Τι γνωμη εχετε για το θανατο?

Πειτε τη γνωμη σας για το θανατο!!
Μπορει να ειναι μακαβριο θεμα αλλα εχει σημασια!!!

Υ.Γ. Μην αρχησετε παλι να την ειρωνεια και ολα αυτα αμα θελετε να γραψετε επι του θεματος γραψτε οχι κριτικες please!! Για μενα ειναι συμαντικο αυτο το θεμα!! Ευχαριστω!!

καλο το θεμα αλλα τετοια ωρα? φανταζομαι εβλεπες εφιαλτες με το χαρο να σε κατατρεχει? με μια χατζαρα να στο χερι? οκ, σορρυ...

φυσιολογικη καταληξη της ζωης....

ενιωσα την κρυαδα του πολυ μικρος οταν εχασα ενα πολυ αγαπημενο προσωπο. εμαθα, ομως, οτι ολα μπορουν ν αλλαξουν απο στιγμη σε στιγμη. με πλησιασε πολλες φορες, ειδικα τα τελευταια τρια χρονια. ισως να θεωρηθω ηττοπαθης αλλα δε μ απασχολει και τοσο, οσο εχει να κανει με μενα. μ απασχολει σε σχεση με αγαπημενα προσωπα αφου δεν μπορει να καλυψει το κενο που δημιουργει η απουσια τους...

Ένα αναπόφευκτο γεγονός που αηματοδοτεί το τέλος μια ενεργής κατάστασης. Μια διαδικασία, ένα πέρασμα σε μια ανυπαρξία. Αυτό που ευχόμαστε όλοι, να μην είναι αιφνίδιος, άκαιρος και άδικος. Αφού είναι δεδομένο ότι θα συμβεί, ας πάμε όλοι πλήρεις ημερών και το πιο σημαντικό, πλήρεις ευτυχισμένων ημερών...

ο θανατος πιστευω πως ειναι κατι που δεν πρεπει να φοβομαστε, μιας και δεν μπορουμε νατον αποφυγουμε...
τα 2 τελευταια χρονια, μεσα στα οποιοα εχασα 2 αγαπημενα μου προσωπα, διαπιστωσα πως τελικα υπαρχει ενα κενο...
εχω μια παραξενια...στις κηδειες και των 2 γελουσα...και δεν τολμησα ποτε να σκεφτω οτι μου λειπουν και να νιωσω την απωλεια...ειπα απλα...επρεπε να γινει και εγινε...απο κει και περα...θα συμφωνησω με τον adiavasto...θελω ο θανατος μου να ειναι αιφνιδιος..χωρις να ταλαιπωρησω κανεναν...και χωρις να ταλαιπωρηθω...

ο θανατος ειναι δυο ειδων, ο δικος μας και των αλλων. ο πρωτος δε σου αφηνει περιθωρια να σκεφτεις. κατα εναν παραξενο τροπο , εσυ δε χανεις τιποτα, οι αλλοι χανουν εσενα. ειναι το ιδιο και για τους αλλους, εσυ χανεις αυτους.
τον αντιλαμβανεσαι σιγα σιγα, σαν απουσια, σαν ενα κενο και αυτο ειναι το χειροτερο απ ολα.

Οταν χανεις εναν ανθρωπο τοσο ξαφνικα με αδικο τροπο, ο πονος ειναι παρα πολυ μεγαλος και ποναει, οσο χρονικο διαστημα κι αν περασει, κι αν αυτος ο ανθρωπος ειναι το ατομο που κανατε μαζι ονειρα για το μελλον και τον αγαπας οσο τιποτα αλλο, τοτε τι κανεις? Ξεχνας και προχωρας? ή περιμενεις τον ανθρωπο που θα σου σταθει διπλα σου να σε καταλαβει και να σε αγαπησει οπως σε ειχαν αγαπησει?

