Ο κιτσος το τριζονι....

οταν ακουω, βρε παιδια, τον κιτσο, το τριζονι
με τη λεπτη φωνουλα του τ αυτια μου να σαρωνει...

μου ερχεται να πεταχτω στο δεντρο να πηδηξω
και το τριζονι το τρελο, σαν γατο να το πνιξω..

αλλα δε βιαζομαι πολυ, δεν κανω αλλο αγωνα...
θα τονε βρει το μαστορα, απο καμμια... τριζονα...

μα μεχρι τοτε, υπομονη, ας βαλω βουλοκερι...
στα δολια τα αυτακια μου, αυτο το καλοκαιρι...

Κια μια βραδιά πολύ ζεστή, με άστρα και φεγγάρι
Έπαιζε ο Κίτσος το βιολί και χόρευε με χάρη...

Σαν να πετούσαν ήτανε τα μακριά του πόδια
κι όλη τη νύχτα κράταγε ξύπνια τα γύρω... βόδια.

Μα ένα βόδι θύμωσε, Θύμιο τον εφωνάζαν
πάνω πετάχτηκε μ' οργή! Τα μάτια σπίθες βγάζαν!

"Κίτσουλα και τριζόναρε, για κάνε μου μια χάρη!
Σταμάτα το τραγούδι σου, ή θα γενώ... λιοντάρι!"

"Θύμιο, σκληρέ, χαλάρωσε, κι εκτίμησε την τέχνη!
Και πλύνε και τα δόντια σου! Το χνώτο σου πώς ζέχνει!!!"

ο θυμιος τα χρειαστηκε, τι λεει ρε ο...λαλακας?
για προσεχε τα λογια σου, ρε μουσικε της πλακας...

που μα με δεις και ορθιο, να δεις και τη πυγμη μου...
που θα μου πεις, αναγωγε, για την αναπνοη μου...

το ξερεις, βρε, ποιος ειμαι εγώ? τα δοντια μου βουρτσιζω
και αν δεις στην τηλεοραση, εγω διαφημιζω...

ολες τις οδοντοκρεμες, μα αλλο ειναι το θεμα...
η σταματας η θα χυθει το πρασινο σου αιμα...

ο κιτσος ουτε ακουσε, συνεχισε με χαρη...
μια πιρουεττα εκανε, κρατωντας το δοξαρι...

κι αφου το φχαριστηθηκε που επαιξε το βιολι του...
πηγε στα ντραμς και καθησε, μια τρελα, η μουσικη του...

ο θυμιος πηρε αναποδες, εβγαλε αφρους, που λενε...
αν του τη φερει ο κιτσος μας, οι κοτες θα τον κλαινε...

επρεπε ενα μαθημα να δωσει στο τριζονι...
να μαθει να τον σεβεται κι οχι να τον...θυμωνει...

τα αλλα βοδια σωπασαν και εβλεπαν τη φαση
αραγε ποιος ο νικητης? ποιος θαναι που θα χασει?

το θυμιο δεν το επαιρνε κι ας ηταν παλικαρι.
ο κιτσος εδειχνε μικρος μα τοχε το......λιονταρι...

θυμηθηκε το δασκαλο που ειχε στο σχολειο
που ελεγε για το γολιαθ που ηταν και θηριο...

και πως καταφερε ο μικρος, κεινος ο δαβι-dakos
κι εριξε κατω το γολιαθ κι εγινε ο τυπος ρακος...

στο μεταξυ ο κιτσος μας, μεσ΄στην τρελη χαρα του,
συνεχιζε να τραγουδα, να λεει τα δικα του...

σε τσαμικο το γυρισε, ( τυφλα να εχει η...θωδη... )
και τοτε, εξαγριωθηκε ο θυμιος μας, το βοδι...

"ειπα να μην ασχοληθω μαζι σου, τζιτζιφιογκο...
μα εσυ τα νευρα μου εδεσες, πολυ σφιχτα σε φιογκο...

αν ειναι να μας τραγουδας, πιασε απο χατζηγιαννη
κι αντε, κιτσακο, να χαρεις, το αυτακι μας να γιαννει"...

τοτε, ο κιτσος επιασε να πει το "εχθροι και φιλοι"
κι ο θυμιος, απ΄τα νευρα του, κατεβασε...καντηλι...

τ΄αλλα τα βοδια ηρθανε, για τα καλα, στο κεφι
κι ενα, λιγακι...κουνιστο, χτυπουσε κι ενα ντεφι...

ο κιτσουλας μερακλωσε κι ειπε "ψηλα τα χερια"
ολα τα φτανω, βοδια μου κι ας ειναι κι ως τ΄αστερια...

ακουσε κι ενα προβατο που το΄λεγαν αραπη
κι εδωσε μια παραγγελια "τι ειναι η αγαπη"...

καημενε θυμιο, βοδι μου, τι σου΄μελε να παθεις
ολο το ρεπερτοριο μεσ΄στη νυχτια να μαθεις...

