ποιηση.........

αν ηθελες να σου χαρισω ενα ονειρο μου,
θα σου χαριζα εκεινο που ειχα δει,
πως ημουνα, λεει , τραγουδι
και συ με σιγοτραδουδαγες....







tt

Στον Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί
Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στη θάλασσα
Με κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μες στ' άπατα μιαν ηχώ
Να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ

Να σε βλέπω μισή να περνάς στο νερό
Και μισή να σε κλαίω μες στον Παράδεισο.

(Eλύτης)

Υπόσχεση

Κρύψου, αν θέλεις να σε βρω
στο φωτεινό κελί της σκέψης σου
και στείλε μου από κει
όσες χαρές και λύπες έχεις διώξει…

Κράτα , αν θέλεις να θυμάσαι
ένα ταξίδι μακρινό
που δεν έκανες ποτέ
σε μια στάλα χαμόγελου…

Πάρε από μένα την υπόσχεση
μιας θύμησης παντοτινής…

Νιώσε πως τρέχει ο καιρός
και μας κρατά σε μια εφήμερη
επαγρύπνηση δεμένους,
σ’ ένα ποτάμι που αντίθετα κυλά…

Ζήσε…τα όνειρα πετούν
και διαφωνούν με τη ζωή
σε συναπάντημα τρελό
που στροβιλίζει το μυαλό μας
σε θύελλες απαντήσεων
που δε βρίσκω…

Πάρε από μένα την υπόσχεση
μιας θύμησης παντοτινής…

Πριν να χαθώ σε μια αναζήτηση
δίχως τελειωμό κι ίσως και νόημα...

tt

Έτσι πιστεύω…


Κάθε στιγμή που περνάει, αφήνει μια ανάμνηση.
Έτσι πιστεύουν…

Κάθε στιγμή που περνάει, δεν είναι ανάμνηση.
Έτσι πιστεύω…

Κλείνει μέσα της ο, τι φεύγει.
Προετοιμάζει αυτό που θα’ ρθεί.
Γίνεται μετάνιωμα, αγανάκτηση, απόφαση…
Γίνεται στέριωμα, σοφία, ανακάλυψη…

Είναι πρόσθεση.
Και πρόθεση…
Ξ ε κ ί ν η μ α…

Και αναπόληση.
Όχι, όμως, ανάμνηση…

Έτσι πιστεύω…

tt

Ανεξάρτητα...

Λευτερωμένη η σκέψη
ψάχνει το δρόμο της φυγής…
Το σώμα, ανήμπορο να την κλείσει μέσα του…

Παράμερα, η απόφαση
παίζει με μια ζωντανή, ερωτευμένη,
αναπάντεχα ευτυχισμένη, μικρή καρδιά…

Α! ναι…
Κι ένας τοίχος
που ορθώνεται ανάμεσά μας,
γερά χτισμένος, νοερά χτισμένος,
που μοιράζει στα δυο
την ίδια απόκριση,
την ίδια υπόσταση,
μας κάνει δυο υπάρξεις,
απροσδόκητα απλές,
σίγουρα ανικανοποίητες

και μας χωρίζει σε δυο σώματα,
α ν ε ξ ά ρ τ η τα μεταξύ τους.....




tt

Όνειρο....

Άπιαστο όνειρο η χαρά
γλίστρησε απ΄ τα χέρια μου κι έφυγε
λες κι ήταν νερό θαλασσινό…

Κλεμμένο όνειρο η ζωή
ζήτησε πίσω να γυρίσει κι έφυγε
λες κι ήταν βροχή της άνοιξης…

Και κείνη η αχτίδα,
που μου τρύπαγε το χέρι
και στ΄ άγγιγμά της έπαιρνε φωτιά
ο ουρανός, μετάνιωσε κι έφυγε
λες κι ήταν από σιωπή κι αγέρα…


tt

Αταίριαστο

Ξέρω πως μιλάς με τη σιωπή,
όπως και γω μιλώ με τον κόσμο
που υπάρχει μέσα μου
και με κάνει να νιώθω δυνατή…

Η σιωπή μου είναι ο χαμός μιας άνοιξης
που πέρασε χωρίς ν’ ανθίσουν τα δέντρα…

Κι ο κόσμος μου, ένα μικρό κοράλλινο νησί
που πάνω του δε ζει κανείς…

Παλιά, ερχόταν ναυαγοί…
Τώρα, η σιωπή έγινε παγίδα
που τους λιώνει σε κάθε της ξέσπασμα…

Και είναι σαν ήχος παράξενος
κι αταίριαστος με το γέλιο
της χτεσινής, φευγάτης μέρας…

tt

Δεν αξίζει να κλαις για μια αγάπη
δε μπορεί να τη σβήσει το δάκρυ.

