Η ΔΙΚΙΑ ΜΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑ

Η ΔΙΚΙΑ ΜΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑ






Eίναι οι μέρες που με βρήκανε βαρειές πονάνε
Και περπατώ με το σκυμένο το κεφάλι μες τα χέρια
Ούτε γελώ ούτε μιλώ μήτε ανάσα παίρνω μόνο του χτύπου η καρδία δίχως ανάσα στην ανάσα
είναι που χάθηκα χαμένος στους χαμένους τώρα εδώ
και να κοιτώ δίχως να ξέρω τώρα πιά τι βλέπω με τα σκισμένα μου τα ρούχα τα παπούτσια δίχως ήχους ο νους απόμακρος χαμένιος στα παλιά αυτά που είχα .
ειναι τα λόγια οι πράξεις ο πόνος πια μεγάλα που με πονάνε και με σκιζουνε στα δυο
κι όσο κι αν πίστεψα στα μεγάλα αυτά τα μάτια
έτσι με βάλανε στης ζωής στης ζωής το μαύρο το κλειστό δοχείο.
Είναι η κόλαση κ παράδεισος μαζί που ζείς ολόθερμα και σου πίνει το μεδούλι
Ποτέ δεν το ήξερες δεν φαντάστηκε κανείς
Πόσο πονάει της ζωής το κολοχανείο .
Και κει μονάχος με τους άλλους τρυγυρνάς πίνωντας μπύρες μονομιάς και δεν κοιμάσαι
Δεν ξερεις τι κάνεις και δεν βλέπεις που πατάς
Ούτε σε νοιάζει στα παγκάκια αν κοιμάσαι.
Γιατί οτι κ αν γίνει όπου κ να σαι πότε δεν ξεχνάς
Το πρώτο κλάμα του παιδιούσου σ αυτόν τον κόσμο
Μία ψυχούλα που ήρθε κ έφερε τον δυόσμο
Και φώτισε το σύμπαν απ το μαύρο τότε σκότος.
Ενα μωρό που πάντα λείπει μα σαν θα μεγαλώσει εγω θα μαι στο πλάι της φύλακας αγγελός της να την πονάω κάθε τότε που πονά και να γελάω με το γέλιο το δικό της .
Κι ούτε ποτέ σου θα ξεχάσεις τώρα πια και μονομιάς
Το άλλο το κλάμα του επόμενου παιδιού σου
Την αγωνία σου αν θα πάνε όλα καλά
Το φώς που χύθηκε να μας πεί τον ερχομό του.
Είναι ρε φίλε που χαθήκαν μονομίας στάχτη κ σκόνη σκορπιστήκαν στον αέρα
Η αλαζονία η κακία και τα νεύρα της βραδυάς
Όλα τα γκρέμισαν και αφήσαν πίσω τους μαυρίλα.
Δεν ξέρω φίλε τι να πω μα είν μεγάλη η ιστορία
Κι αν την ακούσεις θα τρομάξεις θα κολώσεις θα θολώσεις
Μπορεί αμέσως δυό χαστούκια κ ένα μπάτσο να μου δώσεις
Μα ότι κ να πείς ειν η δικία μου ιστορία ..........................................................................................................................



Γραμμενο απο εμενα και αφιερωμενο στα δυο παιδια μου!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!