Ταινίες - Κινηματογράφος

To Boondock Saints είναι ένα "αστυνομικό" φιλμ γραμμένο και σκηνοθετημένο από τον Troy Duffy.
Οι ηθοποιοί Sean Patrick Flannery και Norman Reedus υποδύονται δύο Καθολικά αδέρφια Ιρλανδο-αμερικανικής καταγωγής που ζουν στη Βοστόνη της Μασαχουσέτης των ΗΠΑ. Μέσα από μια σειρά ατυχών γεγονότων μπλέκουν με μέλη της τοπικής ρώσικης μαφίας και αναγκάζονται σε να σκοτώσουν δύο από αυτούς σε αυτοάμυνα. Αφού αθωόνονται από τις τοπικές αρχές, τα έως τώρα φιλήσυχα αδέρφια επωμίζονται την "ιερή" αποστολή να καθαρίσουν τον κόσμο από το κακό που απειλεί τους αθώους. Μαζί με ένα φίλο τους, μέχρι πρότινος πιόνι της τοπικής ιταλικής μαφίας, ξεκινούν τις πράξεις αυτοδικίας κατά του οργανωμένου εγκλήματος της πόλης τους. Ταυτόχρονα, ένας πράκτορας του FBI (Willem Dafoe) ακολουθεί τα βήματα τους, προσπαθώντας να κατανοήσει τα κίνητρά τους.

H ταινία αυτή ακολουθεί τα πρότυπα ταινιών όπως το Pulp Fiction, αναμειγνύοντας ένα σχετικά αδύναμο σενάριο με μεγάλες δόσεις βίας και παράλληλα χιούμορ. Προβλήθηκε μόνο σε 5 αίθουσες των ΗΠΑ, μόνο για μια εβδομάδα, και βαθμολοήθηκε από τους κριτικούς με ένα απογοητευτικό 19/100. Παρ' όλα αυτά, το DVD της ταινίας σημείωσε πωλήσεις της τάξης των 6.000.000 δολλαρίων, μένωντας στο μυαλό του κοινό ως ένα "καλτ" φιλμ, αναιρώντας τα λεγόμενα των κριτικών.

Η σκηνοθεσία της ταινίας είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα, αφού δεν ακολουθεί τη χρονολογική σειρά των γεγονότων. Αντί αυτού, η ταινία παρουσιάζεται ως μια σειρά γεγονότων, τα οποία πρώτα προβάλλονται μέσα από τα μάτια του πράκτορα του FBI Paul Smecker με τον τρόπο που αυτός υποθέτει πως έχουν συμβεί, ενώ στη συνέχεια προβάλλεται το πώς συνέβησαν στην πραγματικότητα.

Οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών θα μπορούσαν να είναι καλύτερες. Την παράσταση όμως κλέβουν οι ερμηνείες κάποιων άγνωστων ηθοποιών σε δεύτερους ρόλους. Ξεχωρίζει η ερμηνεία του Willem Dafoe ο οποίος ναι μεν δεν βρίσκεται ακριβώς στα κέφια του, υποδύεται δε έναν αρκετά ενδιαφέροντα χαρακτήρα.

Η ταινία κλείνει μ' ένα σκηνοθετικό τρικ, ένα ρεπορτάς ενός δημοσιογράφου που ρώτα τους πολίτες στους δρόμους της Βοστόνης την άποψή τους για τη δράση των πρωταγωνιστών και λαμβάνει ένα ευρύ φάσμα απαντήσεων, αφήνοντας το θεατή με το ερώτημα αν τελικά η αυτοδικία είναι σωστή η όχι.

Σε γενικές γραμμές το Boondock Saints δεν είναι κάτι ιδιαίτερο, αλλά κάτι ενδιαφέρον παρ' όλα αυτά.
Λόγω της ανύπαρκτής του εμπορικότητας, είναι αρκετά δυσεύρετο στην Ελλάδα.

Βαθμολογία: 6/10

The Others

Βρισκόμαστε στο 1945. Η Grace είναι μία γυναίκα που ζει απομονωμένη με τα δύο παιδιά της σε ένα τεράστιο σπίτι σε ένα νησί στο Jersey της Αγγλίας και περιμένει το σύζυγό της να επιστρέψει από τον πόλεμο. Εκτός από την αγωνία της μάταιης προσμονής η Grace έχει να αντιμετωπίσει και την σπάνια αρρώστια που έχουν τα παιδιά της και που δεν τους επιτρέπει να ζουν υπό το φως του ήλιου. Έτσι, η ζωή τους κυλάει αργά μέσα στο σκοτεινό σπίτι, στο οποίο όμως αρχίζουν να συμβαίνουν παράξενα πράγματα μετά την άφιξη των τριών νέων υπηρετών"

Η Nicole Kidman πραγματοποιεί μία πραγματικά εκπληκτική ερμηνεία σε αυτήν την ταινία, και παρΑ όλο που όλη η παραγωγή είναι πολύ προσεγμένη και έχει πολλά θετικά στοιχεία, η ερμηνεία της πρωταγωνίστριας ξεχωρίζει αβίαστα. Το σενάριο και ειδικότερα σκηνοθεσία του Amenabar είναι εξαιρετική, και από τις πρώτες στιγμές η gothic ατμόσφαιρα που δημιουργούν τα σκηνικά, το σπίτι και οι εξωτερικές τοποθεσίες είναι πραγματικά υποβλητική. Μπορεί η ιστορία να εκτυλίσσεται με αργούς ρυθμούς, όμως η εναλλαγή των σκοτεινών εσωτερικών δωματίων με τους ομιχλιασμένους εξωτερικούς χώρους ανταμείβουν και τον πιο απαιτητικό θεατή. Όλοι οι ηθοποιοί είναι εξαιρετικοί στους ρόλους τους, και ειδικά τα δύο παιδιά που οι χαρακτήρες που υποδύονται είναι αρκετά απαιτητικοί. Ο σκηνοθέτης αναπτύσσει όλους τους χαρακτήρες χωρίς να δίνει υπερβολικό βάρος σε κάποιον, γεγονός που τελικά δίνει πολύ καλά αποτελέσματα. Βέβαια, όπως αναφέραμε και παραπάνω, η ερμηνεία της Kidman δεν αφήνει κανένα περιθώριο αμφισβήτησης για το ποιος είναι ο πρωταγωνιστής: αποδίδει με εντυπωσιακό τρόπο την προσπάθεια της Grace να διατηρήσει πρώτα την ψυχραιμία και αργότερα τη λογική της μέσα σε όλα αυτά που συμβαίνουν με το σπίτι, τα παιδιά της και τους υπηρέτες.