Δεν αξίζει να κλαις, να δακρύζεις
κάθε φορά που τον αντικρίζεις.

Δεν αξίζει η καρδιά σου να ματώνει
κάθε όμορφο έτσι τελειώνει.

Κάνε κουράγιο, ψηλά το κεφάλι
όμορφες μέρες θα 'ρθουνε και πάλι.

Να μπορούσα να σε δω
δυο λογάκια να σου πω,
τι άλλο παρά
σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, σ' αγαπώ.

Θέλω να σε συναντήσω
ξανά να σου μιλήσω,
να ακούσω την φωνή σου
να νιώσω την πνοή σου.

Θέλω την μορφή σου ν' αντικρίσω
ξανά να την αγγίξω,
να λιώσω σαν την φλόγα
αγάπη μου σαν πρώτα.

Αυτό που πραγματικά θέλουμε μπορούμε να το κρύβουμε απ' όλους, εκτός από τον ίδιο μας τον εαυτό.

Καλύτερα ένα τέλος με πόνο,
παρά ένας πόνος χωρίς τέλος.

τιτλος: ο χαλιλ. πρωτοτοκος γιος
του σουλτανου, που μια μερα θα
γινονταν σουλτανος και ο ιδιος,
αλλα δεν προλαβε γιατι ο θειος του,
ο σελιμ, ανετρεψε τον αδελφο του
και σουλτανο, ανελαβε την εξουσια,
καθησε στο θρονο και εγινε απολυτος
μοναρχης, στελοντας στην εξορια το
μικρο χαλιλ που, ομως, καταφερε να
σπουδασει και να γινει ενας λαμπρος
επιστημονας...

ποιημα: ο χαλιλ, οπως καταλαβατε νωριτερα...
εζησε καλα και μεις καλυτερα....

( με προτειναν και για βραβειο... )

An einai dynaton... mas koufane o xalil... ma, epistimonas??????

ωραιο...( ευτυχως, ειμαι στην επιτροπη που θα δωσει τα βραβεια...) ναι, πολυ ωραιο, wind...συνεχισε, εχεις μελλον στην ...ποιηση ( εμενα μου λες? )....

ο ...επιστημων

τιμη και δοξα στο σελιμ
το μονο οφελος του
του ανιψιου του η προκοπη
κι απωτερος σκοπος του...

τι θα ειχε γινει ο χαλιλ...
ενας απλος σουλτανος
ενας ρηχος πολιτικος
και του λαου τσομπανος...

τωρα ομως, ειναι ενας λαμπρος
σ ολον τον κοσμο ονομαστος
και μεγας επιστημων...

καπου θα βρει και μια...δουλεια
οταν τριαντα θαναι, πια
προς χαριν των...τροφιμων...






tt

με συγχωρειτε, φιλοι μου, μα οπως καταλαβατε
εγω δεν ημουν καν παρων, την ωρα που με θαβατε....

ουτε και στο τρισαγιο, ουτε και στα σαραντα...
ουτε κι οταν παιανιζε του δημου μας, η μπαντα...

σας ειπαν οτι πεθανα κι ολοι σας με βιασυνη
κηδεια μου ετοιμασατε με κλαματα κι οδυνη...

μα εγω δεν τα κακαρωσα, χαιρω ακρας υγειας...
και δεν πληρωνω εξοδα φανταστικης κηδειας...





tt

παραλογο... ( σαν πρασινο αλογο... )

ηταν, μια φορα, μια πριγκιπεσσα
που ηταν μπαμπεσα,
δεν ειχε μπεσα...

γνωρισε ενα γενναιο ιπποτη,
ανιψιο του δεσποτη,
το λεγαν φωτη...

μαζι ξεκινησαν ενα ταξιδι
κι ενα παιχνιδι,
κατι σαν φιδι...

χρονια ταξιδευαν μεσα στο κρυο
δεν ειναι αστειο,
κρυο - θηριο...

γνωρισαν λιμνες, βουνα και δαση
και τον τσαγκαρη, τον κυρ-θαναση...
μεγαλη φαση...

καποτε, βρεθηκαν κυνηγημενοι,
οι δυο καημενοι...
οι αλαφιασμενοι...

τοτε, αποφασισαν να το διαλυσουν,
την τρελα ν αφησουν
και να γυρισουν...

κι ετσι ξαναγινε η πριγκηπεσσα
που ηταν μπαμπεσα...
και διχως μπεσα...

κι ο κακομοιρης, γενναιος ιπποτης,
στ ονομα φωτης
εγινε ποτης...


tt

κυριε wind...

αν ειναι ετσι οπως τα λες, στο λεω λυπημενα
καναμε τοσα εξοδα, κριμα να παν χαμενα...

πηραμε κι απ την τραπεζα το δανειο κηδειας
λουλουδια, κολυβα, κερια, ενοικιο εκκλησιας...

