ποιηση.........

πως ειπατε?


οταν μου ειπες σ αγαπω, δε βιαστηκα
ειμαι πανεξυπνη ( !! ) κι αμεσως το ψυλλιαστηκα...

ειδες την πορσε μου κι αυτην ηταν που σου γυαλισε
το "σ αγαπω" σου, βρε, ουδολως με εζαλισε...

ειπα απο μεσα μου" αχ! μαγκα μου, την εβαψες"...
τα βασανα μου με την τυχη μου τα ερραψες.....

χιλια τα κυματα κι ακομα δεν τα περασες...
η τιμωρια σου που αμεσως με ξεπερασες...

αλλη φορα τα λογια, φιλε, μετρα....
και μην τα βαζεις με την εξυπνη την πετρα...
ετσι στο λεω στα ισια και σταρατα.

κι αν σου΄χει μεινει στο μυαλο να με παιδευεις...
στο λεω κι αυτο: τον εαυτο σου κοροιδευεις...
ειναι αργα, την εσκισα τη γατα....

σονετο ( λεω εγω τωρα...)

δεν ειπαμε...

οταν σου ειπα σ αγαπω εσυ δε βιαστηκες
τοπαιζες εξυπνη κι αμεσως, λεει, ψυλλιαστηκες

πως, ταχα, η πορσε σου εμενανε μου γυαλισε
πως ταχα εσενα η αγαπη δε σε ζαλισε

και ειπες μεσα σου, τι λεει ρε αυτο το μομολο?
εκλεισες πορτα και μανταλωσες το πομολο

χιλια τα κυματα και ομως τα ξεπερασα
για τοιμωρια μου, παλι αγαπη κερασα

κι αλλη φορα αν μου το πεις θα παρω μετρα
μη μου το παιζεις τοσο εξυπνη, βρε πετρα
ειμαι ον που τη μαγκια τη λεω ....μαγκιτσα

κι ακου τι λεω εγω και συ  ας κωφευεις
κριμα το δολιο ετσι απλα να με παιδευεις
και να μου κανεις την καρδια, απο καρδια.....καρδιτσα....


(πασα ομοιοτητα με προσωπα και καταστασεις ειναι εντελως συμπτωματικη, ολα οφειλονται στη διαθεση της στιγμης)...




tt

θεματακι, θεματακι...
προχωραει το φορουμακι....


ειμαι ποιητης, παει και τελειωσε....

αμ, δεν τελειωσε, δεν τελειωσε...τωρα αρχιζει...οπως λεμε "αν εισαι και παπας με την αραδα σου θα πας" ετσι σου λεω και γω:

"αν εισαι ποιητης να μας το αποδειξεις....
κι αν θελεις, το ταλεντο σου, στην ποιηση να δειξεις...."

αμ πως.......

μμμμ! ποιητικος αγωνας μου μυριζεται...
πως μερος δε θα παρω, μη νομιζετε...

του ρενου... ( δημωδες )

του ρενου η μανα καθονταν εξω απ την εταιρια
περιμενε το γιοκα της γεματη αγωνια...

τι εγινε τ αγορι μου, που ειναι το παιδι μου
ποιος, ταχα, το απελυσε? μαραζωσε η ψυχη μου...

κι η εταιρια αγερωχη, εστεκε και γρικουσε
κι ουτε τ αχειλι κουναγε, μιλια δεν ξεστομουσε...

τι με θωρεις ακινητη? που τρεχει η μετοχη σου?
σε ποιο μετοχι εφτασε, ποια ειναι η τιμη σου?

μαυρη ειν η νυχτα στα βουνα, μαυρη σα ρασοφορος...
μαυρα μαντατα ερχονται, τα φερνει ο οφ- σορ- ος...

παρε, ρενο μου τ αρματα, παρε ολα τα κουμπουρια...
στις βιστωνιδας τα στενα, παμε μαζι για γιουργια....

ΠΑΤΡΙΣ - ΘΡΗΣΚΕΙΑ - ΟΙΚΟΠΕΔΑ το νεο συνθημα μας...
να το βροντοφωναξουμε μεσ απο την καρδια μας...

και γω θα παρω εκδικηση, θα κανω και πορεια...
ΡΕΝΟ ΜΟΥ, ΠΟΥ Σ ΑΠΕΛΥΣΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΤΑΙΡΙΑ....

βρε, η φουκαριαρα...

