Ποιητικές απόπειρες...

Ο.....ποιητής...



“Θέλω να γίνω ποιητής”, είπε το βατραχάκι
“και να σκαρώνω ποιήματα με τέχνη και μεράκι…

Μα πρώτα απ’ όλα, βασικό για την αρματωσιά μου,
ένα κουστούμι πράσινο που την ιδιότητά μου,

θα δείχνει και θα διαλαλεί, μαζί με τη γραβάτα
που ανέμελα θα κρέμεται σαν μια τεμπέλα γάτα

και θα ταιριάζει sτο μαλλί που αχτένιστο θα γέρνει
όταν στα χείλη το φτερό, το χέρι μου θα φέρνει”…

Το είπε και το έκανε, απ’ όπου κι αν περνούσε
“βάτραχε, είσαι ποιητής”? καθένας τον ρωτούσε…

Με ύφος περισπούδαστο και στοχασμό στο βλέμμα,
περιδιαβαίνει ολημερίς και χαιρετάει στο ρέμα…

Μα ένα μικρούλι, τόσο δα, βατράχι ηλιοκαμένο,
τον ποιητή ρεζίλεψε, τον… περι - σπουδασμένο…

“Πες μας, μεγάλε ποιητή, ένα δικό σου ποίημα
Να σε χειροκροτήσουμε, όσο θα σαι στο βήμα”

Ίσιωσε τη γραβάτα του, κούνησε το φτερό του,
εσούφρωσε τα χείλη του, ξύνει το κούτελό του…

Και τότε συλλογίστηκε πως, όλη τη φροντίδα
την είχε δώσει στο….φτερό και όχι στη γραφίδα…

Πόσες φορές θα 'χω την ευκαιρία να...εγκαινιάσω ένα τέτοιο θέμα?...

Η Φύσις

Στα γκρίζα όρη δεν αντηχεί πια ο ήχος
των ανθρώπων που μιλούσανε καιρό.
Ούτε να ακούσω, μα ούτε να ιδώ
κανέναν. Κυρίαρχος ο φόβος και το ρίγος.

Της λύπησης μας σκέπασαν τα νέφη,
δε μας απόμεινε καμία τύχη.
Μπήγει ως μαχαίρι η φύση το δικό της νύχι
στα στήθια μας. Κι θάνατος μητέρα που μας τρέφει.

Φαντάσματα τα είδωλα που σπέρνει
κι ανάσα της σκορπά ανατριχίλα
-τα πράσινα των δέντρων ‘γίναν γκρίζα φύλλα.
Τ’ αγιάζι μες στην ερημιά μας δέρνει.

Ύστερα έπαψε η φύση να τυραννά
κάθε λογής θεριό που την αγγίζει.
Τίποτα πλέον δεν έμεινε που να θυμίζει
πως κάποτε δώθε κατοικούσε η χαρά.

Οι σκιές...


Άργησε να πέσει το σκοτάδι…

Στις κόγχες οι σκιές περίμεναν να βγουν, να λεηλατήσουν τους περαστικούς…
Καραδοκούσαν, ακόμα, λιγνεμένες κι ύφαιναν τον ιστό μ’ υπομονή αλλά και φούρια…

Αργούσε να πέσει το σκοτάδι…

Οι μελίχρυσες εικόνες πάλλονταν και θέριευαν σαν ξέπλεκα μαλλιά γοργόνας που,
ναρκισίζουσα, καθρεφτίζονταν στο νερό…

Κι ήρθε η ώρα που το σκοτάδι έπεσε…

Άρχισε ο χορός της αγωνίας σαν οι σκιές σφυροκοπούσαν από τοίχο σε τοίχο το απλό σαρκίο τους…

Μέχρι το ξημέρωμα…

Τίτλος: [άτιτλο]

Πήρε το σήμερα από το χθες τη σκυτάλη
και καταβάλει με δυνάμεις κι αντιρρήσεις
μία εικόνα από το αύριο, σιωπηλή. Μάταια.

Κι όσο κι αν μάχονται οι φωνές μες στο σκοτάδι
με των ανέμων τις αισθήσεις
να ξεπηδήσουνε με ορμή...μάταια.

Τώρα τα σύνεργα φέρνει ο χρόνος
να επουλώσει τις παλιές τις αναμνήσεις,
θύμηση οι δυνάμεις κι αντιρρήσεις
ζωή ο πόνος κι η σιωπή.

Α! Ξέχασα να αναφέρω...Μάταια!