Η ταινία ξεκίνησε χωρίς πολλές "τυμπανοκρουσίες", όμως γρήγορα σημείωσε πολύ μεγάλη επιτυχία και ανταμείφθηκε με πολύ καλές κριτικές, όχι όμως και μία υποψηφιότητα για Oscar για την Kidman - ας όψονται τα γούστα της Ακαδημίας (βλ. Moulin Rouge). Το dvd που κυκλοφόρησε στη χώρα μας έχει πολλές διαφορές με αυτό της περιοχής 1, όμως διαθέτει αρκετά θετικά στοιχεία. Οι ελληνικοί υπότιτλοι σε όλα τα extras είναι το πιο σημαντικό - σε σχέση και με άλλες κυκλοφορίες, ενώ και όλα τα μενού είναι στα ελληνικά. Η εικόνα διατηρείται σε υψηλά επίπεδα ποιότητας με τα χρώματα να αποδίδουν πολύ καλά σχεδόν όλες τις "δύσκολες" σκηνές της ταινίας, οι οποίες είναι βέβαια πολυάριθμες. Ο ήχος χωρίς να είναι κάτι το ιδιαίτερο, παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στη δημιουργία της ατμόσφαιρας και τα καταφέρνει πολύ καλά στη μεταφορά των συναισθημάτων των χαρακτήρων στο θεατή. Τα extras που προσφέρονται δεν είναι ότι θα περιμέναμε από μια τέτοια παραγωγή: εκτός από τα τρέιλερ, μπορούμε να δούμε μία σειρά συνεντεύξεων από όλους τους πρωταγωνιστές αλλά και τους συντελεστές της ταινίας, συμπεριλαμβανομένου και του σκηνοθέτη. Οι συνεντεύξεις, αν και μικρές σε διάρκεια είναι αρκετά ενδιαφέρουσες. Επίσης υπάρχει ένα πολύ καλό κομμάτι με αποσπάσματα από τα γυρίσματα (και αυτό υποτιτλισμένο στα ελληνικά), στο οποίο μπορούμε να παρακολουθήσουμε όλα τα στάδια των γυρισμάτων, μέχρι και τη σύνθεση του soundtrack της ταινίας. Αυτό το κομμάτι είναι ότι καλύτερο έχει να επιδείξει το dvd στον τομέα των πρόσθετων.

Γενικά, αν και το dvd θα μπορούσε να είναι καλύτερο, ειδικά στον τομέα των extras, μπορούμε να πούμε ότι έχει γίνει μια πολύ καλή προσπάθεια με αποτέλεσμα να έχουμε μια πολύ καλή παραγωγή που περιβάλλει με αξιώσεις μία από τις καλύτερες ταινίες του 2001. Η μεγάλη αξία της ταινίας είναι αυτή που κατά τη γνώμη μας αποτελεί το μεγαλύτερο κίνητρο για κάποιον να δει αυτό το dvd.

Η Γουάντα είναι μια φιλήδονη κακοποιός που προσπαθεί να ανακαλύψει που έχει κρύψει τη λεία ο φυλακισμένος, πλέον, αρχηγός της σπείρας. Ο Οτο είναι ο βοηθός της Γουάντα, ένας παρανοϊκός τύπος με μεγάλο προσόν του να λέει ασυνάρτητες ιταλικές φράσεις που λειτουργούν στη Γουάντα ως αφροδισιακό. Θύμα τους, ο δικηγόρος του φυλακισμένου αρχηγού, τυπικός άγγλος, τον οποίο προσεγγίζει η Γουάντα με σκοπό να εκμαιεύσει κάποιο στοιχείο. Συνεργάτης τους είναι ένας εκτελεστής με τραύλισμα και υπερβολική αγάπη για τα ζώα.
Το Ένα Ψάρι Που Το Έλεγαν Γουάντα είναι μια από τις πιο απολαυστικές κωμωδίες της τελευταίας εικοσαετίας. Απίστευτα κωμικοί χαρακτήρες κι ευφυέστατοι διάλογοι σε μια ταινία που δε σε αφήνει να πάρεις ανάσα.

Σκηνοθεσία: Τσαρλς Κράιτον
Ηθοποιοί: Τζον Κλιζ, Τζέιμι Λι Κέρτις, Κέβιν Κλάιν, Μάικλ Πάλιν

Step Up 2: Το Επόμενο Βήμα
Step Up 2: The Streets
2008
mail to Εκτυπώστε το Αρθρο Μεγαλύτερα Γράμματα Μικρότερα Γράμματα Easy Read !


Η 16χρονη Κάιλα έχει πάθος με το χορό. Η μοναδική "οικογένειά" της είναι τα κορίτσια με τα οποία χορεύει μαζί στο Γυμνάσιο Franklin και ο θετός αδελφός της, Τάιλερ. Με την προτροπή του, το νεαρό κορίτσι θα αποφασίσει, αρχικά απρόθυμα, να περάσει από οντισιόν για τη Σχολή Τεχνών του Μέριλαντ. Όλα όμως θα αλλάξουν, όταν θα γνωρίσει τον Πάτρικ, που είναι MC των διαγωνισμών χορού στο κλαμπ που συχνάζει η Κάιλα, αλλά και αρχηγός της ομάδας της Σχολής. Θα βάλει τα δυνατά της για να αποδείξει στον Πάτρικ πόσο καλή χορεύτρια είναι και πόσο αξίζει μια θέση στη σχολή χορού... αλλά και στην καρδιά του!

To "Εντιμότατοι φίλοι μου" είναι ένα φιλμ του Mario Monicelli που πραγματεύεται τη φιλία πέντε μεσήλικων ανδρών μέσα από το πρίσμα των δυσκολιών της εποχής, με πολύ, πολύ χιούμορ αλλά και πικρή σοβαρότητα.

Ο Mascetti είναι ένας ξεπεσμένος, χρεωκοπημένος ευγενής, ο οποίος όμως δεν κάνει καμία προσπάθεια να βγει από την άσχημη θέση του, αφού με τίποτα δεν μπορεί ν' αφήσει την πολυτελή ζωή.
Ο Perozzi είναι ένας δημοσιογράφος που ζει μονίμως κάτω από το βάρος του ότι η γυναίκα και ο γιός του δεν τον εκτιμούν ούτε τον παίρνουν στα σοβαρά.
O Melandri είναι ένας αρχιτέκτονας που αναζητά την τέλεια γυναίκα.
O Necchi είναι ένας ιδιοκτήτης του καφέ στο οποίο μαζεύεται η παρέα.
Όλοι οι παραπάνω συνδέονται από την κοινή τους αγάπη για το χόμπι στο οποίο αφιερώνουν μεγάλο μέρος του χρόνου τους: τις φάρσες. Ολόκληρη η ταινία αποτελείται από μια σειρά από φάρσες που οργανώνουν οι τέσσερις φίλοι.
Μετά από μια φάρσα που πήγε στραβά καταλήγουν στο νοσοκομείο, όπου αναστατώνουν όλόκληρο το κτίριο με τις σκανταλιές τους και έρχονται αντιμέτωποι με τον πανέξυπνο χειρούργο Sassarolli, ο οποίος τελικά γίνεται το πέμπτο μέλος της πα΄ρέας στις φάρσες.

Ο Μοnicelli μέσα από τις επιφανειακά κωμικές καταστάσεις παρουσιάζει με πίκρα μια εποχή στην οποία η αστική ζωή έχει γίνει δύσκολη και βεβιασμένη. Οι χαρακτήρες προσπαθούν με τις φάρσες τους να διατηρίσουν την παιδικότητά τους και να μην απελπιστούν από την καθημερινότητά τους. Πραγματικά, ο θεατής τη μια στιγμή γελά με τα καμώματα τωμ πρωταγωνιστών και την άλλη θλίβεται με την άσχημη κατάσταση που έχουν ν' αντιμετωπίσουν καθημερινά.

Το "Οι Εντιμότατοι φίλοι μου" έγινε ιδιαίτερα δημοφιλές στην εποχή του. Ακολουθήθηκε από δύο συνέχειες, στο ίδιο γλυκόπικρο ύφος.