Ενας θανατος σιγουρα σημαινει μια απωλεια.
Οταν μαλιστα ειναι ''αδικος'' και δεν συμβαδιζει με τον κυκλο της ζωης ,πονα περισσοτερο.
Επομενο ειναι μετα απο μια σημαντικη απωλεια να μην ειμαστε οπως πριν.
Μπορουμε ομως να ξεκινησουμε κατι καινουργιο αλλα να εχει συνεχεια με το παλιο.
Ποτε δεν ξεχναμε αλλα προχωραμε,βαζοντας πρωτεραιοτητες,αναθεωρωντας αποψεις, κανοντας πραγματα που μεχρι εκεινη την στιγμη ουτε που τα ειχαμε φανταστει, ήακομα τα θεωρουσαμε δεδομενα γιατι πιστευαμε οτι εχουμε χρονο να τα κανουμε.
Τον αντιμετωπιζεις λοιπον καταματα δεχεσαι αυτα που δεν μπορεις να αλλαξεις και προσπαθεις να αλλαξεις οσα μπορεις για να ζησεις καλυτερα..

δυστυχως, ειναι μεσα στο προγραμμα...

ολα τα αλλα ειναι εκτος προγραμματος και, ισως, τυχαια κατα εναν τροπο...ενας σεισμος στην αιτη αλλαξε τα παντα, τυχαιο γεγονος, φυσικα...

δεν εχω βιωσει θανατο αγαπημενου προσωπου, ακομα. το "ακομα" ισως και να ειναι περιττο γιατι, καλιστα, θα μπορουσα να ειμαι εγω το αγαπημενο προσωπο του αλλου που θα χαθει...βεβαια, κι εδω με την αραδα σου πας, αλλα αυτη η αραδα δεν ειναι προκαθορισμενη...

Το "αλίμονο σ΄αυτόν που φεύγει", minas21, δε βγήκε κατά λάθος...

Όσι και να μη θέλουμε να σκεφτούμε ότι απομακρυνόμαστε από μια ανάμνηση, όσο και να το θεωρούμε απίθανο, υπάρχει ο χρόνος, ο χρόνος που μας αλλάζει και μας πάει αλλού...

rokas έγραψε:Το "αλίμονο σ΄αυτόν που φεύγει", minas21, δε βγήκε κατά λάθος...

Όσι και να μη θέλουμε να σκεφτούμε ότι απομακρυνόμαστε από μια ανάμνηση, όσο και να το θεωρούμε απίθανο, υπάρχει ο χρόνος, ο χρόνος που μας αλλάζει και μας πάει αλλού...

αλίμονο σ'αυτόν που μένει, καλύτερα...

ο δικός μου? Δε μ' απασχολεί ιδιαίτερα, αρκεί όταν έρθει εκείνη η ώρα να μην αφήσω στη μέση εκκρεμότητες και υποχρεώσεις απέναντι σε άλλους, στα αγαπημένα μου πρόσωπα...

δεν το εχω σκεφτει και δε μ εχει απασχολησει ιδιαιτερα! ισως θα επρεπε με ολα αυτα που ακουω γυρω μου, ισως παλι και να μη θελω γιατι υπηρξε μια επισκεψη του στην οικογενεια μου, σε ατομο πολυ μικρης ηλικιας και εχει αφησει σημαδια που δε χανονται.

Τι γνώμη έχω? Μα είναι να ρωτάς? Την καλύτερη έχω, πολύ ωραίος ο τύπος...

Εμένα, πάλι, αυτό που με απασχολεί είναι η υστεροφημία.
Άμα δεν έχεις "όνομα", τι να τα κάνεις τα άλλα (το ότι δεν έχεις καν ζωή είναι άλλο θέμα...)

Λοιπόν, πέρα από την πλάκα (έτσι φροντίζω να αντιμετωπίζω το θέμα...):

Φυσικά, δεν έχω βρει την ευκαιρία να "ασχοληθώ" μαζί του,
όταν έρθει εκείνη η ώρα -για οποιονδήποτε- τότε θα αναλογιστώ
και τις συνέπειες και θα προσπαθήσω να τις κρατήσω μακριά μου.
Γι' αυτό είμαστε γεννημένοι άλλωστε. Τι σκάμε?

Σας καταλαβαινω απολυτα, αλλα ειναι τοσο μεγαλος ο πονος που νιωθω που δε μπορω να σκεφτω τπτ αλλο!! Οσο περναει ο καιρος ο πονος θα δυναμονει και δε θα μπορω να τον ελεγξω πια, σας ςυχομαι να μην νιωσετε ποτε αυτο που νιωθω εγω!

Δύσκολα αντιμετωπίζεται ο άκαιρος θάνατος...

