Ο Γιάννος, ο λεβέντης....

κατω στου καμπου τα χωρια, στου καμπου τα λιβαδια,
σ ενα χωριο με προβατα, αμετρητα κοπαδια,

ζουσεν ο γιαννος, ο εμορφος, της μανας του καμαρι
κι εψαχνε κορη πλουσια, γυναικα να την παρει...

ολημερις την εβγαζε, σαν κλασσικο αντρακι,
διπλα στο παραγωνι του κι εστριβε το μουστακι...


tt

η μανα του η μαριορη τον ειχε χαιδεμενο,
μην στερηθει ο γιοκας της, μην παθει το καημενο....

τα προβατα δεν ταξερε μα μητε και τα γιδια,
αραζε στη γωνια τουκαι ετρεφε....αντιδια...

του πηγαινε το φαγητο, του πηγαινε το γαλα
κι ονειρα εκανε γι αυτον, εγχρωμα και μεγαλα...


tt

είχε ένα κάρο μ' άλογα, μια σούστα μ' αγελάδια,
ένα χωράφι που έσπερνε δικά του μανιτάρια

είχε πολλά κι άλλα...πολλά, μα όχι και γυναίκα
απο μικρό τον μάθανε να ζεί με γίδες δεκα

τώρα που ξεσυνήθισε, τώρα που είν' μεγάλος
πηγε να βρεί την λατρεμένη του, μα αυτήν την πήρε άλλος

δεν ημπορεί πια ο Γιάννος, αφήνει το μαντρί του
τρέχει ολημερίς κι ολονυχτίς, να έβρει την γυνή του...

κι ο γιαννος μονο ενα σκοπο
εβαλε στη ζωη του,
ναν αραχτος στον καναπε
να εχει τη βολη του...

κι ολα τα απογευματα
να καρτεραει στη βρυση,
μηπως ξεπεσει του καμια,
ετσι για να ....μιλησει...

τοτε δεν ειχαν κινητα,
μητ msn και τσατια
ολα τα νεα τα ελεγαν,
γεμιζοντας κανατια...

Μαζεύονταν οι κοπελιές, νεράκι να συλλέξουν
αλλά κι αγόρια για να δουν και να τους επιλέξουν.

Ο Γιάννος τον αδιάφορο έκανε παρά πέρα
και, τάχα, ετοιμάζονταν να παιξει μια φλογέρα.

"Παίξι, βρι Γιάννουμ, τ' όργανου, τί του κρατάς στου χέρι?
Παίξι να ευθυμίσουμι, σ' αυτούνο ίσι ξιφτέρι"...

ολες στη βρυση οι κοπελιες τον γουσταραν τα μαλα
αλλα καμια δεν τολμησε να προχωρησει στ αλλα.....

γεμιζαν τα σταμνακια τους, γεμιζαν τα κανατια
κι ολες τους τον χαλβαδιαζαν με τον καημο στα ματια.....

( βουκολικος ερως, σελιδα 548 )

τη μια την εβρισκε κοντη, την αλλη σαν λελεκι,
μια αλλη ανοικοκερευτη, δεν ηξερε να πλεκει...

ελεγε το λενιω, χοντρο και τη βαρβαρα, χαλι
και τη σταθουλα, ζωηρη που ειχε μυτη μεγαλη...

οχι πως ηταν ασχημες, ειχαν την ομορφια τους
μα ειχε και τη μανα του που ξερε τα προικια τους...

"μην τυχ κι διω να κουβαλεις
καμια ξιβρακουτουρα,
μα ξερς πως κολπους θα μι ρθει
απ την πουλλη θουλουρα.....

θελου να βρεις μια πλουσια
να ταχει τα προικια τ'ς
τις λιρις κι τα προβατα
κι τα χρυσαφικα τ'ς".....

ο γιαννος, σαν μαμοθρεφτο,
δεν εκανε ουτε βημα,
στης μανας τον ποδογυρο
ραμμενος σαν με νημα....

"γιάννο, καμάρι 'μ χρυσό
ήλα να σι ταίσου,
κάνη αυτού που θα σι πώ
αλλιώς μισού θα σ' τ' αφήσου"

τρομάρα πήρε ο γιαννιός
τα πόδια του ετρέμαν
που πήγε όλη η ανδρειά,
αυτή, που τον παινεύαν?

