Τα παραπονάκια μας...

Το ΙΚΑ

Σαν άνεργη από καιρό, παλιά απολυμένη,
ατύχησα και βρέθηκα στο ΙΚΑ ασφαλισμένη…

Μη έχοντας άλλα λεφτά ούτε για τα’ αναγκαία,
αρρώστησα κι απ΄ το μυαλό  μου πέρασε ιδέα,

στο ΙΚΑ να αποτανθώ να βρω τη γιατρειά μου
( δεν ήξερα πως έψαχνα τον πιο κακό μπελά μου )…

Μια μέρα ήμουν στην ουρά το ραντεβού να κλείσω
μα εκεί ενημερώθηκα που να τηλεφωνήσω

γιατί, λέει, με τηλέφωνο στη λίστα μόνο μπαίνεις,
αυτοπροσώπως δεν μπορείς, ποτέ, μην περιμένεις…

Μάζεψα το κουράγιο μου στο σπίτι να γυρίσω
κι άρχισα τις προσπάθειες να τους τηλεφωνήσω…

Και για να μη μακρηγορώ, κάθε  πρωί ξυπνούσα,
άρπαζα το τηλέφωνο και τους τηλεφωνούσα…

Μέρα ενδέκατη, λοιπόν, έπιασα τη γραμμή τους,
βαριεστημένα απάντησαν κι άχρωμη η φωνή τους…

Είπα τι θέλω στο λεπτό μην τους καθυστερήσω
και ζήτησα για εξέταση το ραντεβού να κλείσω…

Και φυσικά, το έκλεισα στις δώδεκα Γενάρη
του δυο χιλιάδες δώδεκα και θα με ξαναπάρει…

Έχω και διευκρίνιση, μη χαίρεστε ακόμα,
τούτες τις λέξεις έγραψε, ένα θαμμένο πτώμα…

Το ραντεβού το ζήτησα το δυο χιλιάδες δέκα
και δύο χρόνια έπρεπε να καρτερώ, η γυναίκα…

Έτσι και γω τα τίναξα και μ΄ έβαλαν στον τάφο
μα ζήτησα και το λάπτοπ μου, λιγάκι να σας γράφω…

Κι αν θέλει κάποιος ραντεβού μην πάθει τα δικά μου,
πολύ ευχαρίστως τώρα δα, του δίνω τη ...σειρά μου…



tt

Χαμός

Μάτια να είχες εκατό και πάλι δεν σου φτάνουν
τις αλλαγές που γίνονται, να βλέπουν δεν προκάνουν...

Αυτιά να είχες εκατό και τί πρώτα ν΄ακούνε,
ειδήσεις, σχόλια, σάτιρες και τί να πρωτοπούνε...

Όρεξη να' χεις να ρωτάς, τί είναι, τί πληρώνω?
Και αν πάρεις μια απάντηση που γράφω μετανιώνω...

Τέτοιος χαμός κι ορυμαγδός δεν έχει ματαγίνει
και μας τελειώνει η υπομονή που βράζει σε καμίνι...


tt

ο παππους

παντα, μου ελεγε ο παππους,
την εξουσια θα υπακους,
για τα κοινα μην συζητας,
σαν σε ρωτουν μην απαντας…

κρατα τα ολα στο μυαλο
και το καλο και το κακο,
τι φταιει ψαχνε για να βρεις
μα σε κανενα μην το πεις…

οπου πολλοι εσυ μακρια,
τα λογια σου εχε τα κρυφα

και γω το ασχετο μικρο,
ελεγα τον παππου δειλο…

ερχοταν παντα απ τη δουλεια
και ανοιγε την αγκαλια,
ειχε στο βλεμμα του ενα φως
που θα το ζηλευε σοφος…

παντα, τα λογια του μεστα
μα οχι στα εργα ταιριαστα…

καποτε, πεθανε ο παππους,
πηγε κι αυτος με τους πολλους…
μου εδωσαν ένα κουτι
που ειχε για μενα φυλαχτει…

μου τα αφησε κληρομονια,
φωτογραφιες και γραπτα…

σε μενα ελεγε ο παππους,
την εξουσια να υπακους
μα ηταν ο φοβος κι οχι αυτος
για να μη ζησει ο εγγονος
αυτά που εζησε ο παππους,
τους μυριους εξευτελισμους
στις εξοριες, στα νησια,
στις φυλακες και στα κελια…

εχω παραπονο πικρο
κι ακομα θα τον λεω δειλο
που εβαλε πανω απ την τιμη
του εγγονου του τη ζωη….



tt

μετα να μην παραπονιεμαι??