η πρωτη σου επιλογη: βαλε χερι στην τσεπη...
τις δοσεις του δανειου μας να τις πληρωσεις πρεπει...

η δευτερη, η πιο απλη κι ανεξοδη για σενα
δεσου στις ραγες σταθερα και προσμενε τα τρενα...

( να εισαι σιγουρος οτι και στις δυο περιπτωσεις, θα σε θυμομαστε με αγαπη...)

ο γρυλλος

ετρεχα με τ αμαξι μου, το' κανα αεροπλανο
μα εσκασε το λαστιχο και τωρα τι να κανω?

σταματησα περαστικους για να με βοηθησουν
δεν ειχα γρυλλο, ελεγαν, για να το κανονισουν...

το κλειδωσα και ετρεξα στα δεντρα εκει κοντα μου...
μηπως και βρω το γρυλλο μου και κανω τη δουλεια μου...

τον εψαχνα μεσ' στα κλαδια, στα χορτα, στα λιθαρια
και, ξαφνικα, τον πετυχα κατω απ΄τα μανιταρια...

γεματος ενθουσιασμο τον επιασα και να' μαι
και τωρα? τι μου ειπανε? τι κανω? δε θυμαμαι...

κι οπως εκει σκεφτομουνα κατι δε μου...κολλουσε
ο γρυλλος μου δεν πηδαγε μα σιγοπερπατουσε...

ρε, δημητρο? τι εκανες? που πας, βρε παλικαρι?
αντι για γρυλλο μαζεψες...βαρβατο...σαλιγκαρι...

μετα φωναξα οδικη βοηθεια...


tt

στη θάλασσα

μονάχα μια μου μένει εικόνα, μια προσευχή,
ένας λυγμός, μια πίκρα και μια θάλασσα…
μια θάλασσα που ποτέ δε σταματά
να αγαπά, να τιμωρεί, να βρέχει τα ακρογιάλια
και να κάνει τους χτύπους της καρδιάς της
κύματα, πελώρια ή σιγανά,
φονικά ή τρυφερά,
και να μας θυμίζει πως είμαστε μικροί
κι ασήμαντοι μπροστά στο μεγαλείο της….

είσαι και συ μια θάλασσα κι όχι από τύχη…
κράτα τον ήλιο στην καρδιά που σ αγαπά
και σε φωτίζει…
κι αγάπησε ο, τι είν αληθινό, μεγάλο,
και αγέρωχο…..τη ζωή σου…

tt

Δυο θάλασσες

Μέχρι χτες μια θάλασσα είχα στην καρδιά μου…
Αυτή που με ταξίδεψε,
με κράτησε στη γαλάζια αγκαλιά της,
με νανούρισε με τον παφλασμό των κυμάτων της,
μου έμαθε τα μυστικά του κόσμου της…
Γνωστή μου, γαλάζια θάλασσα,
σ΄ αγαπώ…

Από χτες έμαθα πως υπάρχει κι άλλη Θάλασσα,
που κάνει τις λέξεις, μουσικές,
λουλούδια, κύματα, χαρές, όνειρα…
Άγνωστή μου, πράσινη Θάλασσα,
μ΄ αφήνεις να σ΄ αγαπήσω?

tt

αστείο ποιηματάκι

Το πρωί δεν έφαγα γιατί σε σκεφτόμουν

το μεσημέρι δεν έφαγα γιατί σε σκεφτόμουν

το βράδυ δεν κοιμήθηκα, γιατί πεινούσα

το δευτερο ακολουθησα μα η προσμονη, μεγαλη...
πετρα μου, μη χολοσκας, θα προσπαθησω παλι...

ακομα και τα τρενα δεν εχουν, πια, φιλοτιμο...
τρεις ωρες καθυστερηση ειχε το...αφιλοτιμο...

Δεν είμαι απ΄αυτους που εύκολα γράφουν ένα ποίημα...
Λυπάμαι, μα το μόνο που μπορώ να πω
είναι δυο λόγια ν' ακουστω...

Τα όνειρα σου,τα όνειρά μας
είναι η ζωή που έχασες...
Άδικα, ναι, για σένα...

Αλλά, ας είναι για μας...
Μια θυσία που κάτι μας λέει...



tt

ερχομαι τωρα τρεχοντας
την πορτα ανοιξε μου
ενα τσαγακι φτιαξε μου
παγωσα, αγγελε μου...

βαλε δυο κυβους ζαχαρη
και σε χοντρο φλυτζανι
κι αν εχεις και διαθεση
ριξε μεσ στο τηγανι...

κανενα αυγο, λιγο τυρι
την πεινα να χορτασω
και ασε τον παραδεισο
τωρα, δε θα προφτασω...