Το slasher / θρίλερ που άλλαξε για πάντα τις ισορροπίες στο σινεμά του τρόμου και θα αποτελεί μέχρι το τέλος του κινηματογράφου ως είδος καλλιτεχνικής έκφρασης έναν από τους πολυτιμότερους ακρογωνιαίους λίθους ευφυούς –εικονικής και μυθοπλαστικής- αφήγησης. Βαδίζοντας επάνω στο τόσο γνώριμό του παραπλανητικό για το θεατή μονοπάτι, ο Hitchcock εστιάζει την αρχική πλοκή στην προσπάθεια διαφυγής της Janet Leigh με τα 40 χιλιάδες δολάρια στην τσάντα, αποπροσανατολίζοντας το ανυποψίαστο βλέμμα με ένα ψευδοεπίστρωμα ταινίας καταδίωξης. Η Marion θα αλλάξει αυτοκίνητο, ένας αστυνομικός θα την περιεργαστεί εξονυχιστικά πίσω από τα σκούρα του γυαλιά, περιστατικά τεχνηέντως αδιάφορα μιας πλοκής που ουσιαστικά εκκινεί με τον βίαιο και αιφνιδιαστικό φόνο στο ντους, ο οποίος ανατρέπει όλα τα ως τότε υπαρκτά δεδομένα. Τα –ίσως- διασημότερα 40 δευτερόλεπτα του σινεμά -με το οκταήμερης διάρκειας γύρισμα, τη μους σοκολάτα και τις μαχαιριές στο πεπόνι ως ηχητικό εφέ- έχουν αναλυθεί όσο λίγα στα χρονικά, αφήνοντας ατυχώς σε δεύτερη μοίρα σκηνές που αναδεικνύουν τη σκηνοθετική ευφυΐα του Hitch σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια. Η σφαγή του ντετέκτιβ Arbogast στην κορυφή της σκάλας είναι μία από αυτές. Ο μετρ τοποθετεί την κάμερα ψηλά, σχεδόν κατακόρυφα ανοίγοντας το πλάνο, επιτυγχάνοντας με αυτόν τον τρόπο να μην βάλει το θεατή σε υποψίες για την ταυτότητα της μητέρας (όπως θα συνέβαινε αν την τοποθετούσε πίσω της, ενώ αντίθετα ένα μπροστινό πλάνο θα αποκάλυπτε πρόωρα το μυστικό της), και ταυτόχρονα να προκαλέσει την αντίθεση ανάμεσα στο γενικό πλάνο της σκάλας και στο κοντινό του προσώπου του θύματος. Ένα μικρό δείγμα της καλλιτεχνικής οξύνοιας ενός ανθρώπου που συνέθετε τις ταινίες του πρωτίστως με την ιδιότητα του θεατή, προτού αναλάβει τις τύχες τους ως δημιουργός: Χάρισμα ικανό να μετατρέψει την πολυδαίδαλη –και ομολογουμένως ελαφρώς ανεδαφική- ιστορία μιας δισχιδούς προσωπικότητας με επικρατούντα Οιδιπόδεια κατάλοιπα από low budget πείραμα σε μια πρώτου μεγέθους καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία. Δεν κατακτάται έτσι απλά το προσωνύμιο του μετρ…

Το «All That Zazz» είναισχεδόν αυτοβιογραφία του σεναριογράφου, σκηνοθέτη και χορογράφου του Μπόμπ Φόσι, ενός πολυτάλαντου καλλιτέχνη ο οποίος έχει τιμηθεί με οχτώ συνολικά βραβεία Οσκαρ, Τόνι και Εμμι στην διάρκεια της καριέρας του. Η ιστορία της ζωής του, άλλοτε αστεία, άλλοτε δραματική, πάντα όμως απολύτως εντυπωσιακή έρχεται στο φώς σε αυτήν την βραβευμένη με Οσκαρ ταινία.

Με τον Ρόι Σάιντερ να υποδύεται τον Φόσι και γεμάτο με μυθικά πλέον μουσικά και χορευτικά νούμερα, το «All That Zazz» μιλά για τους κινδύνους του να πιέζεις υπερβολικά τον εαυτό σου, την ζωή σε υψηλές ταχύτητες, τον ίλιγγο της επιτυχίας, αλλά κυρίως, τον μαγικό κόσμο της σκηνής και τους ανθρώπους που τον πλαισιώνουν.Ο διάσημος χορογράφος Τζο Γκίντιον ζει έντονα σκηνοθετώντας παραστάσεις στο Μπρόντγουεϊ, κάνοντας σεξ με κάθε ευκαιρία, πίνοντας και παίρνοντας χάπια για να ανταπεξέλθει στους γρήγορους ρυθμούς. Η υγεία του έχει κλονιστεί ανεπανόρθωτα και εκείνος φαντάζεται το θάνατό του σαν ένα πολυδάπανο, φαντασμαγορικό μιούζιια ταινία για τη μουσική, το χορό και την τέχνη· μια ταινία για τις ανθρώπινες σχέσεις, την οικογένεια και την απιστία· μια ταινία για τον έρωτα, τη ζωή και το θάνατο. Σενάριο, σκηνοθεσία, μοντάζ και μουσική συνυπάρχουν τέλεια σε αυτή την (και με πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία του Fosse) εκπληκτική ταινία. Ποτέ άλλοτε δεν είχε σκηνοθετηθεί ο θάνατος τόσο εντυπωσιακά!Η ταινία All That Jazz κυκλοφόρησε τέλη 1979 στο αμέρικα, παίχτηκε την επόμενη χρονιά στις Κάννες και κέρδισε το Χρυσό Φοίνικα μαζί με το Kagemusha του Kurosawa. Στα βραβεία Όσκαρ κέρδισε αυτά των κουστουμιών, σκηνικών, μοντάζ και μουσικής και ήταν υποψήφια επίσης για αυτά της καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, σεναρίου, α' ανδρικού ρόλου για τον Scheider και φωτογραφίας.

Ο βασιλιάς Αρθούρος ψάχνει για ιππότες για να τον ακολουθήσουν στο Κάμελοτ
και βρίσκει τον σερ Γκάλαχαντ τον αγνό, τον σερ Λάνσελοτ τον γενναίο, τον σερ Μπέντεβιρ τον σιωπηλό
και τον σερ Ρόμπιν τον όχι και τόσο γενναίο όσο ο σερ Λάνσελοτ!
Αφού βρουν το Κάμελοτ, αποφασίζουν ότι δεν θέλουν να μείνουν εκεί τελικά
και μετά από μια επίσκεψη από το Θεό τον ίδιο
που τους λέει να ψάξουν για το Ιερό Δισκοπότηρο, ξεκινούν την αποστολή τους…

Για τους νεοφερμένους στο σινεμά οι Μόντι Πάιθον πιθανόν να μη σημαίνουν τίποτα. Όμως, στις δεκαετίες του ΄70 και του ΄80, το εν λόγω γκρουπ κωμικών ταυτίστηκε με την αναρχική σάτιρα και γνώρισε την παγκόσμια αναγνώριση. Εμφανίστηκαν στη βρετανική τηλεόραση προς τα τέλη της δεκαετίας του ΄60, σύντομα έγιναν δημοφιλείς στη χώρα τους και, έπειτα από μια άτυχη απόπειρα να κατακτήσουν τις ΗΠΑ με την πρώτη τους ταινία ("And Now For Something Completely Different", 1972), κατάφεραν τελικά να επιβάλουν τους δικούς τους κώδικες επικοινωνίας σε Αμερική και Ευρώπη, παρωδώντας τις περιπέτειες του βασιλιά Αρθούρου. Το "Αγιο Δισκοπότηρο", όπως είναι ο αυθεντικός τίτλος, δεν έχει ούτε ιερό ούτε όσιο. Από την έναρξη, όπου ένας πλανόδιος διαλαλεί ότι μαζεύει τους... νεκρούς από χολέρα, έως τα ξεκαρδιστικά συναπαντήματα των ηρώων (σκηνές ανθολογίας η μονομαχία με το Μαύρο Ιππότη και το τάγμα των ιπποτών του "Νι") οι Βρετανοί σουρεαλιστές κωμικοί τινάζουν στον αέρα την ιστορία, καλούν το θεατή να ξεχάσει ό,τι ξέρει για τους μύθους και εφευρίσκουν ανδραγαθήματα που προκαλούν ακράτητα γέλια. Φυσικά, το ιδιόρρυθμο αυτό χιούμορ δεν γίνεται αποδεκτό από τον καθένα. Ωστόσο, τόσο η ταινία όσο και οι εμπνευστές της έχουν περάσει πλέον στη σφαίρα του κλασικού, όντας παιδιά μιας εποχής που κατάφερε να συνδυάσει τη χοντρή φάρσα με την ιδιοφυΐα.