οχι, ποτε δεν ημουνα του κουραμπιε ο φιλος
κι ας λεν πως ολα τα "μασαει' ο πιο καλος, ο μυλος...

κι απ τη στιγμη που εμαθα νεα εργαστηριου
κι ειδα τ αποτελεσματα του...κρατικου χημειου...

τρεις κουραμπιεδες εφαγα κι ολοκληρη ταψαρα
σοροπιαστα και ρεβανι γιατι η φουκαριαρα

η δολια η μανουλα μου, ζαχαρο εχει ανεβασει
κι, αλιμονο, δε θα μπορει γλυκα πια να χορτασει...






tt

Σκέψη...

Είναι πολλά που στο μυαλό μου στροβιλίζονται...
Κι είναι πολλά που δε χωρούν αλλά φωλιάζουν...
Είν' η ανάγκη που τα κάνει ανυποχώρητα...
Κι είν΄η βιασύνη που καραδοκεί...

Σε μια ικεσία, σ' ένα θεό που τιμωρεί το κάθε σφάλμα...

Θα με θυμάσαι άραγε?
Ή θα΄χω γίνει μια μικρή αέρινη μορφή στον κόσμο σου?

Πάρε αυτά που στο μυαλό μου περισσεύουν
και φτάξε την εικόνα μου......

Και γίνε, συ, ο θεός που τιμωρεί, για μένα....


Ε.Π.    "Θάλασσα"


tt

Πάντα υπήρχες μόνο εσύ
το είδες μες στα μάτια σου την πρώτη φορά που τα αντίκρυσα
μια ολόκληρη ζωή περίμενα χωρίς να ξέρω τι
σε μια στιγμή ο,τι κρυφά μου ήλπιζα

δεν ήσουν όπως σε είχα φανταστεί
όχι,έπεσε έξω ο νους, η φαντασία μου προδόθηκε φτωχή
μα η αγάπη που για σένα στην ικαρδιά μου ζει
είχε πολύ πριν σε γνωρίσω γεννηθεί
και μέσα μου ξεχείλιζε
μέσα μου δε χωρούσε

ώσπου σε αντίκρυσα
και ήταν σαν χρόνια να σε ήξερα
κι εσύ όπως κι εγώ βαθιά με κοίταξες δεν άντεξα γύρισα το βλέμμα
κι από την πρώτη την στιγμή βαθιά στο στήθος μοθ έκαιγε και έτρεμε η φλόγα
επάνω σου σαν έγυρα με φίλησες

κι έκει πάντοτινά θα είσαι και θα είμαι
κι όταν πια δε θα υπάρχουμε εδώ,εκεί θ' ανταμωθούμε
γιατί οι ψυχές μας δεν χάνονται για πάντα τα ξιδεύουν

κι αν τα ταξίδια από τη γη μοιάζουν ατελείωτα
μη μου φοβάσαι αγάπη μου,αφού στη γη σε βρήκα
μέσα στο πανδαινόνιο και στων καιρών την τρέλλα
μια θεωρία σκαρφίστηκα...
μέσα στους σκόρπιους της καρδιάς μου στίχους
κι ελπίζω όπως παραξενα σε γνώρισα να μη σε χάσω πια..

Λέξεις…

Ήταν γιορτή όταν σε γνώρισα.
Μέσα στο πλήθος σαν μια μικρή μουσική ζωγραφιά
που  στέγνωνε στον καμβά της…

Είχες τα χρώματα που έψαχνα,
αυτά που ταίριαζαν στη μουσική μου…

Αυτό είσαι ακόμα! Η μικρή μου ζωγραφιά
που μιλάει με μουσική!
Ορθάνοιχτα τα μάτια μη χάσω κάποια λέξη σου…

Γλυκές που είναι οι λέξεις σου!
Και συ μια οπτασία που χάνεται στην ομίχλη
της νύχτας και έρχεται με το φως της μέρας…

Γλυκές οι λέξεις σου!
Αλλά  δεν τις λες σε μένα…



tt

αποκοτια μου...