ταξιδι

ηταν απομεσημερο οταν ξεκινησα
για το μακρινο ταξιδι της σκεψης μου,
χαραζοντας, νοερα, μια πορεια που δεν ειχε γυρισμο...

χωρις σταθμους, μην ταχα και δειλιασω
κι εγω πισωγυρισματα,
χωρις φοβο, καθως στην ακρη εβαλα
του μυαλου μου ο΄τι θα με τρομαζε...

χωρις δισταγμο, αφου ο΄τι με πονεσε
ειχε περασει...

ηταν χαραματα οταν εφτασα,
μερες η αιωνες μετα...

κι ηταν τοσο επιπονο το ταξιδι
που ξεχασα ποιος ημουν....



tt

Τα άλογα

Ήταν απόγιομα που άλογα πέρασαν απ’ το ξέφωτο
του δάσους…
Άγρια άλογα, ρωμαλέα…
Έφεραν μαζί τους την περηφάνια και το υπέροχο φορτίο της λευτεριάς.

Η σκόνη τους μύριζε ζωή, η ανάσα τους, λεύτερο χόρτο…
Τα ποδοβολητά τους ήταν ευτυχία και οι φωνές τους προσευχή…

Γέμισε το ξέφωτο, γέμισε ο αγέρας από ζωντανή, άγρια ομορφιά…
Γέννησε η φύση την ιδέα της επανάστασης…

Άγρια, λεύτερα άλογα πέρασαν απ’ το ξέφωτο του δάσους κι έφυγαν…

Η σκόνη τους κι αυτή λεύτερη, τ’ ακολούθησε και χάθηκε…

Όσα δε φτάνει η αλεπού
τα κάνει κρεμαστάρια
γι' αυτό και γράφοντας εδώ
σας πρήζω τα συκώτια...

Δεν είμ' εγώ για σοβαρούς
Και δουλεμένους στίχους
Κι αν ν'απαγγείλω προσπαθώ
άναρθρους βγάζω ήχους

Γι' αυτό τη σοβαρότητα
ήρθα να σας χαλάσω
κι ευελπιστώ χαμόγελα
γράφοντας να μοιράσω

....

....

....

Σατιρικό και κάφρικο
ήρθα να γράψω ποίημα
μα ως γνωστόν σαν ποιητής
είμαι λιγάκι... χύμα...

Γι' αυτό λοιπόν γνώμη άλλαξα
και δε θα σας κουράσω
φταίει που βαριέμαι τρομερά
κι έχω και να διαβάσω...

Πολύ το φχαριστήθηκα
έτσι όπως τα πες χύμα...
Άντε γιατί είν΄η σειρά
να πάρουμε το βήμα...

Να επιδείξω έχω με σε
κουσούρια, μάλλον, ίδια...
Δε θέλω να μου πρήζουνε
πολύ πολύ τα φρύδια...

Με δυό κιλά συναίσθημα
και δέκα μαύρες σκέψεις
κι όταν διαβάζεις να θαρρείς
πως πας για να σαλέψεις...

Θέλω νταούλια και βιόλιά,
γελιο και κωμωδία,
λίγη καφρίλα ζουμερή,
ποιητική αδεία....

Έλα, όμως στη θέση μου,
όλα για την εικόνα...
Και σταματώ γιατί θα πεις
"βρε, τον.....απατεώνα"....

Ο Παντελής...


Ο Παντελής, ο Θυρωρός,
της Πίτσας, ο πατέρας,
στο τέλος αποδείχτηκε
πολύ μεγάλο τέρας.

Ολημερίς καθότανε
και μέχρι της εσπέρας,
χαλβάδιαζε το μαγαζί
της κυρα - συμπεθέρας.

-Τρέξε, παιδί μου, για να δεις
που είναι ο πατέρας?
Καθημερνή η προσταγή
της άμοιρης μητέρας.

-Μιλάει, καλέ μανούλα μου,
μετά της συμπεθερας.
Έλεγε πάντα η φωνή
της μικροθυγατέρας.

Και πώς ανακαλύφθηκε
πως ήταν ένα τέρας?
Τον έπιασαν που φόραγε
ρούχα της....συμπεθέρας.........

παταω στη γη...

δεν συγκινουμαι, ετσι απλα, κοιταζοντας καταματα
το συννεφο που τρεχει...

κι οι τελευταιες του ηλιου, οι αναλαμπες,
τη ματια μου δεν αιχμαλωτιζουν...

ουτε της λιμνης τα νερα που καθρεφτιζουν
τα καλαμια της οχθης της
και τρυφερα φιλοξενουν το αναλαφρο
βαρος τους, με ταξιδευουν...

