Η Ελλάδα της γιαγιάς μου...

Την Ελλάδα και την ιστορία μου τις σύστησαν οι γιαγιάδες μου. Συγκεκριμένα η προγιαγιά και η γιαγιά μου. Πρόλαβα να μάθω από πρώτο χέρι πολλά κι όπως από μικρή ήμουν περίεργη και μου άρεσαν οι παλιές ιστορίες, όλα όσα μου έμαθαν τα κράτησα, τα θυμάμαι και βαδίζω μ’ αυτά…
Έμαθα για την καθημερινότητα του έλληνα σε εποχές που πεινούσε και δεν ήξερε αν θα υπάρχει αύριο για κείνον και την οικογένειά του. Έμαθα για τότε που είχε ένα παντελόνι και όταν του το έπλεναν δεν έβγαινε από το σπίτι μέχρι να στεγνώσει. Έμαθα για τα παιδιά που περίμεναν ένα δώρο Πάσχα και Χριστούγεννα και το ονειρεύονταν, το φαντάζονταν και μόλις το έπαιρναν πετούσαν από τη χαρά τους και ένιωθαν πραγματική ευτυχία. Έμαθα πως δώρα ήταν και τα παπούτσια, ήταν και τα ρούχα και όχι μόνο τα παιχνίδια, τα ακριβά παιχνίδια όπως νόμιζαν τα παιδιά στην εποχή μου. Έμαθα πως οι άνθρωποι τότε μιλούσαν μεταξύ τους, βλέπονταν και χαιρετιούνταν. Πως όταν γιόρταζε ο Θανάσης έκανε γιορτή και κερνούσε ουζάκι και σαρδελίτσα και ένα σοκολατάκι μαργαρίτα στην καλύτερη περίπτωση. Πως δανείζονταν η γειτόνισσα το ταψί και δάνειζε την κατσαρόλα…

Αυτή την Ελλάδα την άλλαξαν…Την εκσυγχρόνισαν…Πάταξαν τη φτώχεια, την εξόρκισαν και μας έμαθαν να ζούμε σαν…άνθρωποι…

Δεν υποστηρίζω ότι έτσι θα έπρεπε να ζούμε μέχρι σήμερα, όχι…Αλλά γίναμε όντα υπερκαταναλωτικά, τα έχουμε όλα και καταφέραμε το ακατόρθωτο. Διατηρήσαμε τα ίδια ποσοστά φτώχειας…

Δεν ξέρω τι θα πω στα εγγόνια μου, δεν ξέρω αν θα έχω καν παιδιά και εγγόνια αλλά, σαν μέρος και γω του συστήματος, θα βρω κάποια καλή δικαιολογία…