στη χωρα που ποτε δε θα βρεθω,
σαν ταξιδιαρικο πουλι και σαν κομητης
σαν απ την εγνοια μου μελετημενο μη χαθω και ξεχαστω
σ αποκοτιας μου ονειρο,

σ αυτη τη χωρα εζησα παλια
μα που να το ξερα πως μες στο λαμποκοπι της
εχασα το δικο μου φως κι αναγεννηθηκα…
σε μι αλλη εποχη…

στη χωρα που ειχα σκλαβους το νερο και τη φωτια,
σαν απο ξαφνιασμα σημαδιακο,
σαν απ το περασμα της μιας στιγμης
που δεν καταφερα να κλεισω μεσ στο χρονο,
σ αποκοτιας ξημερωμα…


σ αυτη τη χωρα,
σε μια παραλληλη γιορτη, εδεσα κομπους
και υφαινω το τραγουδι της χαρας μου
και πλησιαζω σ ενα τελος που ξαστοχησα
πως θα ναι το δικο μου…

αυτη τη χωρα που ποτε δε θα τη δω,
μην ξεχαστω σ αποκοτιας μου ονειρο,

την εχω μεσα μου, ζωγραφισμενη
και βασανιζει
το μυαλο
και τη ζωη μου…

Κλεισε τα ματια μια στιγμη
ακου τον ηχο απ΄την βροχη
σαν χαδι ερχεται απαλα
και σου χαϊδευει τα μαλλια.

Μα συνεχιζει προχωρα
παει γοργα ως την καρδια
της στελνει μηνυμα γλυκο
απο ενα αγορι μακρινο.

Κεινη σκιρταει απο χαρα
νιωθει τον ερωτα ξανα
και η καρδουλα η τρελη
γινεται σκονη στην στιγμη!

Νίκησα...

Πάει καιρός που χαμογέλασα στην πρωτόγνωρη
αποθέωση της ζωής μου...
Πάει καιρός που κράτησα ένα κομμάτι άνιωτης θλίψης
και τό΄κανα να λιώσει στο ένα μου χέρι μόνο...

Ένα χέρι δυνατό που δεν έτρεμε πια
όταν η καρδιά και η λογική το πρόσταζε...
Ήταν νίκη...Μια νίκη ανείπωτη, ανήκουστη
μα που την ένιωσα τόσο απόλυτη
σαν να ήταν κλειδωμένη σ΄αυτήν όλη μου η ζωή...

Η προσμονή της απελπισίας τελείωσε...
Τώρα, αγγίζω τη μοναξιά σαν να είναι λουλούδι...
Χαϊδεύω την ευτυχία που φτιάχνω μόνη μου...
Ζωγραφίζω την αδιαφορία που τώρα πια είναι δική μου...

Νίκησα...
Κι αυτή η νίκη είναι ολάκερη μια θυσία
στη μνήμη του παλιού μου εαυτού...



tt

Ένα ταξίδι στο παρελθόν εκεί που τα πάντα αφήνονται
εκεί που όλα υπάρχουν
Αναζητώ , το χαμένο μου εαυτό

Στιγμές που έρχονται που φεύγουν
Ξελογιάστρες στιγμές που αγναντεύουν

Όσο το κυνηγώ , κυνηγιέμαι γίνομαι θύμα του
Και χωρίς να θέλω , ακολουθώ καθ΄ ένα βήμα του

Ένα ταξίδι στο παρελθόν εκεί που η αλήθεια φανερώνεται
Εκεί που το ψέμα τελειώνει...

Αναζητώ , το χαμένο μου εαυτό

Θρύλε για πάρτη σου, Θρύλε μαζί σου
Εμείς οι άρρωστοι, οι οπαδοί σου

Στιγμές της δόξας σου, χαρές δικές μας
Θρύλε μου σε 'χουμε, μες στις καρδιές μας

Όπου κι αν βρίσκεσαι, θα ακολουθήσω
η γη πολύ μικρή, για να σ'αφήσω

Θρύλε μου κάνε ντου και να θυμάσαι
θα στο φωνάζουμε, όπου και να σαι...

Κίτρινο η ελπίδα μας, μακρινή πατρίδα μας
μα ο πόνος μιας γενιάς, της παλιάς μας γειτονιάς
πέτα απόψε σαν αϊτός, σπίτι σου είναι ο ουρανός
μακριά ταξίδεψε με φτερά συνθήματα
του Βοσπόρου κύμματα

-Μια αγάπη έχω στην καρδιά, μονάχα μια
την κιτρινόμαυρη θεά, άλλη καμία
κι όσο γυρίζει αυτή η γη, θα σ' αγαπάω
Α.Ε.Κ. για σένα μια ζωή, θα τραγουδάω
Μια αγάπη έχω στην καρδιά, μονάχα μια
την κιτρινόμαυρη θεά, άλλη καμία

Κι ο δικέφαλος αϊτός, του ονείρου η κιβωτός
γεννημένος νικητής, ρωμιοσύνη της ψυχής
στα φτερά του πάνω δες, τις νεότερες γεννιές
κι αν πετάξει θα ακουστεί, του θριάμβου η ιαχή
Α.Ε.Κ. σ' αγαπώ πολύ
Α.Ε.Κ.