αχ! που πηγε και τι απογινε? οποιος το λεει, δεν ξερει
τη μανα του τη μαριορη και το βαρυ της χερι...

μικρο, τον καταχεριαζε και ο αχος του ξυλου,
ολημερις ακουγονταν για πηδημα του ψυλλου...

τι να κανε ο γιαννος μας, για ναχει ησυχια,
"ο,τι μου πεις μανουλα μου, εχεις πρωτοβουλια"...



tt

μα ο ερωτας ειναι τυφλος, πως ερχεται δεν ξερεις
κι εκει που εισαι αναλαφρος, σε κανει κι υποφερεις...

ητανε μια παρασκευη, μια αποφραδα μερα
κι ο γιαννος, ως το συνηθες, κρατουσε τη φλογερα...

τις κοπελιες χαλβαδιαζε, να ξαφνου, εκει στη βρυση,
εφτασε καποια νιοφερτη, τη σταμνα να γεμισει...

αλλά μαζί της έφτασε κι ο φτερωτός, ο έρως…
κι ένα βέλος πέταξε προς της καρδιάς το μέρος….

όχι πως διάνα σκόπευε, το πέταξε στην τύχη…
μα, έλα που το γιάννο μας στο κέντρο είχε πετύχει…

μόλις την είδε, έπαθε, του ήρθε μία τρέλα…
και σαν σημαία ανέμισε η άσπρη φουστανέλα…

...

εκεινη ουτε που κοιταξε, γεμιζε το σταμνι της
και να γυρισει βιαζονταν στο σπιτι, στο μαντρι της...

ο γιαννος τα χρειαστηκε, κοκκινησε σαν γαλος
κι ακουστηκε αναστεναγμος, βαρυς μα και μεγαλος...

"πρωτη φουρα σι βλεπου ιδω, εισι απ του χουριο μας?
μην εισι απου του κιφαλουχωρ που εινι διπλανο μας?  




tt

-"Ηγώ ειμ' απ' την πολ', παιδί, κανέναν σας δεν ξέρω,
μα εσύ που μου πρωτομίλησες, που σε γνωρίζω χαίρω

Καλλιόπη είν' τ 'ονοματάκι μου, για πες μου το δικό σου
καλό πηδάκι φαίνησαι, καλό είν' και του αρχοντικό σου?"

-"Ο Γιάννος ειμ' Καλλιόπη, με του ωραίου ονοματάκι.
Μην σου απουσπώ άλλο την προσουχή, μάζηψε του νεράκι"...

οση ωρα τα ελεγαν, σταματησε η βρυση
και της καλλιοπης το σταμνι ειχε μισογεμισει...

σκυβει ο γιαννος για να δει, τη βρυση να διορθωσει
γλυστραει και πεφτει πανω της και πως να τη γλιτωσει...

"συμπαθα, καλιουπιτσα μου, γλυστρισει του πουδαρι μ"
"μα προσιχι, βρε χριστιανε μ, προσιχι παλικαρι μ"...




tt

'Οσα ο χρόνος δεν μπορεί, μας λέει μια παροιμία,
τα φέρνει ένα γλύστρημα και μία συγκυρία...

Όποιος τους είδε τρόμαξε κι έβαλε με το νου του,
πως κάτι άλλο έγινε, κάτι εξ επί τούτου...

Για πες μου εσύ, τί θά΄κανες αν γύριζες κεφάλι
κι έβλεπες μία σκηνή....( Θα σου την πουν οι άλλοι...)......

( Περιγραφή , παρακαλώ... )

( ευχαριστως... )

κατω στα χορτα η κοπελια, ανασκελα πεσμενη
και απο πανω ο γιαννος μας, με φουρια ν ανασαινει...

το ενα ποδι της ψηλα και τ αλλο μαζεμενο
και το φουστανι, το φαρδυ, ως πανω σηκωμενο...

η φουστανελα εφτασε και σκεπασε την πλατη
και φανηκε του γιαννου μας τ ομορφο ....γονατακι...