Μίλτος Σαλβαρλής - Σχόλιο

Με φόντο την Ιταλία, η ταινία ακολουθεί τη ζωή δυο αγοριών/ανδρών, ενός νόθου χωρικής καταγωγής (Ντεπαρντιέ) κι ενός γιου γαιοκτήμονα (Ντε Νίρο). Το δράμα εκτείνεται χρονικά από το 1900 μέχρι το 1945 περίπου κι επικεντρώνεται κυρίως στην άνοδο του φασισμού και την αναπόφευκτη αντίδραση των χωρικών και στο πώς αυτά τα γεγονότα διαμορφώνουν τη μοίρα των δυο κεντρικών χαρακτήρων.
Φιλόδοξη τοιχογραφία της σύγχρονης ιταλικής ιστορίας το «1900», ξεκινά στις αρχές του αιώνα μας και φτάνει στο τέλος του B Παγκοσμίου Πολέμου, με κεντρικό άξονα τη σύγκρουση σοσιαλισμού-φασισμού και την παράλληλη ιστορία δύο οικογενειών. Kεντρικά πρόσωπα, δύο άνδρες, ο γόνος πλούσιας οικογένειας γαιοκτημόνων και ο απόγονος φτωχής οικογένειας αγροτών, σε μιά ταξική πάλη, που θα τους ακολουθεί σ' όλη τη ζωή τους, μέχρι τα βαθιά τους γεράματα. H σχέση τους είναι το μοτίβο αυτής της εκπληκτικής, πολύωρης τοιχογραφίας, στην οποία καταγράφονται όλα τα γεγονότα που συγκλόνισαν την Iταλία, από την άνοδο μέχρι την πτώση του φασισμού.

Ο Pόμπερτ ντε Nίρο και ο Zεράρ Nτεπαρντιέ είναι το πρωταγωνιστικό «ζευγάρι», φίλοι και αντίπαλοι, με ένα εκπληκτικό επιτελείο πλάι τους: Mπαρτ Λάνκαστερ, Στέρλινγκ Xέιντεν, Nτομινίκ Σαντά (η διεφθαρμένη αριστοκράτισσα), Στεφανία Σαντρέλι, Λάουρα Mπέτι και η σταρ του βουβού Φραντζέσκα Mπερτίνι, που επανήλθε ειδικά για την ταινία. H φωτογραφία είναι του Bιτόριο Στοράρο και η μουσική του Eνιο Mορικόνε.

Μέσα από μια μαύρη κωμωδία με φόντο τη Μαφία, ο Χιούστον παίζει με την τέχνη του πολέμου και την εφαρμογή της στις ανθρώπινες σχέσειςΟ Τζον Χιούστον σκηνοθέτησε την ταινία «Η τιμή των Πρίτζι», που βασίζεται στο μυθιστόρημα του Ρ. Κόντον. Από τη γέννησή του, ο Τσάρλι Παρτάνα, που έμεινε ορφανός από μητέρα, έζησε κάτω από την προστασία του νονού του, του αρχιμαφιόζου Ντον Κοράντο Πρίτζι. Μεγαλώνοντας, έγινε ο πιο αφοσιωμένος και έμπιστος άνθρωπός του και εκτελεστής των εντολών του. Κάποτε είχε ένα σοβαρό ειδύλλιο με την εγγονή του Ντιν Κοράντο, την Μέιροουζ, αλλά ο γάμος τελικά ματαιώθηκε. Παρ' όλα αυτά, η Μέιροουζ εξακολουθεί να είναι ερωτευμένη με τον Τσάρλι. Στη διάρκεια του γάμου της νεότερης αδερφής της Μέιροουζ, ο Τσάρλι μαγεύεται από μιαν άγνωστη όμορφη γυναίκα. Η Μέιροουζ τον βοηθάει να την ξαναβρεί, εκείνος της εκδηλώνει την αγάπη του κι εκείνη ανταποκρίνεται. Λέγεται Αϊρίν Γουόκερ και δηλώνει φορολογικός σύμβουλος. Ο Τσάρλι συζητά με τον πατέρα του Αντζελο και μαθαίνει ότι η Αϊρίν είναι ένας πληρωμένος φονιάς, που ανέλαβε να διεκπεραιώσει μια υπόθεση των Πρίτζι. Ο Τσάρλι αποφασίζει τελικά να παντρευτεί την Αϊρίν, Παίζουν: Τζακ Νίκολσον, Κάθλιν Τάρνερ, Αντζέλικα Χιούστον, Ρόμπερτ Λότζια, Τζον Ράντολφ, Γουίλιαμ Χίκι, Μάικλ Λόμπαρτ

Στη στροφή του αιώνα ένας πιστός στα έθιμα και στις παραδόσεις του λαού του Ρωσοεβραίος προσπαθεί να προσαρμοστεί στις αλλαγές που συντελούνται γύρω του.Το έργο πραγματεύεται την ιστορία μιας εβραϊκής οικογένειας που ζει στη Ρωσία του 1905. Το πογκρόμ που γίνεται εναντίον των Εβραίων είναι ανελέητα, ενώ η οικογένεια του Τέβιε (του πάτερ φαμίλια του έργου) ζει σε ένα ειρηνικό χωριό, την όμορφη Ανανέβκα, όπου συμβιώνουν αγαπημένοι χριστιανοί και εβραίοι χωρικοί. Μάλιστα, μία από τις πέντε κόρες του Τέβιε δέχεται πρόταση γάμου από χριστιανό. Παρακολουθώντας τη ζωή της οικογένειας, γνωρίζουμε και τις υπόλοιπες κόρες του Τέβιε και τους αντίστοιχους γαμπρούς. Μία κόρη δέχεται πρόταση γάμου από τον πλούσιο χήρο χασάπη του χωριού – απορρίπτει όμως την πρόταση γιατί η καρδιά της ανήκει σε ένα φτωχό ράφτη. Δυνατή στιγμή του έργου αποτελεί το μουσικοχορευτικό κομμάτι όπου το φάντασμα της γυναίκας του χασάπη «επιτίθεται» από τον κάτω κόσμο. Η άλλη κόρη ερωτεύεται τον επαναστάτη φοιτητή και φεύγει μαζί του για τα βάθη της Ρωσίας, ενώ χαρακτηριστική μορφή του έργου, η προξενήτρα, η οποία προσπαθεί να παντρέψει τις μεγάλες αδελφές, εκείνες όμως διαλέγουν μόνες τους τον δρόμο που θα ακολουθήσουν. "If I Were a Rich Man" (στην ελληνική απόδοση "Λίγη τύχη να΄ χα"). Ο "Βιολιστής στη Στέγη", μιούζικαλ βασισμένο στη συλλογή διηγημάτων "Ο Τέβιε και οι Κόρες του" -του εβραϊκής καταγωγής Ουκρανού συγγραφέα Σάλομον Ραμπίνοβιτς-, διαδραματίζεται σε ένα χωριό της Ρωσίας των αρχών του αιώνα, που κατοικείται από Εβραίους. Εκεί, ο ήρωας, παρέα με όλους τους γραφικούς τύπους του οικισμού, θα δει τα πατροπαράδοτα να καταστρατηγούνται, τον κόσμο να αλλάζει, τα κορίτσια του να παντρεύονται και να φεύγουν και τη φυλή του να ξεριζώνεται, όταν αρχίζουν οι διωγμοί.
Βλέποντάς σήμερα το φιλμ, δείχνει ακόμα πιο γραφικό, με έντονες τάσεις προς το μελόδραμα και με χαρακτήρες στα όρια της καρικατούρας. Ωστόσο, με τους όρους μιας χολιγουντιανής υπερπαραγωγής, δεν μπορείς να παραβλέψεις το υπέροχο καστ, τη θαυμάσια μουσική και τις εντυπωσιακές χορογραφίες. Υπήρξε ένα από τα μακροβιότερα μιούζικαλ του Μπρόντγουεϊ και από τα πλέον προσοδοφόρα, δεδομένου ότι μόνο η ταινία απέφερε κέρδη της τάξεως των 40,5 εκατομμυρίων δολαρίων.