-Μια αγάπη έχω στην καρδιά, μονάχα μια
την κιτρινόμαυρη θεά, άλλη καμία
κι όσο γυρίζει αυτή η γη, θα σ' αγαπάω
Α.Ε.Κ. για σένα μια ζωή, θα τραγουδάω

Μια αγάπη έχω στην καρδιά, μονάχα μια
την κιτρινόμαυρη θεά, άλλη καμία
κι όσο γυρίζει αυτή η γη, θα σ' αγαπάω
Α.Ε.Κ. για σένα μια ζωή, θα τραγουδάω

Ώρες...


Είναι κάποιες ώρες που σε κυνηγούν
σαν μέσα σ’ ένα πλήθος να ζητάς να χαθείς
και να κρυφτείς απ’ όλα τα σημαντικά και τα ασήμαντα…

Κι αυτοί οι γνωστοί σου άγνωστοι
που όλη σου τη ζωή δίπλα σου τους έχεις
και σου συστήνονται για πρώτη φορά, τυχαία…

Τι τάχα ξεχωρίζει τη ζωή σου όταν την έχεις τάξει
να μη ζει, να μην υπάρχει…
και μοναχά να τη γυρνάς μέσα σε δρόμους μακρινούς
χωρίς να συναντάς, χωρίς να θέλεις….

Κι αυτοί οι γνωστοί σου άγνωστοι
που όλη σου τη ζωή δίπλα σου τους έχεις
και θέλουν να σε ξέρουν, όπως αυτοί νομίζουν…

Και τι να περιμένεις…
Παρά μονάχα εκείνες τις ώρες που σε κυνηγούν
και συ να χάνεσαι στο πλήθος,
ένα μ’ αυτό, μέσα σ’ αυτό, γιατί έτσι διάλεξες…

Ναι, είναι κι αυτοί οι γνωστοί σου άγνωστοι
που σε γνωρίζουν μα, δίχως να σε ξέρουν…

ade n grapsw k egw ena poihma....TOURKOI MPOUNIA , MPOUNIA , P EINAI T PANIA!!!

yellowMadness_3 έγραψε:ade n grapsw k egw ena poihma....TOURKOI XXXXX , XXXXX , P EINAI T PANIA!!!

Κρίμα, δεν θα πάρεις το νόμπελ λογοτεχνίας...

( Στη διάθεση του admin )

Ανασταση γιορτασαμε
οι Χριστιανοι και φετος,
μα καποιοι παλι εμειναν
βαθια μεσα στο πενθος,

Νομιζαν πως ο θρηνος τους
θα 'ναι εποχικος,
το θαυμα πως θα εκανε
ο πολυμετοχικος(=παναθηναικος),

Ομως και παλι μεινανε
με τα πολλα τα "θα",
μονιμη εγκατασταση
εχουν στο Γολγοθα,

Για του χρονου κανουν σχεδια
θελουν μεταγραφες,
μα οι τιτλοι θα 'ναι κοκκινοι
το λενε και οι Γραφες.

Νοσταλγία...

Νοστάλγησα τα σύννεφα
που σαν τρελά πουλιά πετούσαν
και φυλάκιζαν, στο χρώμα τ΄ουρανού, την παρουσία τους...
Τώρα δεν έχω παρά μόνο να κοιτώ
το χώρο που άφησαν,
το κενό στη σκέψη μου
και μια μικρή φωτιά σαν αστραπή
που ηρθε και σφηνώθηκε στο μέρος της καρδιάς μου
να μου ζητάει να ζω μέχρι να γίνω
ένα σύννεφο κι εγώ...


tt

Τ. Σ. ΕΛΙΟΤ (1888-1965),
Νόμπελ Λογοτεχνίας 1948

Το παλάτι της Κίρκης

Δεν θυμάσαι
άλλες μέρες κρατάνε τη θύμησή σου
μια κλωστή όλο και μακραίνει.
Κρατώ ακόμη μιαν άκρη της. Όμως το σπίτι
φεύγει μακριά και στη στέγη καπνισμένη
η ανεμοδούρα αλύπητα στριφογυρνά.
Κρατώ μιαν άκρη της
μα εσύ μένεις μονάχη δίχως ανάσα εδώ στα σκοτεινά.