Μεγάλο κεφάλαιο ο θάνατος.

Ο θάνατος δεν θα πρέπει να μας απασχολεί, επειδή όταν εμείς υπάρχουμε, ο θάνατος δεν είναι παρών και όταν ο θάνατος είναι παρών, εμείς δεν υπάρχουμε.
'Ετσι είπε ο Επίκουρος και έχει το μισό δίκιο. Εγωιστικό, βέβαια, δεν αναφέρεται στο θάνατο πρισφιλών προσώπων.

Το μόνο που με νοιάζει είναι ένας ξαφνικός, δικός μου θάνατος που θα δημιουργήσει πρόβλημα στους δικούς μου. Αντίθετα, τρέμω στη σκέψη μήπως χάσω αυτά τα αγαπημένα πρόσωπα. Εγωιστικό κι αυτό....Κάπως...

κακος, ψυχρος κι αναποδος...αλλα αναγκαιος σε φυσιολογικα πλαισια...

δεν εχω περασει τετοιες στιγμες αλλα με τρομαζει η σκεψη οτι, αναποφευκτα, θα τις ζωσω κι εγω. ο δικος μου θανατος? οπως, ηδη, ειπωθηκε θα με αναγκασει και μενα να αφησω εκκρεμοτητες...

προεχει η γνωμη που εχει αυτος για μενα...ποτε λεει να μ επισκεφτει για να εχω κανονισει τις υποθεσεις μου...

πραγματικα, δε μ απασχολει αυτο αλλα το κενο που θ αφησε στα αγαπημενα μου προσωπα....

Όπως και να το δεις, μάπα το πεπόνι, όλους μια μέρα θα μας επισκεφτεί. Ξέρετε κανέναν να τη γλίτωσε? Το παρήγορο είναι να μας την κάνει την επίσκεψη στα γεράματα και όχι τώρα που έχουμε και δουλειές να κάνουμε.
Θα μου πείτε τότε δε θα έχουμε? Πως...Εγώ για παράδειγμα έκανα τάμα να παντρέψω το τρισέγγονο του παιδιού μου, που λέω να κάνω κατά τα εβδομήντα μου...Έχω περιθώριο ή δεν γρικάει από τάματα ο χάρος?

Θάνατος! Δε διαφέρει η άποψή μου από τις δικές σας. Να προσθέσω μόνο ότι συμπονώ τον Μηνά, πραγματικά είναι δύσκολη η θέση του. Μέσα στα συναισθήματα που κουβαλάει αυτό το γεγονός είναι και η οργή για το άδικο και είναι πραγματικά άδικο το γεγονός του θανάτου ενός νέου ανθρώπου.

Πρόσφατα, έτυχα σε μια ανάλογη περίπτωση κοπέλας που άφησε ένα τρίχρονο ορφανό και μου έκανε εντύπωση που όλοι λέγαμε στον πατέρα του "κουράγιο".............Κενή λέξη, ακόμα και για όσους το εννοούσαν και δεν το έλεγαν επειδή είναι η πιο συνηθισμένη οδηγία για την περίπτωση!

κενη λεξη...

οχι και τοσο, τι αλλο μπορεις να πεις
σε καποιον που χανει αγαπημενο του προσωπο?

αλλα και ποσο θαρρος απαιτειται για να γινεις
αυτοχειρας....

γνωμη? τη χειροτερη, μου στερησε πολλα, παρα πολλα...


συνεβξ πριν πολλα χρονια και ειχε αμεση επιπτωση στο χαρακτηρα μου και στη σταση που εχω για τη ζωη....δεν ειναι τυχαιο το οτι "παταω στη γη"... απο τοτε...

Συμφωνώ, τη χειρότερη...

Δεν μου στέρησε τίποτα...αλλά θα το κάνει...

Τη χειροτερη γνωμη εχω.ο θανατος φερνει δυστιχια στα προσωπα που ζουν.Επισης με τρομαζει η ιδεα οτι καποτε δεν θα ζω αλλα τι να κανουμε ?Αυτη ειναι η φυσιολογικη εξελιξη της ζωης και πιστευω οτι δεν θα αντεχαμε να ζουμε για παντα εκτος και αν δεν γερναγαμε , πραγμα αδυνατο.