Ο Τζακ Τόρενς πιάνει δουλειά ως χειμερινός φύλακας σε ξενοδοχείο στα βουνά του Κολοράντο. Ο ίδιος, η γυναίκα του και ο γιος τους θα παραμείνουν αποκλεισμένοι για μερικούς μήνες στην ερημιά. Όταν πέφτει το πρώτο χιόνι, μια ιστορία που στοιχειώνει τα δωμάτια και τους διαδρόμους του κτιρίου ζωντανεύει: σε μια κρίση τρέλας, ο προκάτοχός του έσφαξε τη σύζυγο και τα δύο του κορίτσια.
Η δέκατη κατά σειρά δουλειά του Κιούμπρικ, βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Στίβεν Κινγκ, ήταν εκείνη που δίχασε περισσότερο από όλες τις άλλες, με την έννοια ότι πολλοί τη λάτρεψαν και άλλοι τόσοι την απέρριψαν ασυζητητί. Στην Αμερική, όπου η "Λάμψη" αντιμετωπίστηκε ως ταινία τρόμου, οι κριτικοί μίλησαν για φθηνά τρικ που ξαφνιάζουν μεν αλλά δεν τρομάζουν κανένα, επικρίνοντας παράλληλα τον Νίκολσον για τη μανιέρα του. Στην Ευρώπη το φιλμ έτυχε καλύτερης υποδοχής και αυτό διότι μεγάλη μερίδα των κριτικών και του υποψιασμένου κοινού αναγνώρισαν το γεγονός ότι δεν πρόκειται για ορόσημο στην ιστορία του σινεμά, αλλά για μια ακόμα "σκανταλιά" του Κιούμπρικ, του δημιουργού που κάνει ταινίες για τη χαρά του κινηματογράφου, πότε αφήνοντας την κάμερα να τρέχει αφηνιασμένη στους διαδρόμους του δαιδαλώδους ξενοδοχείου και πότε υποσκάπτοντας το ίδιο το θέμα (η φιγούρα της πανικόβλητης Γουέντι ελάχιστα απέχει από εκείνη ενός κωμικού καρτούν). Από εκεί και πέρα, καθένας μπορεί να βρει στη "Λάμψη" διάφορα επίπεδα: απλή ιστορία τρόμου, ιδιοφυής ανάγνωση της κόντρας και της ασυνεννοησίας στα ζευγάρια, υποδειγματική μεταφορά ενός μπεστ σέλερ στην οθόνη.Στο φιλμ καταγράφεται με εξαιρετικό τρόπο η εμφάνιση των φασματικών μορφών και καταστάσεων - που όλες σχετίζονται με τη διαστροφή και την τρέλα της άρχουσας τάξης - ο τρόμος του μικρού παιδιού που, μόνο του, με ένα ποδηλατάκι, περιέρχεται τους χώρους του εφιαλτικού ξενοδοχείου και η πορεία του πρωταγωνιστή προς την τρέλα. (Εκπληκτική η ερμηνεία του Τζακ Νίκολσον που, με το ρόλο του ως φύλακας Τζακ, έχτισε ένα μέρος του υποκριτικού του μύθου, αλλά και της υποκριτικής του μανιέρας). Στο βιβλίο, ο Στίβεν Κινγκ δίνει ιδιαίτερη έμφαση στην έρευνα που διεξάγει ο φύλακας Τζακ στα υπόγεια του ξενοδοχείου, αποκαλύπτοντας σιγά σιγά την ιστορία του: Το ξενοδοχείο - που έχει κατά καιρούς φιλοξενήσει όλη την «καλή» κοινωνία των ΗΠΑ, από τον Πρόεδρο, μέχρι τους μεγιστάνες του πλούτου και τους σταρ του Χόλιγουντ - έχει χτιστεί με χρήματα που προέρχονται από το εμπόριο όπλων και ναρκωτικών, από το ίδιο υλικό από το οποίο είναι χτισμένος ο πλούτος της υπερδύναμης. Αυτό το υλικό λειτουργεί ως συσσωρευμένο κακό, ως εκρηκτική μάζα που δημιουργεί εφιάλτες και φαντάσματα και οδηγεί τους ανθρώπους στην τρέλα και στο θάνατο.

Όταν η Renee Zellweger παραλάμβανε τη χρυσή σφαίρα για την καλύτερη γυναικεία ερμηνεία σε κωμωδία ή musical ή Catherine Zeta-Jones πιθανότατα ένιωθε όπως στην ταινία ο χαρακτήρας της, η Velma, όταν διαπιστώνει ότι πλέον τα φώτα της δημοσιότητας είναι στραμμένα στη Roxie. H Roxie πάντοτε ήθελε να έχει το δικό της μουσικό νούμερο. Όταν καταλαβαίνει ότι εκείνος που της υποσχέθηκε να τη βοηθήσει την εκμεταλλεύτηκε, τον σκοτώνει. Φαίνεται ότι οι γυναίκες στο Chicago είναι πολύ θερμόαιμες (ή ότι πράγματι ο συνδυασμός της jazz μουσικής και του ποτού είναι φονικός) γιατί λίγα κελιά πιο πέρα από τη Roxie βρίσκεται η φτασμένη ντίβα, Velma, κατηγορούμενη για διπλή δολοφονία που διέπραξε την ίδια νύχτα. Κάτω από την απειλή της θανατικής ποινής, η μόνη τους σωτηρία μπορεί να είναι ο Billy Flynn, ο δικηγόρος που μέχρι τώρα δεν έχει χάσει καμία υπόθεση.

Το Chicago είναι το πρώτο musical που κέρδισε από τη μετά-Moulin Rouge εποχή. Παρόλο που σε καμία περίπτωση δεν φτάνει το μεγαλείο του μεταμοντέρνου αριστουργήματος του Baz Luhrmann, ο σκηνοθέτης και χορογράφος της ταινίας Rob Marshall, αν και άπειρος στο χώρος της μεγάλης οθόνης, δεν τα καταφέρνει καθόλου άσχημα. Η ταινία ακολουθεί την οπτική της Roxie. Ιδιαίτερα συχνές είναι οι μεταβάσεις στο φανταστικό κόσμο στον οποίο η ίδια βρίσκει καταφύγιο και στον οποίο όλα όσα συμβαίνουν στην πραγματικότητα λειτουργούν ως ένα μουσικό νούμερο. Η αφήγηση της ιστορίας γίνεται περισσότερο μέσω τραγουδιών παρά διαλογικών μερών. Ενδιαφέρον έχει ο τρόπος εικονογράφησης των παραπάνω και οι ιδέες που σχετίζονται με την εύκολη χειραγώγηση των δημοσιογράφων από το δικηγόρο, με την απόδοση της δίκης ως μιας παράστασης σε τσίρκο, με τα 15 λεπτά δημοσιότητας που ανήκουν στον καθένα κτλ. Η πραγματική πρωταγωνίστρια είναι η Renee Zellweger, η οποία κατορθώνει να αποδώσει με μαεστρία την φαινομενικά ανυπεράσπιστη και ευάλωτη Roxie, που δεν διστάζει μπροστά σε τίποτα προκειμένου να πετύχει το στόχο της. Εντυπωσιακό είναι επίσης το γεγονός ότι όλοι οι πρωταγωνιστές τραγουδούν οι ίδιοι τα κομμάτια τους, ενώ η μπάσα φωνή της Zeta Jones δένει άψογα με τον υπεροπτικό χαρακτήρα της star που ερμηνεύει. Η ταινία είναι πιο σκοτεινή απΑ ότι ίσως θα περίμενε κανείς χωρίς να χάνει ποτέ τις mainstream κατευθύνσεις της. Είναι σίγουρο πάντως ότι με τη Miramax από πίσω θα κερδίσει αρκετές υποψηφιότητες για Oscar (και πιθανότατα μερικά χρυσά αγαλματίδια). Οι χρυσές σφαίρες ήταν μόνο η αρχή.