Α, ο μακρινός ορίζοντας, εκεί που ανάβει
καμιά φορά το φως κάποιας φρεγάτας!
Το πέρασμα είναι εδώ; Χτυπάει ακόμα
πάνω στα βράχια το νερό και σπάει.
Συ δεν θυμάσαι της βραδιάς μου αυτής το σπίτι
κι εγώ δεν ξέρω ούτε ποιος μένει ούτε ποιος πάει.

Είναι να μην ξέρεις....

Είναι να μην ξέρεις....
Η Άνοιξη τρομάζει σαν νιώθεις τη σκιά της...
Το φως, στο σιγανό του στάλαγμα
στο φεγγοβόλημα ενός κεριού,
δε σε προσμένει, χάνεται...

Είναι να μην ξέρεις....

Η εφτάψυχη αναμμένη έκσταση της ζωή σου
γεμίζει τους έρημους δρόμους της φυγής
και τα κλεισμένα λόγια ξεχύνονται...

Είναι να μην ξέρεις....

Οι λογισμοί πονούν και πληγώνουν...
Οι ελπίδες, λιωμένο σίδερο,
γεμίζουν τα κενά της σκέψης και σε καίνε...

Είναι να μην ξέρεις....

Μάντεψε, μόνο, όσα μπορείς ν΄αντέξεις...
Φύλαξε, μόνο, όσα μπορούν
μονάχα να σταθούν, να τυλιχτούν
σε μια θύμηση...

Είναι να μην ξέρεις....

tt

Αύγουστος

Μα γιατί το τραγούδι να 'ναι λυπητερό
με μιας θαρρείς κι απ' την καρδιά μου ξέκοψε
κι αυτή τη στιγμή που πλημμυρίζω χαρά
ανέβηκε ως τα χείλη μου και με 'πνιξε
φυλάξου για το τέλος θα μου πεις...

Σ' αγαπάω μα δεν έχω μιλιά να στο πω
κι αυτό είναι ένας καημός αβάσταχτος
λιώνω στον πόνο γιατί νιώθω κι εγώ
ο δρόμος που τραβάμε είναι αδιάβατος
κουράγιο θα περάσει θα μου πεις...

Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά
την άμμο που σαν καταρράχτης έλουζε
καθώς έσκυβε πάνω μου χιλιάδες φιλιά
διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε
θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό...

Σε ποιαν έκσταση απάνω σε χορό μαγικό
μπορεί ένα τέτοιο πλάσμα να γεννήθηκε
από ποιο μακρινό αστέρι είναι το φως
που μες τα δυο της μάτια πήγε κρύφτηκε
κι εγώ ο τυχερός που το 'χει δει...

Μες το βλέμμα της ένας τόσο δα ουρανός
αστράφτει συννεφιάζει αναδιπλώνεται
μα σαν πέφτει η νύχτα πλημμυρίζει με φως
φεγγάρι αυγουστιάτικο υψώνεται
και φέγγει από μέσα η φυλακή...

Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά
την άμμο που σαν καταρράχτης έλουζε
καθώς έσκυβε πάνω μου χιλιάδες φιλιά
διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε
θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό...

Νίκος Παπάζογλου

Τα Αντικλείδια ...

Η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.
Πολλοί κοιτάζουν μέσα χωρίς να βλέπουν
τίποτα και προσπερνούνε. 'Ομως μερικοί
κάτι βλέπουν, το μάτι τους αρπάζει κάτι
και μαγεμένοι πηγαίνουνε να μπουν.
Η πόρτα τότε κλείνει. Χτυπάνε μα κανείς
δεν τους ανοίγει. Ψάχνουνε για το κλειδί.
Κανείς δεν ξέρει ποιος το έχει. Ακόμη
και τη ζωή τους κάποτε χαλάνε μάταια
γυρεύοντας το μυστικό να την ανοίξουν.
Φτιάχνουν αντικλείδια. Προσπαθούν.
Η πόρτα δεν ανοίγει πια. Δεν άνοιξε ποτέ
για όσους μπόρεσαν να ιδούν στο βάθος.
'Ισως τα ποιήματα που γράφτηκαν
από τότε που υπάρχει ο κόσμος
είναι μια ατέλειωτη αρμαθιά αντικλείδια
για ν' ανοίξουμε την πόρτα της Ποίησης.

Μα η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.



Γιώργης Παυλόπουλος