δεν εχω λογια ποιητικα να πω
οταν πεφτουν οι φεγγαροσκιες στο προσωπο μου...

ουτε χαμογελω σαν ο αγερας γερνει τα κλαδια
και παλευει με τα φυλλα...

κι οταν το πευκο λυγισμενο
βελονιαζει το χερι μου,
απομακρυνομαι διακριτικα...

απλα, παταω στη γη....






tt

Αργά τις νύχτες μπρος στην πλώρη σαν θα γείρω
το πλήρωμα του πλοίου συλλογιέμαι
συγκάτοικοι σ' ένα βραχνά, σε μια χαρά μεγάλη
Σ'ενα ταξίδι αλλόκοτο, με προορισμό χαμένο

Άσπρος ο πρώτος, φως ζεστό, του πλοίου ο τιμονιέρης
μ' ένα εφιάλτη μόνιμο τη ρόδα του γυρναει
μην τύχει και το πλοίο ναυαγησει.

Στα μπλε ντυμένος ο άλλος, πλοηγός
στις καταιγίδες πάντα σταθερή πορεία βρίσκει
μα είν' ψυχρός, λιγόλογος, βαθιά ρυτιδιασμένος

Και στο αμπάρι κρύβεται κι ο τρίτος
μάτια κακόβουλα, χαμόγελο όλο δόντια
σαν πειρατής παλιός απ' τα σκοτάδια τους τηρά

Χρόνια μαζί, στο ίδιο το σκαρί
ετούτοι οι τρεις ποτέ δε μάθαν
καλά κι αρμονικά να συνυπάρχουν

Του άσπρου τα χέρια τρέμουν στο τιμόνι
και δύσπιστα τους χάρτες ο γαλάζιος μελετά
φταίνε οι ψίθυροι του μαυρου κι η χλευή του
Που το σκαρί αυτό αλλόκοτα αρμενίζει...

Η προίκα

Την προίκα μου την έφτιαξα,
τις νύχτες, την κεντούσα
και κάθε τρίτη βελονιά,
τη σιγοτραγουδούσα...

Έβαλα το μεράκι μου
μαζί με την κλωστή μου
να΄χω να την παινεύομαι,
στην ώρα την καλή μου...

Πού μ΄ έχανες, πού μ' έβρισκες,
πάνω στο κέντημά μου,
τη νύχτα μέρα έκανα
μέσ στην κάμαρά μου...


Σαν κάποτε, την τέλειωσα
μου έμεινε η προίκα...
Τί, αλίμονο, δεν έψαχνα
κι έτσι γαμπρό δε βρήκα...


tt

Σκιες γυρω μου γυρνουν
παράξενες φωνές μου τραγουδούν
όλους τους ταραζει
μαμενα δν με νοιαζει

σε τοπους ονειρικους ταξιδευω
και τον χρονο κοροϊδευω

μα ηρθε η ωρα πισω να γυρισω
απτον υπνο να ξυπνησω
τα ματια μου να ανοιξω
την μητερα μου να αντικρυσω

Θαλασσινόν

Εμπάρκαραν γατόψαρα στη βάρκα, ω μωρό μου
το πόδι το 'να μού 'φαγε και τ' άλλο τι ποδιά
που κράταγε σφιχτά στα χέρια του ο Κώστας ο λοστρόμος
κι είχε μια κόρη νιόπαντρη μακριά, στην ξενιτιά.

Η πείνα λύσσα έχτιζε σε κάθε γουργουρητό
σουβλάκια λιγουρευόμασταν, ή κάτι να μας πιάσει
ας ήταν και βετζετέρυ, κανέναν δε πειράζει
μόνο κάτι να τρώγαμε, γερά για να μας πιάσει.

Απάνω η πλώρη μύριζε σαρδέλα και ροφό
το πόδι μου εγάζωνα, στα γρήγορα μην πλημμυρίσει
στο αίμα η βάρκα μας και δεν ορθοσταθεί.
Εγώ κι ο Κώστας στα νερά είχαμε απηυδήσει.

Κακά μαντάτα έφτασαν στης γειτονιάς τ' αδέρφια,
για λίγο ψάρι πήγαμε, για λίγο, έστω, χάζι
απάνω απ' τη βαρκούλα μας είδαμε τα αστέρια
απάνω απ' τη βαρκούλα μας είδαμε να χαράζει.

Συνάντηση...