Αυτή η ταινία πρωτοπροβλήθηκε στην τηλεόραση και αφορά υποθετικό πυρηνικό πόλεμο μεταξύ ΗΠΑ και ΕΣΣΔ από ασήμαντη αφορμή και τις δραματικές συνέπειες που θα έχει αυτός στην καθημερινή μας ζωή. Ασφυκτικές συνθήκες διαβίωσης κάτω από τη γη, πυρηνικά καταφύγια, ραδιενεργή μολυνση, θάνατοι, επιδημίες, κλπ. Το σενάριο γράφτηκε από τον Edward Hume και σκηνοθετήθηκε από τον Nicholas Meyer

Η προβολή της έκανε ιδιαίτερη αίσθηση στον κόσμο, πολλοί έπαιρναν ανήσυχοι τηλέφωνα στο σταθμό, ή ζήτησαν ψυχολογική υποστήριξη, άλλοι βγήκαν στους δρόμους με κεριά σαν μια ένδειξη διαμαρτυρίας ενάντια στους πυρηνικούς εξοπλισμούς. Ακολούθησαν εκπομπές και ντημπέητ στην τηλεόραση και σε μια από αυτές ο διακεκριμένος επιστήμονας Καρλ Σαγκάν ανέφερε το αναλογικό παράδειγμα για τους κλιμακούμενους πυρηνικούς εξοπλισμούς των δύο τότε υπερδυνάμεων «το να είναι δυο εχθροί βουτηγμένοι σε βενζίνη και να κρατάνε ο ένας 3 αναμμένα σπίρτα και ο άλλος 5».

Επίσης ξεκίνησε ένας διάλογος σε πολιτικό επίπεδο για τους πυρηνικούς εξοπλισμούς, η ταινία προβλήθηκε και στη Σοβιετική Ενωση επί Γκορμπατσώφ και από ό,τι φαίνεται έχει κατά κάποιον τρόπο συμβάλλει στην επίτευξη των συμφωνιών μεταξύ των δύο υπερδυνάμεων για τον πυρηνικό αφοπλισμό, όπως εξομολογείται ο Ρήγκαν σε προσωπικές του επιστολές.η φωτογραφια ειναι μεγαλη αλλα δειχνει πιο τρομακτικη...

Δυο κυνηγοί επικηρυγμένων συναντιούνται στο Ελ Πάσο, με σκοπό να συλλάβουν τον Ίντιο, ένα ληστή που καταζητείται. Αναγκάζονται να συμμαχήσουν, χωρίς κανείς τους να γνωρίζει τις αληθινές προθέσεις του άλλου.
Η "Μονομαχία στο Ελ Πάσο" με την εκπληκτική μουσική του Ένιο Μορικόνε, αποτελεί ένα από τα κλασικότερα γουέστερν που γυρίστηκαν ποτέ. Για μένα είναι ένα απ΄τα καλύτερα γουέστερν που όσες φορές και να το δω με μαγεύει η φωτογραφία του, η ατμόσφαιρα της εποχής και η μουσική του...

Το αριστούργημα αυτό του Κουροσάβα περιγράφει την πορεία ενός ανώνυμου "ρόνιν" (Τοσίρου Μιφούνε) σε μια μικρή, διεφθαρμένη πόλη. ("Ρόνιν" ονομάζονται οι σαμουράι που δεν υπάγονται σε κάποιον αφέντη - άρχοντα)
Ο ρόνιν πείθει κάθε έναν ξεχωριστά από τους αρχηγούς των συμμοριών να τον προσλάβει για προστασία. Με περίτεχνες πολιτικές κινήσεις αλλά και με τη δύναμη του ξίφους του βάζει τις δύο πλευρές να αλληλοεξοντωθούν, φέρνοντας έτσι την ειρήνη στην πόλη και απελευθερώνοντας τους κατοίκους από τον τρόμο των συμμοριτών...

Ο Κουροσάβα εισάγει για πρώτη φορά το μοτίβο του "ανώνυμου ξένου", που χρησιμοποιήθηκε εκτεταμένα από τον Λεόνε στη συνεργασία του με τον Κλιντ Ίστγουντ. Σε γενικές γραμμές το Yojimbo επηρρέασε με πολλούς τρόπους τον κινηματογράφό τόσο της εποχής του όσο και το νεότερο...

Νουαρ! Απο τα καλυτερα και πιο πρωτοποριακα που γυριστηκαν ποτε. Ειμαι σχεδον σιγουρη οτι αυτο το εχω ξαναγραψει αλλα η διαφοροποιηση στην συγκεκριμενη περιπτωση εχει τα εξης χαρακτηριστικα:

Τον Carol Reed στην σκηνοθεσια, τον Graham Greene στην συνθεση της ιστοριας, τον Joseph Cotten στον πρωταγωνιστικο ρολο, τον Orson Welles παντου, τον Robert Krasker στη διευθυνση φωτογραφιας και βεβαια τον Anton Karas και το τσιτερ του, που εντυσε μουσικα το ακρως στιλιστικο φιλμ.Η σκηνοθεσια του Sir Carol Reed ειναι ατμοσφαιρικη , με ρυθμο και σωστες δοσεις σασπενς. Ακροβατει με επιτυχια αναμεσα στο καθαροαιμο νουαρ (του οποιου οι αρχες εχουν ηδη παγιωθει και τα πιο αντιπροσωπευτικα του δειγματα τα εχουμε ηδη δει) και στο εξπρεσιονιστικο δραμα. Φημολογειται οτι τα κοντινα πλανα των προσωπων με τις σαφεις εξπρεσιονιστικες διαθεσεις τα οφειλουμε στην συμβολη του Welles. Πιθανως. Ο Citizen Kane - Πολιτης Κεην εχει σχεδον επτα χρονια που εχει ολοκληρωθει και οι στιλιστικες του κατακτησεις εχουν χαρακτηριστικα παρεισφρησει στην οπτικη συνειδηση των σκηνοθετων. Ο Reed και ο Krasker χρησιμοποιουν ιδιαιτερως τις γωνιωδεις ληψεις. Ευρυγωνιοι φακοι παραμορφωνουν προσωπα και περιβαλλον. Αυτη η παραμορφωμενη οπτικη σε συνδυασμο με τις δυνατοτητες του ασπρομαυρου φιλμ που στο επακρο εκμεταλλευεται ο Krasker, μας δινουν αυτα τα ανατριχιαστικα πλανα της ερειπωμενη Βιεννης. Ο περιεργος φωτισμος, η εκτεταμενη χρηση του chiaroscuro μετατρεπουν την πολη σ’ ενα εξπρεσιονιστικο εφιαλτη που μοιαζει πλεον ο φυσικος και μονος χωρος εξελιξης της συγκεκριμενης ιστοριας. Ο Joseph Cotten συνεργαζεται για αλλη μια φοραμε το alter ego του (υποκριτικα τουλαχιστον), τον Orson Welles και φτανει σε υψηλα ερμηνευτικα επιπεδα. Η πορεια του απο την αισιοδοξη αφελεια του ανεμελου τυχοδιωκτη προς την απαραιτητη ωριμανση δια μεσω μικρων σκληρων συνειδητοποιησεων που αφορουν την αδυσωπητη πραγματικοτητα ενος πολεμου, κοβει την ανασα και καταγραφεται εξαιρετα στον καθαρο προσωπο του. Δημιουργει, παραλληλα, δυο ερμηνευτικα διδυμα αξεπεραστα.Η ταινια αφου εχει ενσωματωσει σκηνες αγωνιας και δρασης ( σκηνη στους υπονομους) ολοκληρωνεται με μια σκηνη που χρηζει επισης αναφορας. Μια μακρια ληψη με ελεγειακα στοιχεια που μας καθηλωνει. Σε αντιθεση με οτι γενικα πιστευεται η διαρκεια της ειναι αυτη που την τελειοποιει.