σαν να μην εφταναν αυτα, τους πηρε η κατηφορα,
μεσα στη λασπη γλυστρισαν κι απομειναν για ωρα...

να προσπαθουν να σηκωθουν και να ορθοποδησουν
αλλα και σ οσους εβλεπαν το "πως" να εξηγησουν...

και ηταν τοσο ατυχοι, ολοι την ειχαν χασει,
γιατι κοιταζαν καπου αλλου, την αρχικη τους φαση...



tt

"γιαννου, ντρουπις, παλιοπιδου, δω βρηκις να....μιλησεις?
καλα, δε σκεφτηκις κι μας, απλως, να ....χιριτησεις"?

του φωναξε η δροσαινα, μια παχουλη χωριατα,
με κοκκινα τα μαγουλα και χαθηκε στη στρατα.....

οι αλλες εριχναν ματιες στην αμοιρη καλλιοπη
κι αυτη τις αντιγυριζε σαν να πετουσε τοπι.....

για λιγο επεσε σιγη, μεγαλη βουβαμαρα,
χαμενα τα΄χε ο γιαννος μας, απ την πολλη τρομαρα....

"να σας ξηγησου, κουπιλιες, εστριψι του πουδαρι μ,
δεν μποραγα να κρατηθω, να σωσου του τουμαρι μ...

επισα παν στου καλλιουπιω κι το ριξα κι κατου,
γινκι του ποδιμ τουμπανου, αν δε μι πστευτι, νατου"...


tt

πιστεψαν, δεν πιστεψαν? ενας θεος το ξερει...
μα γρηγορα, ολες εφυγαν με το σταμνι στο χερι...

"μι συμπαθας, κουπελα μου, αληθεια συ του λεου,
αυτο που, μολις, εγινε, ητανε....στιγμιαιου....

ξερς ου πασχαλ ς τι επαθι κι βρηκι τουν μπιλα τ
κι βρεθηκι μι εναν γιο που τουν φουναζ μπαμπα τ"....

μιλουσε ασταματητα, ηθελε να την πεισει,
μα, κατα βαθος, ταλεγε, ετσι, για να ...μιλησει...

κι οπως βρεθηκαν μονοι τους, κατω απ το δεντρακι,
την αρπαξε, τη φιλησε κι ειπε το...τραγουδακι...

μα η καλλιοπη θυμωσε, αρπαξε το κανατι
και μια γροφια του εδωσε, στ αριστερο του ματι...

κι υστερα, πηρε το δρομι και βγηκε στην πλατεια
κι εμειν ο γιαννος, μοναχος, μεσ στην απελπισια...

αστρακια, γυρω, εβλεπε και φτερωτες καρδουλες
γλυκα του χαμογελαγαν, του εκαναν χαρουλες...

απο το νου δεν εβγαινε το καλλιοπιω απ την πολη
κι εγινε η καρδουλα του αληθινο περβολι...




tt

Σαν έφτασε στο σπίτι του, ξέσπασε τρικυμία.
Στη Μαριορή, τα πρόλαβε, η θεια του, η Ευθυμία...

"Για κόπιασι, να σι χαρώ, μού' παν τα ρεζιλίκια
κι παρά λίγου να τα διω, τ΄ανάπουδα ραδίκια"...

"Μάνα μου, σου τ' ουρκίζουμι, να μη χαρώ τα γίδια μ,
ούτι ιγώ του έκανα, μα ούτι κι τα.... φρύδια μ...

Εκεί που ολόρθους έστικα, έστριψι του πουδάρι μ
κι άμα σι λέου ψέματα, να μη χαρώ τη χάρη μ".....

tt

Απελπισμένη η Μαριορή, χτυπούσε το κεφάλι,
μέσα απ' τα χέρια έχασε την προίκα , τη μεγάλη.

Όση ώρα ήταν ο Γιάννος μας στη βόλτα του στη βρύση,
μια προξενήτρα έφτασε για να τον....προξενήσει.

Του Λιάκου η κόρη, η Μαριώ, πλούσια, ντελικάτη,
το Γιάννο ερωτεύτηκε, τον έβαλε στο μάτι.......