Σε κάποιο γύρισμα του δρόμου ανταμωθήκαμε…
Με το βαρύ φορτίο της ζωής στον ώμο κι ένα κομμάτι
χαρτί με ζωγραφιές και όνειρα που έμελλαν το χρώμα τους
να χάσουν.


Στο δύσβατο δρόμο του πηγαιμού σ’ έχασα, σαν ένα χέρι,
σαν αγέρας να σε πήρε και να σ’ απίθωσε
στου πιο ψηλού βουνού την κορφή
μα  σε μέρος απάνεμο, προφυλαγμένο από
ξένα μάτια και ύπουλες σκέψεις…


Σε κάποιο γύρισμα του χρόνου, σε ξαναντάμωσα…
Μόνον εγώ, εσύ ήσουν τόσο μακριά, που το χέρι
δεν  έφτανε να σ’ αγγίξει, να σου φορέσει στο λαιμό
τη χρυση ζωγραφιά που για σένα είχε φτιάξει…

Έμεινε μετέωρο…




tt

dakos έγραψε:Συνάντηση...



Σε κάποιο γύρισμα του δρόμου ανταμωθήκαμε…
Με το βαρύ φορτίο της ζωής στον ώμο κι ένα κομμάτι
χαρτί με ζωγραφιές και όνειρα που έμελλαν το χρώμα τους
να χάσουν.


Στο δύσβατο δρόμο του πηγαιμού σ’ έχασα, σαν ένα χέρι,
σαν αγέρας να σε πήρε και να σ’ απίθωσε
στου πιο ψηλού βουνού την κορφή
μα σε μέρος απάνεμο, προφυλαγμένο από
ξένα μάτια και ύπουλες σκέψεις…


Σε κάποιο γύρισμα του χρόνου, σε ξαναντάμωσα…
Μόνον εγώ, εσύ ήσουν τόσο μακριά, που το χέρι
δεν έφτανε να σ’ αγγίξει, να σου φορέσει στο λαιμό
τη χρυση ζωγραφιά που για σένα είχε φτιάξει…

Έμεινε μετέωρο…

Σχολιάκια για να συγχαρούμε τον... ποιητή, δε θα 'χουμε? Φτάνει ένα "+"? (γενικά μιλάω)
Μπορεί να διαβάζεται, απλά, "μπράβο", αλλά οι λέξεις κρύβουν πολύ περισσότερα
-πόσο μάλλον αν δεν είναι και μηχανικές. Μπράβο ρε!

καλο, dakos, καλο... αλλα για να γραψεις εσυ τετοιο ποιημα, μαλλον τραβας μεγαλο ζορι...( μα πως τα λεω ετσι ποιητικα? ) θελω να πω, μαλλον βρισκεσαι σε πολυ δυσχερη θεση...( το εσωσα... )

πειτε μου για ποιον ποιητη λετε να του πω και γω δυο λογακια...
μεγαλο θεμα ανοιγεις, kostis, αν αρχισουμε να σχολιαζουμε, σταματημο δεν θα εχουμε...

που την ειχες...

Η έρημος

ώρες περπατώ
λίγο νερό θέλω να βρω
μερόνυχτα τραγουδώ
της τύχης μου τον καημό

Τι το'θελα κι γω
το ταξίδι το μοναδικό
Να τι έπαθα
στην έρημο μονη βρέθηκα

Μια ελπίδα έχω στη ψυχή
του ταξιδιού να ζήσω την αρχή
να φύγω πριν να ειναι αργά
και σε τούτα τα βάσανα βρεθώ ξανά.

Κουράστηκα να περιμένω να φύγει το σκοτάδι
κι ο ήλιος δε με βοηθάει...
Δεν φτάνει στου μυαλού τα πιο κρυφά σημεία
να τα γεμίσει με το φως
και αγώνας να ξεκινήσει γνώσης,
με τα θηρία που κρυφά με πολέμούν
όταν φωνάζω πως "ξερω, σημαίνει ζω
αφού αυτό το μεταφέρω στη ζωή μου
για να μάθω να τη χαίρομαι"...