Στον τριτο ανθρωπο συγκρουονται ο οπτιμισμος των Αμερικανων και ο μεταπολεμικος κυνισμος των Ευρωπαιων . Η ταινια σαφως υπαινισσεται ( η μηπως προοικονομει τον ψυχρο πολεμο και τις πολιτικες ανακαταταξεις στην Ευρωπη. Επισης, ειναι μια ταινια για ενηλικες και παιδια: Ενηλικες σαν τον Galloway που αντιμετωπισαν την παρανοια του πολεμου και τωρα καλουνται να οικοδομησουν ενα καλυτερο αυριο και ανωριμα παιδια οπως ο Martins που πιστευουν στην υπεραπλουστευμενη αντιθεση καλου – κακου των αμερικανικων western. Σε καθε περιπτωση μεσα και απο τους δυο και αφου γιατρεψει τις πληγες του, θα ξεπηδησει ο νεος καλυτερος ( κοσμος.

Υποψήφια για πέντε Οσκαρ από τα οποία κέρδισε πολύ δικαιολογημένα αυτό του σεναρίου, η ταινία του Ρόμπερτ Αλτμαν επικεντρώνεται στην καθημερινότητα μιας ομάδας χειρούργων που υπηρετούν σε ένα κινητό νοσοκομείου κατά την διάρκεια του πολέμου της Κορέας. Προκειμένου να αντεπεξέλθουν στην καθημερινή φρίκη που αντιμετωπίζουν, υιοθετούν ένα «διαφορετικό» τρόπο ζωής και μεταλλάσσουν την θητεία τους σε μια ανεπανάληπτη σουρεαλιστική περιπέτεια.

Μπροστά στην παράνοια του πολέμου και στην ανοησία της στρατιωτικής γραφειοκρατίας, οι ήρωες της ταινίας επιλέγουν αντί του αναισθητικού το καθαρό χιούμορ και ανακαλύπτουν (μαζί τους κι εμείς) πως ακόμα και στις χειρότερες των περιστάσεων υπάρχει χώρος για ένα χαμόγελοΚορέα 1950. Το κινητό στρατιωτικό νοσοκομείο M.A.S.H. βρίσκεται μόλις 3 μίλια από το πολεμικό μέτωπο. Καθημερινά, ελικόπτερα γεμάτα τραυματίες μεταφέρουν τη φρίκη του πολέμου στους γιατρούς ενώ πολλές φορές οι σφαίρες φτάνουν μέχρι και τις πόρτες των χειρουργείων. Με μοναδικό όπλο το γέλιο και την χιουμοριστική διάθεση μέσα σε αυτή την τραγική κατάσταση, το προσωπικό θα προσπαθήσει να αντιμετωπίσει τον σημαντικότερο εχθρό: Το πεσμένο ηθικό! Το μαύρο χιούμορ, το σλάπστικ και τα καυστικά σχόλια πετυχαίνουν τον ιδανικό συνδυασμό για την δημιουργία μιας πανέξυπνης σάτιρας πάνω στην παράνοια του πολέμου.

Η συγκλονιστική ταινία του Φράνκλιν Σάφνερ Ο Πεταλούδας (1973) με τον Στηβ Μακουίν, τον Ντάστιν Χόφμαν, τον Βίκτορ Τζόσι και τον Ντον Γκόρντον.
Ανάμεσα στους κατάδικους που μεταφέρονται στη Γαλλική Γουιάνα για να εκτίσουν τις ποινές τους, είναι και ο Ανρί Σαριέρ. Γνωστός ως «Πεταλούδας», έχει καταδικαστεί άδικα σε ισόβια κάθειρξη για τον φόνο ενός προαγωγού. Παρά την εξαθλίωση και τα βασανιστήρια, είναι αποφασισμένος να δραπετεύσει. Η αληθινή ιστορία του Γάλλου Ανρί Καριέρ, γνωστού ως «Πεταλούδα». Ο Πεταλούδας, που οφείλει το όνομά του στο μεγάλο τατουάζ πεταλούδας που φέρει στο σώμα του, είναι ένας μικροαπατεώνας που έχει αδίκως καταδικαστεί για φόνο σε ισόβια κάθειρξη στις φυλακές της Γουινέας στη Νότια Αμερική. Ο Πεταλούδας, αποφασισμένος να δραπετεύσει ξεκινά μια σειρά από απόπειρες που όμως αποτυγχάνουν. Η τιμωρία του είναι να φυλακιστεί στο Νησί του Διαβόλου, μια πιο σκληρή φυλακή μέσα στη φυλακή της Νέας Γουινέας, από όπου δεν έχει καταφέρει κανείς έως τώρα να δραπετεύσει. Απτόητος και παρά την εξαθλίωση, την απομόνωση και τα βασανιστήρια, συνεχίζει τις προσπάθειες…

Ο Λούις Γουίνθροπ ο Τρίτος είναι ένας πάμπλουτος γιάπης, που κατέχει ανώτερη θέση στη χρηματιστηριακή εταιρία των αδελφών Ντιουκ. Ένα πρωινό του Δεκέμβρη, ο Λούις πηγαίνει στο ραντεβού με τους προϊσταμένους του στο Χέριτατζ Κλαμπ χωρίς να υποψιάζεται τι πρόκειται να του συμβεί. Εκείνη τη στιγμή, ακριβώς έξω από το κλαμπ, ο Ρέι Βαλεντάιν, ένας αφροαμερικανός επαγγελματίας... ζητιάνος έχει προβλήματα με την αστυνομία. Στην προσπάθειά του να ξεφύγει από τους αστυνομικούς, ο Ρέι «εισβάλλει» στο κλαμπ και, στη βιασύνη του, πέφτει πάνω στον Γουίνθροπ. Εκείνος, νομίζοντας πως ο Βαλεντάιν θέλει να τον ληστέψει, βάζει τις φωνές. Η αστυνομία συλλαμβάνει τον φτωχό αφροαμερικανό παρόλες τις διαμαρτυρίες του. «Αυτός ο άνθρωπος κατέληξε να ζει έτσι εξαιτίας των άσχημων συνθηκών που μεγάλωσε. Αν τον τοποθετούσαμε στο κατάλληλο περιβάλλον θα ήταν εξίσου ικανός με τον Γουίνθροπ». Αυτά είναι τα λόγια του Ράντολφ Ντιουκ προς τον αδελφό του Μόρτιμερ. Αλήθεια, τι θα γινόταν αν ο Γουίνθροπ άλλαζε θέση με τον Βαλεντάιν; Οι αδελφοί Ντιουκ, που τρελαίνονται να σκαρώνουν φάρσες, αποφασίζουν να το διαπιστώσουν.....