απογευμα τη γνωρισα,
στο πληθος την ξεχωρισα,
με μια μονο ματια,
κι ας ηταν μακρια…

την ειδα και τρελαθηκα,
στο δρομο μου και χαθηκα,
σαν ψαρι στη στερια,
πουλι χωρις φτερα…

με κοιταξε σαν γυρισε
κι ο αερας μοσχομυρισε,
αρωμα δυνατο,
ωχ παω να τρελαθω…

τα ματια της πεταρισε,
χαμογελο μου χαρισε
και γω σαν το χαζο,
με στομα ανοιχτο…

τα γονατα μου λυθηκαν,
οι λεξεις πελεκηθηκαν,
τι να της πρωτοπω,
κολλησε το μυαλο…

το θαρρος μ εγκατελειψε
κι η τολμη μου μου ελειψε,
δυσκολο να σκεφτω,
μπλοκαρισμα γερο…

μα τη σιωπη μου ελυσα,
καταφερα και ψελλισα,
πως παψ για…τσιμισκη?
μου ειπε απο κει…

πανω που κοντοσυαθηκε,
ξανα στο πληθος χαθηκε,
σιγουρα βιαστικη
κι εμεινε η μουσικη…

που ακομα αφουγκραζομαι,
σαν μοναχος μου κραζομαι,
μολις τη θυμηθω,
σχεδον κάθε λεπτο…

με το παραπονο εμεινα
και μοναχος μου ξεμεινα,
τι να που πρωτοπω?
μαλλον, βαλε μυαλο…


tt

αχ!

ανα χειρας κατσαβιδι, βαριοπουλα και σφυρι
και παλευω ολη μερα μα αυτη δε λεει να βγει...

τη λαδωνω, τη χτυπαω, την τραβω και την κλωτσω,
ξεβιδωνω, ξεφυσαω, κοκκινιζω απο θυμο...

πρεπει να σε παραδωσω, δεν σε θελω αλλο πια,
δεν γουσταρω να πληρωσω τα ολιγα μου μαλλια...

αντιστεκεται με παθος, σταθερα και δτνατα,
μηπως κανω κανα λαθος με της βιδας τη φορα?

τοτε εσκυψα και ειδα ενα δακρυ να κυλα,
εκλαιγε η πινακιδα σιωπηλα μα γοερα...

εκλαψα και γω μαζι της, εκλαψα σαν το μωρο
και βλαστημησα που ζουσα στης ακριβειας τον καιρο...



tt

Ο Αλί και ο Γιάννης

Μία φορά κι έναν καιρό στα ελληνικά τα μέρη
Ζούσε ο δύσμοιρος Αλί κάπου στο Περιστέρι
Γιος ήταν Νιγηριανών και μαύρο είχε δέρμα
Μέχρι και που μεγάλωσε οι φίλοι του τον δέρναν
Με άριστα τελείωσε και έγινε γιατρός
Μα για τον κόσμο ήταν ένας Νιγηριανός
...
Είχε και έναν αδερφό που Γιάννη τονε λέγαν
Γι' αυτόν με περηφάνια φωνάζανε και κλαίγαν
Τις άμυνες στο NBA σαν έκανε άνω κάτω
"ΜΠΡΑΒΟ ΡΕ ΕΛΛΗΝΑΡΑ ΜΑΣ" και "ΣΚΙΣΕ ΤΟΥΣ ΤΟΝ ΠΑΤΟ"

Υ.Γ. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα ή καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική!

Από τον... τάφο γύρισα, να πω για Χρυσαυγίτη,
που για να δει τη Φατμαγκιούλ τρέχει σαϊτα σπίτι...