Κουράστηκα αλλά ακόμα περιμένω...


tt

Μυστήρια πόλη

Νύχτα κατέφθασα, άγνωστος στη μυστήρια πόλη.
Σκοτεινή˙ την έδερνε η ψύχρα κι ερημιά.
Κι ούτε ψυχή για ψυχή δε δέσποζε κει
καθώς απόντες ήταν όλοι.
Δε στάθηκα όμως, μετρώντας βήματα πιο πέρα δέκα
ελπίζοντας πως κάποιον θα ιδώ,
άκουσα μια γνωστή φωνή να λέει «τρέχα»
κι έτρεξα αμέσως φοβισμένος να κρυφτώ.
Δεν ξέρω γιατί και μην ρωτάς το πώς,
βρέθηκα ξάφνου σε μια σαθρή, ξύλινη κάσα.
Και έτσι όπως έψαχνα να βρω το φως
αντίκρισα στους τοίχους κρεμασμένα λάσα.
Προχώρησα κι εισήρθα σε μια στενή κάμαρα.
Από παντού έσταζαν νερά,
γλιστρούσανε πολύ τα μάρμαρα˙
γύρισα πίσω λησμονώντας
-πάνω στους τοίχους- τις σκηνές με τα θεριά νεκρά.
Έπειτα μου ‘ρθε στο μυαλό η γνωστή φωνή
που, τάχα, φώναξε θέλοντας να με προειδοποιήσει.
Κι όμως ακόμα δεν ξέρω από τι
κι ούτε η φωνή από πού είχε ηχήσει.
Σαν τρελός κίνησα στους δρόμους να τρέχω
ψάχνοντας παντού να βρω μιαν έξοδο
κι έλεγα μέσα μου συχνά «όχι, δεν απέχω»,
μα η πόλη με οδηγούσε σ’ αδιέξοδο.
Έκανα σκέψεις, πολλές σκέψεις.
Μέσα σ’ αυτές πως κάποιος με πλανούσε
κι είχε τη νύχτα τις πιο άγριες ορέξεις
τώρα που ο νους μου πλέον αδυνατούσε.
Μα σαν ξυπνώ, δεν ήμουν στο ίδιο μέρος,
σαν κάποιος να με πήρε από κει.
Δίπλα μου αντίκρισα από αίματα ένα έλος
κι απέναντί του η πόλη, πιο θαμπή.
Δεν ξέρω γιατί και μην ρωτάς το πώς,
μα ήταν ένα όνειρο όπου κοιτούσα κάθε βράδυ, συνεχώς.
Σαν κάτι να ‘θελε η μοίρα να μου πει,
όμως, χωρίς να ξέρω το γιατί.
Μυστήριο όνειρο, μυστήρια πόλη.

Ποιητικές απόπειρες? Ίσως δεν έχετε αντιληφθεί ότι αυτά τα ονομάζουν ποιήματα.

Αν δεν φοβόμουν μήπως παρεξηγηθώ από τη διαχείριση, θα σας έδινα συνδέσμους να το διαπιστώσετε και μόνοι σας.

adiavastos έγραψε:Ποιητικές απόπειρες? Ίσως δεν έχετε αντιληφθεί ότι αυτά τα ονομάζουν ποιήματα.

Αν δεν φοβόμουν μήπως παρεξηγηθώ από τη διαχείριση, θα σας έδινα συνδέσμους να το διαπιστώσετε και μόνοι σας.

Διαβάζω πολλές σελίδες με ποίηση! Βλέπεις εκεί κάτι κακόμοιρους να δουλέυουν και να ξαναδουλεύουν ένα στίχο κι αυτός να είναι πάλι στα μαύρα χάλια του. Αν δε σου βγαίνει, ρε φίλε παράτα το, άστο να πάει στο διάολο, γίνε υδραυλικός και πιάσε και γράφε στις σωλήνες. Στην τελική, βάλτα σ' ένα συρτάρι, σε μια κούτα και διάβαζέ τα μόνος. Μη μας ταλαιπωρείς.

irida έγραψε:Η προίκα

Την προίκα μου την έφτιαξα,
τις νύχτες, την κεντούσα
και κάθε τρίτη βελονιά,
τη σιγοτραγουδούσα...

Έβαλα το μεράκι μου
μαζί με την κλωστή μου
να΄χω να την παινεύομαι,
στην ώρα την καλή μου...

Πού μ΄ έχανες, πού μ' έβρισκες,
πάνω στο κέντημά μου,
τη νύχτα μέρα έκανα
μέσ στην κάμαρά μου...


Σαν κάποτε, την τέλειωσα
μου έμεινε η προίκα...
Τί, αλίμονο, δεν έψαχνα
κι έτσι γαμπρό δε βρήκα...

ντουκου ντουκου τον αργαλειο σου εσυ? και η τζουλια το ιδιο αλλα χωρις τον αργαλειο!
αντε και καλοπαντρευεται το κοριτσι

καθαρευουσιανος , εμαθα ο γαμπρος...

δεν ηθελε κοριτσι απο σπιτι αλλα απο .....οικο...