ΚΑΡΜΕΝ.
ΙΣΠΑΝΙΑ, 1983.
ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 102 λεπτά
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Κάρλος Σάουρα.

ΣΕΝΑΡΙΟ: Κάρλος Σάουρα, Αντόνιο Γκάδες, από την όπερα του Ζορζ Μπιζέ, βασισμένη στο μυθιστόρημα του Προσπέρ Μεριμέ.

ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ: Αντόνιο Γκάδες (Αντόνιο), Λάουρα ντελ Σολ (Κάρμεν), Πάκο ντε Λουσία (Πάκο), Κριστίνα Χόγιος (Κριστίνα), Χουάν Αντόνιο Χιμένεθ (Χουάν), Σεμπάστιαν Μορένο (Εσκαμίγιο).

Δεν είναι η πρώτη φορά που η γνωστή όπερα «Κάρμεν» του Μπιζέ, βασισμένη στο βιβλίο του Προσπέρ Μεριμέ, μεταφέρεται στον κινηματογράφο. Από την εποχή του βωβού ώς τις μέρες μας η ιστορία της Τσιγγάνας που δεν θέλει να δεσμευτεί μ' ένα μόνο άντρα και που οδηγείται στην τραγωδία, έχει δοθεί στον κινηματογράφο με διάφορους τρόπους και με διάφορες διάσημες σταρ.

Ο γνωστός ισπανός σκηνοθέτης Κάρλος Σάουρα, στη δική του, υποψήφια για το ξενόγλωσσο Οσκαρ του 1983, «Κάρμεν», που προσφέρει σήμερα σε DVD, η «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» στη συλλογή «Θερινό Σινεμά», χρησιμοποιεί την ιστορία του Μεριμέ για να μας δώσει μια εκδοχή της ιστορίας σε μορφή φλαμέγκο. Μορφή που στηρίζεται στις πρόβες και όχι στην ίδια την παράσταση, ενώ ταυτόχρονα παρακολουθούμε και την παράλληλη ιστορία μιας σύγχρονης Κάρμεν, στην Ισπανία του 1983. Η ταινία αποτέλεσε, μαζί με το «Ματωμένο γάμο» και το «Μάγο έρωτα», μια τριλογία που ο Σάουρα έδωσε σε μορφή μπαλέτου.

Η Λάουρα ντελ Σολ είναι η χορεύτρια που ερμηνεύει την Κάρμεν στις πρόβες και την οποία ερωτεύεται ο χορογράφος της, που τον ερμηνεύει ο Αντόνιο Γκάδες. Ο Σάουρα συνδυάζει τις σκηνές από τις πρόβες με σκηνές που αναδίνουν έντονο αισθησιασμό (η Λάουρα ντελ Σολ μεταδίδει με δύναμη το στοιχείο αυτό του ερωτισμού) αλλά και συγκρούσεις δοσμένες με δύναμη και πάθος.

Εκείνο που βασικά κατάφερε είναι να μας δώσει μια δική του ερμηνεία της όπερας του Μπιζέ μέσα από διάφορες μορφές λαϊκών ισπανικών χορών και μουσικής, σε μια οπτικά συναρπαστική ταινία. Οι θαυμάσιες χορογραφίες, η έξοχα επιλεγμένη μουσική (μαζί και η μουσική κιθάρας από τον Πάκο ντε Λουσία) και ο ξέφρενος ρυθμός προσφέρουν μία από τις πιο πρωτότυπες Κάρμεν που μας έδωσε ο κινηματογράφος. Από τα πιο εντυπωσιακά κομμάτια είναι εκείνο της «σύγκρουσης» ανάμεσα στον Δον Χοσέ και τον Εσκαμίγιο, και η παρωδία του «χορού των τορεαντόρ».

Με πρωτότυπο τίτλο, «Ossessione», δηλαδή «εμμονή», η ταινία αυτή του Visconti χρειάστηκε τον συντονισμό πολλών συγκυριών, μέχρι να φωτίσει το λευκό πανί. Έχοντας βρει ήδη καταφύγιο στο Παρίσι, πλάι στο ιερό-τέρας του γαλλικού σινεμά, τον Jean Renoir, και δουλεύοντας για την Coco Chanel, παραλαμβάνει από τα χέρια του μέντορά του ένα χειρόγραφο του μυθιστορήματος «Ο ταχυδρόμος χτυπάει πάντα δύο φορές», του James Cain. Έργο τολμηρό και δηκτικό, είχε επιβιώσει της λογοκριτικής φρενίτιδας της εποχής και είχε φτάσει με τον ίδιο «παράνομο» τρόπο στα χέρια του Renoir. Ο Visconti επιστρέφει στην Ιταλία, παλεύει και τελικά ξεγελά την δαιδαλώδη γραφειοκρατία και την εξωφρενική καχυποψία των αρχών, αρχίζει τα γυρίσματα και γράφει ιστορία.

Στο «Ossessione» παρακολουθούμε τον σαρωτικό έρωτα του περιπλανώμενου Gino και της Giovana, μίας ιδιοκτήτριας πανσιόν. Εκείνη ζει με τον χοντροκομμένο, μεσήλικα σύζυγό της, βουτηγμένη στη μιζέρια και τον οίκτο για τη ζωή της. Εκείνος, ελεύθερος, σαν άγριο ζώο, ανασαίνει μονάχα ταξιδεύοντας. Στο πρόσωπό της θα βρει έναν λόγο για να μείνει για πάντα. Και αυτό θα τον κάνει να το βάλει στα πόδια. Στο πρόσωπό του θα δει μία έξοδο κινδύνου. Και δεν θα τον αφήσει να την εγκαταλείψει Ο πόθος τους θα σφραγιστεί με αίμα. Τότε όμως η αλήθεια θα έρθει στην επιφάνεια. Μέσα στο κλουβί θα υπάρχουν τώρα δύο άγρια θηρία, έτοιμα να κατασπαράξουν το ένα το άλλο. http://www.filmfestival.gr/tributes/2000-2001/visconti/images/visconti_camera.jpg

Οι Δρόμοι της Φωτιάς (αγγλ. Chariots of Fire), είναι μία κινηματογραφική ταινία βρετανικής παραγωγής του 1981, διάρκειας 123 λεπτών σε σκηνοθεσία Χιου Χάντσον. Αναφέρεται στην αληθινή ιστορία δύο Βρετανών ερασιτεχνών δρομέων οι οποίοι, καθένας για δικούς του λόγους, έβαλαν στόχο να κερδίσουν το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1924 στο Παρίσι, που πραγματοποιήθηκαν στο στάδιο Κολόμπ.Η ταινία είναι βασισμένη στην αληθινή ιστορία δύο Βρετανών ερασιτεχνών δρομέων που έχουν βάλει στόχο, να κερδίσουν το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1924 στο Παρίσι στο τρέξιμο 100 μέτρων και που το κατάφεραν. Πρόκειται για τον Χάρολντ Έιμπραχαμς ο οποίος είναι εβραϊκής καταγωγής και βιώνει τον κρυφό ρατσισμό των Άγγλων,επιθυμεί την συμμετοχή του στους Αγώνες προκειμένου να πάρει το αίμα του πίσω, και τον Έρικ Λίντελ, θεολόγο ο οποίος είναι από τη φύση του γρήγορος και θέλει να τιμήσει το Θεό για το χάρισμα που κατέχει.