que non sei qué quer de min,
Pois dinche canto dar puden
Avariciosa de ti,

O meu coraçón che mando
C'unha chave para ó abrir;
Nin eu teño máis que darche,
Nin ti máis que me pedir.

Rosalía de Castro

΄Ησουν ο έρωτας

Η εσπέρα κοντά μου σ΄έφερε
η ανατέλλουσα ημισέληνος.

Ήσουν ο έρωτας ντυμένος στο χακί
δίχως τόξο, δίχως φαρέτρα με βέλη.

Η νύχτα μακριά μου σε πήρε
η δύουσα ημισέληνος.

Ήσουν ο έρωτας ντυμένος στο χακί-
θήραμα στα χέρια σου η καρδιά μου.

Σ. Καββαδάς...