κατηγωρω!!

τον αερα γιατι δεν ειναι καθαρος,
τα συννεφα γιατι μου κρυβουν τον ηλιο,
την θαλασσα που δεν μπορω να περπατησω,
τα δεντρα που μου κοβουν το δρομο,
το εδαφος που δεν υποχωρει οταν παταω,
την σκεψη μου γιατι συνεχιζει να υπαρχει,
την φαντασια μου που με κραταει ζωντανο,
τα ονειρα που μπορω να ζησω,
τους αλλους γιατι δεν ειναι μαζι μου,
το εαυτο μου γιατι δεν εχω λυσεις για ολα,
τα παιδια γιατι δεν δικαιουνται τα παντα,
τους ανθρωπους γιατι δεν ειναι ανθρωποι,
τους σοφους γιατι ειναι αμετοχοι,
το κενο γιατι δεν μπορει να με κρατησει,
την ζωη που με διωχνει,
το μελλον γιατι δεν ερχεται,
το παρελθον γιατι εγινε εφιαλτης,
και το παρον γιατι δεν υπαρχει.

απλα ηθελα να ξεσπασω καπου!
ελπιζω να ηρεμισω καποτε...

στο αεροδρομιο οι επισκεψεις μου συνεχιζονται
ειμαι ξανα στην αιθουσα αναμονης, περιμενω...
κοιταζω τις πτησεις που φευγουν ζηλευω!
η δικη μου αργει, δεν ξεκινα δεν υπαρχει!
κι ομως εγω ελπιζω, συνεχιζω να ελπιζω
χωρις ειστηριο,χωρις κανεναν προορισμο
χαμενος, γεματος αποσκευες (σκεψεις-αναμνησεις)
ζω την ενταση μιας φαντασιας!
να ειμαι ετοιμος την καταλληλη στιγμη!
ακομα αν αυτη δεν ερθει ποτε!
οι ωρες περνανε χωρις αποτελεσμα
οι μερες χανονται μπερδευονται
ερχονται παλι σαν εφιαλτες
οι μηνες, τα χρονια, ασημαντα-σημαντικα
τρωνε το μυαλο μου σιγα σιγα
αυριο παλι ξανα! θα'ρθω παλι
να δω ισως απο καποια αλλη πλευρα
το ιδιο θεμα που με φερνει σ'αυτη την θεση
της ατελειωτης αναμονης, ξανα και ξανα
και δεν εχω καταλαβει ποτε την αξια της
σαν φωτογραφιες κενες
που δεν τραβηχτηκαν ακομα!
τσαντες αδειες που κουβαλαω παντα μαζι μου
με την ελπιδα πως ειναι γεματες! αρκει.
να το φανταστω μοναχα και θα γινει!
χωρις να ξεχασω να ζησω την καθε στιγμη!
ειτε πραγματικη, ειτε φανταστικη.
στην προεκταση της σκεψης μας ολα ειναι.

ταξιδιωτης χωρις προορισμο...

φτιαχνω χαρτινα καραβακια
και τα στελνω στην θαλασσα,
να αρμενιζουνε ευτυχισμενα
μεχρι να βραχουν ολοτελα
να τα καταπιει το κυμα
στο βυθο να καταληξουν
να λιωσουν, να γινουν πολυ μικρα
αμελητεα, σχεδον τιποτα!
απλα ετσι, μονο και μονο
για να ζησω το ταξιδι!
μ'αρεσουν αυτα τα ταξιδια
χωρις να φευγω ποτε
μονο με την φαντασια μου
εχω φτασει στην ακρη
ισως και λιγο παραπερα
ισως να ειμαι στην αρχη
ισως δεν ειμαι πουθενα
ισως δεν υπαρχω πραγματικα...

τα χαρτινα καραβακια μου.

κατηγορω,

τη σκεψη μου που σαν τρελη πεταει
και οπου δεν μπορω να ειμαι, εκεινη βρισκεται…
τα ματια μου που φτανουν μακρια
και μου στερουν τα οσα διπλα μου βρισκονται…
τα χερια μου που δεν αγγιζουν τη βροχη
γιατι δεν φτανουν το παραθυρο ν ανοιξουν…
τα ποδια μου που σε τσιμεντο περπατουν
αντι στο χωμα γυμνα να ακουμπησουν…
τον υπνο μου που παει σ αυτα που ποτε δεν θα βρεθω…
τη θεληση που βασανιζει τις δυναμεις
και γελαει μαζι τους χωρις να μπορει να τις κατακτησει…

εμενα γιατι επετρεψα να με παρασυρει
το μανιασμενο ποταμι της ζωης
και να με πνιξει στα ορμητικα νερα του…

Κατηγορώ κι εγώ...

Τις λεύκες που λικνίζονται στου αγέρα το πέρασμα
μ’ αυτό το θρόισμα που ξεμυαλίζει τη ζωή μου…

Τα στάχια που γέρνουν κι ακουμπούν όλα μαζί,
σ’ ένα αγκάλιασμα σφιχτό όταν τη δύναμή τους δείχνουν…

Τα χρυσάνθεμα που ανθίζουν σε πείσμα του χιονιά
και μου πετούν κατάμουτρα πόσο ανήμπορη είμαι…

Τα σύννεφα που ταξιδεύουν χωρίς εισητήριο,
χωρίς καθυστερήσεις, ελεύθερα, περήφανα,
ταγμένα σ’ έναν σκοπό…

Τη βροχή που χτυπάει στα κεραμίδια και ψυθιρίζει
ένα τραγούδι που δεν θα τραγουδήσω ποτέ…

Τη θάλασσα που με παρασύρει με την απεραντοσύνη της
να ταξιδεύω στα μυστικά περάσματα του βυθού της…



tt