επρεπε κατι να σκεφτει, κατι να κατεβασει
του μαγκα του κιτσακου μας, τον τσαμπουκα να σπασει...

και το μυαλο του εστιβε, χτυπουσε και το ποδι
μα ιδεα δεν του ερχοτανε γιατ' ηταν σκετο...βοδι...

τα "δυο σου χερια πηρανε", τραγουδαγε ο κιτσος
και ζεμπεκια το χορευε το αλλο βοδι, ο μητσος...

και στης νυχτιας τη σιγαλια και κατω απο τ΄αστερια...
οι αγελαδες γυρω του, του χτυπαγαν τα χερια...

μια προβατινα, η μαριω, του πεταγε λουλουδια
κι ο κιτσος επεκταθηκε σε πιο... βαρια τραγουδια...

και μεσα στην απογνωση που ειχε, τη μεγαλη
την ωρα που σκεφτοτανε πως περα θα τα βγαλει...

βλεπει το σκυλο της αυλης, τον τζακ, τον αστυνομο
να πλησιαζει ετοιμος να επιβαλλει νομο...

βαρυ ηταν το βημα του, τ αυτια κατεβασμενα,
ειδε το βλεμμα του θολο, τα ματια γουρλωμενα...

"κιτσακο μου την...εκατσες", η πρωτη του η σκεψη,
ο τζακ το αγριοσκυλο, ευθυς θα σε ημερεψει"...

ο τζακ στη μεση σταθηκε, πω πω! τι αγριαδα,
εριξε γυρω μια ματια κι επεσε μιααααααααα ...κρυαδα...

τα ματια του τα καρφωσε στον κιτσο το τριζονι...
και βλοσυρος τον κοιταζε με βλεμμα που παγωνει...

τι εχουμε, λοιπον, εδω? τι βλεπω? το γλενταμε?
τα σπαμε και χορευουμε? και...ψιλοτραγουδαμε?

μα τι τραγουδια ειναι αυτα? δεν ντρεπεστε λιγακι?
για...πιασε τωρα τον αητο, αυτον του...σφακιανακη...

τοτε ηταν που εγινε χαμος, τον κιτσο, το λεβεντη
τον...εγραψαν κανονικα και το΄ριξαν στο γλεντι...

ο. τι και να τους ελεγε, αυτοι δε σταματουσαν...
ο, τι και να τους εταζε, αυτοι τον αγνοουσαν...

μα ο θυμιος δεν πτοηθηκε, αρχισε τον αγωνα
και πηγε και ξετρυπωσε, μια ομορφη τριζονα...

αφου της εξιστορησε αυτα που ειχε παθει,
φροντισε, για τον κιτσο μας, να της αναψει....παθη...

-τετοιο τριζονι δεν θα βρεις σ΄ολοκληρη την πλαση...
(τι καθομαι και τσαμπουναω, το νου μου εχω χασει? )

-ειναι γλυκουλης κι ομορφος, εξυπνος, φημισμενος...
( ηλιθιος και σπαστικος, βλακας και ψωνισμενος...)

-ειναι λεβεντης κι αντρακλας, δυναμικος κι ωραιος...
(δε βλεπω να τη συγκινει, ας της το πω ευθεως...)

-τριζονα, ακου τι θα πω, ειναι για το καλο του...
συρε στον κιτσο να του πεις να βγαλει το...σκασμο του...

χαραματα πλησιαζαν κι ακομα να την πεισει
μιλουσε και της ελεγε και ειχε απηυδησει...

δεν ιδρωνε τ αυτακι της, ηταν σκληρο καρυδι
κι αυτη η αδιαφορια της, του επρηξε το...φρυδι...

μα ειχε ακομα ενα χαρτι, τον ασο στο μανικι
κι αυτο του εξασφαλιζε τη σιγουρη τη νικη...

"ξερεις, τριζονα, πως πηδαει, ο κιτσος μας σε καλμα?
τα δυο μετρα σιγουρα, κανει μεγαλο αλμα"....

αυτο ηταν που την επεισε τον κιτσο να πλησιασει
με τιποτα δεν ηθελε το...αλμα του να χασει...

γιατι, ως γνωστον, στων τριζονιων τον κοσμο τον ωραιο...
αυτο ειναι πλεονεκτημα για τον καθενα νεο...

τα ιδια χαρακτηριστικα εχουνε τα τριζονια
και δεν αλλαζει η φατσα τους, οσα κι αν ερθουν χρονια...

αυτο, λοιπον, που ειναι προσον και που τα ξεχωριζε
ειναι το υψος του αλματος που φημη τους χαριζει...

του κιτσου η μανα καθονταν και τον παρατηρουσε
καμαρωνε το γιοκα της και σιγοτραγουδουσε...

το τι γινοταν δε σας λεω, ολα τα ζωα ανταμα...
μεχρι κι ενας σκαντζοχοιρος που εψαχνε για...νταμα...

το βοδι, ο θυμιος, εξαλλος, μονος του ξεφυσαει
αντε να κοψει ο χορος στο στρωμα του να παει...

την ωρα που σολαριζε ο κιτσος στην κιθαρα
μπροστα του εμφανιστηκε, η ωραια.....τριζοναρα....

μια φορα κι εναν καιρό ήταν ο κιτσος το τριζονι
που ηταν τσακωμένος με την ρια το αηδονι

παει η ρια στου κιτσου την φωλια και του λεει θαρρετα
"αν δεν με θες μια θα σε κανω μια χαψια"

"ουστ φυγε απο δω τρελαμενο πουλερικο
που τα βαζεις με εναν μικροσκοπικο"

η ρια φευγει πεινασμενη και αισθανεται στεναχωρημενη
μα ο κιτσος πλησιαζει παρολου που εκεινη απουσιαζει....

αυτα σκεφτοταν ο αμοιρος, ο κιτσος, το τριζονι
κι ενιωσε την καρδουλα του να τονε φαρμακωνει...

μα μολις αρχισε τα ντραμς, στο τριτο χτυπημα του,
μια παρουσια ενιωσε να ειναι εκει κοντα του...

ενα τριζονι ομορφο σαν ουρανου αστερι
( τι φαντασια εβγαλε, μονο αυτος το ξερει...)

τυφλωθηκε, ζαλιστηκε, εχασε τη μιλια του
σταματησε τη μουσικη κι ακουγε την καρδια του...

ταμπουρλο, η δολια επαιζε και δυνατα χτυπουσε
και μια τριζονα απεναντι, με ποθο τον κοιτουσε...

επεσε κατω το βιολι, μαζι με το δοξαρι
κι ο θυμιος παρακαλαγε, μαζι της να τον παρει...

την ωρα που την εβλεπε κι ητανε σαν χαμενος
εκεινη χαμογελασε κι ενιωσε ερωτευμενος...

τι σου ειναι αυτα τα θηλυκα κι ας ειναι και τριζονια...
απο την μυτη μας τραβουν, απ τα παλια τα χρονια...

καλα το καταλαβατε, μεγαλη η δυναμη μας...
μια υποκλιση, παρακαλω, σε μας και την πυγμη μας...

σας κανουμε ο, τι θελουμε, οοοοοοσο σκληροι κι αν ειστε
κι αν εχετε αντιρρηση, εμπρος, εδω μιληστε...

και τι να πειτε, βρε κουτα, στην πρωτη σας τη λεξη
η.....παντοδυμανια μας σας ερχεται στη σκεψη...

λοιπον, τα αντριλικια σας, βαλτε τα σε μιαν ακρη...
φτανει ενα πεισματακι μας να σας γεμισει δακρυ...

ετσι κι ο κιτσος μας εδω, εχασε τη φωνη του
ουριτσα μολις κουνησε η.....τριζονοκαλη του...

.
Και νά' θελα να το αρνηθώ, δεν το μπορώ, Μιχαέλα,
η ...παντοδυναμία σας. όντως, μας φέρνει τρέλα.

Σας το αναγνωρίζουμε: έχετε τα προσόντα.
Μόνο μη μας πληγώνετε, είμαστε ευαίσθητα όντα!

αλλα μετα....

μια ησυχια πλακωσε, σταματησε η κιθαρα
κι εκει που γινονταν χαμος, επεσε βουβαμαρα...

εμοιαζε με τη διαφημιση του μπαρμαν στο μπαρακι
που σταματαει το γουδι μεσα στο ποτηρακι...

ο θυμιος κοντοσταθηκε, δεν πιστευε στο θαυμα
κι αμεσως επουλωθηκε το...ακουστικο του τραυμα...

Ο Κίτσος, ο κακόμοιρος και σαν υπνωτισμένος
μ΄ένα τριζονοπήδημα, έδειχνε ερωτευμένος...

Κι όλο και την πλησίαζε την όμορφη τριζόνα,
για να της γίνει αγαπητός, άρχισε τον αγώνα...


Με πάθος την εκοίταξε, ρώτησε με βιασύνη:
Ποιό είν' τ' ονοματάκι σου, ωραία δεσποσύνη??

( μαγος, εγω δε σπουδασα, για μεντιουμ δεν κανω
μα εχω ενα ενστικτο ( και δυο και παραπανω... )

λατινος λες και εσπαγα το δολιο μου κεφαλι
ελεγα τον συναστησα, τον διαβασα και παλι... )

λοιπον...

οταν του χαμογελασε, κοπηκ΄ η αναπνοη του
σαν κατι να ψιθυρισε στο τριζονοαυτι του....

απο το... ποδι πιαστηκαν και σ αγνωστο σημειο,
μεσ' στης νυχτιας τη σιγαλια, χαθηκαν και οι δυο...

κι ετσι εδω τελειωσε του κιτσου η ιστορια
που ολους τους αναστατωσε κι εκανε φασαρια...

ποτε κανεις δεν εμαθε που ηταν και πως ζουσαν.
μα ενα ηταν το σιγουρο... οτι κι οι δυο....πηδ....καλοπερνουσαν.....