Ποιητικές απόπειρες...

Τρέχουν άσπροι, τρέχουν μαύροι, κίτρινοι, κοκκινωποί
για να βρούνε μες στον κόσμο ποιος κρατάει το κλειδί.

Πάει ο άσπρος καβαλάρης και μ’ αλόγου τη προβιά
μα του άναψαν με βέλη ινδιάνικα φωτιά.

Πάει ο μαύρος ο καμπούρης ν’ ανεβεί στον ουρανό
συμφορά εκεί τον βρήκε που ενοχλούσε το θεό.

Και ο κίτρινος στα βάθη της θαλάσσης περπατά,
μα τον βρήκε και εκείνον μια μεγάλη συμφορά.

Μόνο ο κόκκινος εσώθη, βλέπει φως, λάμπει η ματιά
μα εκείνος ετυφλώθη –να! και άλλη συμφορά.

Τζάμπα πήγανε χαμένα και ετούτα τα παιδιά.
Μα κανένας τους δεν το ‘δε? Δεν υπάρχει κλειδαριά.



Μένει ασήκωτη η πόρτα που ‘ν’ του κόσμου το κακό.
Μάταια έψαχναν τη λύση να τη βρούνε στο θεό.

Αναμνήσεις...


Ονείρατα μαγιάτικα
τον ξύπνησαν νυχτιάτικα,
τάχα πως ήταν μέρα...
Κι ήταν ο ήλιος δυο οργιές
κι ακόμα παραπέρα...

Να κοιμηθεί δε βιάστηκε,
με σκέψεις καταπιάστηκε
στης μοναξιάς την ώρα...
Κι ήταν η νύχτα πιο πικρή
κι αβάσταχτο το τώρα...


Θυμήθηκε τον έρωτα
μέσα στα αξημέρωτα
τα σκούρα παραθύρια...
Και πήγε ο ήλιος  δυο οργιές
στου θόλου τα γιοφύρια...

Ποιός να τον καταράστηκε
και ποιά κατάρα πιάστηκε
μέσα στο όνειρό του...
Κι ήτα η νύχτα μια οργή
σαν το χαμόγελό του...




tt

Παράκληση

Στης δόξας σου την εποχή ταψίδεψέ με,
σ' ένα ταξιδι δίχως τελειωμό
στις σκέψης το μπαούλο, κλείδωσέ με
τις αναμνήσεις σου να καρπωθώ.....

Να φτάσω να γενώ ένα μαζί σου
όταν το ρούχο σου της δράσης θα φορώ
και να κρατήσω στο' να χέρι το σπαθί σου
το σκουριασμένο απ' τον καιρό.....

Μη με μαλώσεις που για σένα θα δακρύσω
δε θάναι λύπη, μόνο δάκρυ, απλό νερό,
αφού θα κλείσω τη ζωή μου στη ζωή σου
κι αυτά που ένιωθες, θα νιώθω τώρα εγώ.....

Κι ύστερα, πίσω στον καιρό μου γύρισέ με
θά' χω χορτάσει από μάχες και καπνό
μ' ένα χαμόγελο ευχής αντάμειψέ με
να μεγαλώσω πολεμώντας κάθε εχθρό....



tt

Ο μαθητής...

Κρατάς στα χέρια σου, φίλε, τη λύση,
δεν σου ‘χουν μάθει ποτέ της τη χρήση.
Προσεύχεσαι, ελπίζεις πως νίκη θα δεις-
άπρακτος μένεις, τι να μπορείς;

Μα αν είναι ο ήρωας και ο μαχητής
μάχες να κάνουν μόνο με σκέψεις,
τότε θα πρέπει ξανά να διαλέξεις
αν ήρωας θα ‘σαι ή απλός μαθητής.

Εύγα στους δρόμους φώναξε πάλι,
σήκωσε, φίλε μου, ψηλά το κεφάλι,
ζήτα ότι υπόσχονται, ζήτα παιδεία
ζήτα ότι σου ‘ταξαν, καινούργια βιβλία.

Πάλεψε, ζήτα και δώσε τη μάχη
σώμα με σώμα, με νου δε μπορείς.
Θέλει η παιδεία σου γερό στομάχι
είναι αηδία και πώς να κρυφτείς;

Δέσμιος είσαι χωρίς να το νιώθεις
βγάλε το πέπλο τους κι αστούς γυμνούς
-έχεις το θάρρος, το ξέρω πως το ‘χεις-
αυτούς που ονομάζουν πολιτικούς.

ηταν μια θαλασσα, ειχε βαπορια,
ειχε γοργονες, ξωτικα
που τη βοηθουσαν μαγικα
σαν εβρισκε τα ζορια...

ηταν μια θαλασσα, ειχε αστερια,
ειχε καθρεφτες ουρανους,
στους βραχους τους αλαργινους
και λαβρα μεσημερια...

ηταν μια θαλασσα, ειχε αρμονια,
ειχε βροχες και αστραπες,
συννεφιασμενες ομορφιες
κοχυλια σ αφθονια....

ηταν μια θαλασσα που στο θυμο της
κρατουσε ανθρωπινες ζωες,
φυλακισμενες προσευχες,
μεσ στο βυθο της...




tt

Για το ....καλο σου...

Τι ηταν αυτο που επαθα εχθες αργα το βραδυ...
επιθεση σαν δεχτηκα μεσα στο σκοταδι...

Εκει που κοιμομουνα στην αγκαλια του Μορφεα...
ακουσα τον μητσο να 'ρχεται με ολη την παρεα....

Αλλη δουλεια δεν ειχανε το μονο που ζητουσαν...
το αιμα απο τις φλεβες μου να πιουνε λαχταρουσαν...

Ξεκινησαν ολοι μαζι σαν σμηνος αεροπλανα....
ο θορυβος της μηχανης τους χαλασε τα πλανα....

Πρεπει να παρω τα μετρα μου δεν το κουναω ρουπι...
σιγα μην φοβηθω εγω τον μητσο....το κουνουπι....

Σκεπαστηκα λοιπον καλα με το λεπτο σεντονι....
και εψαχνα λυση για να βρω, μα ελα που ημουν μονη....

Αυτα δεν ησυχαζανε ολα μαζι πετουσαν....
τις εντολες του αρχηγου πιστα τις εκτελουσαν....

Ο μητσος πηγε και εκατσε πανω στο μαγουλο μου...
μια σφαλιαρα του εριξα και αυτη για το καλο μου...

Μα ηταν γρηγορος πολυ ξεφυγε στο σκοταδι....
και η σφαλιαρα που εριξα, μου αφησε σημαδι....

''Ετσι εισαι'' ειπα..''τωρα θα δεις'' σηκωνομαι και αναβω
το φως απο το δωματιο.. μηπως και τον προλαβω....

Με οπλο το μαξιλαρι μου τον μητσο κυνηγουσα ...
στους τοιχους, στα καδρα, στις γωνιες, οπου εβρισκα χτυπουσα....

Εριξα το πορτατιφ, μπερδευτηκα στο σεντονι....
και απο τον πολυ τον θορυβο ξυπνησαν οι γειτονοι....

Δυο ποτηρια εσπασα, το χτυπημα μοιραιο....
για τον μητσο τον αρχηγο ηταν ακαριαιο....

Πεδιο μαχης το δωματιο και εγω πια κουρασμενη....
επεσα για να κοιμηθω τωρα ικανοποιημενη....

Μα το πρωι που ξυπνησα κοιταζω στο καθρεφτη....
ο μητσος μου ηρθε στο μυαλο και ειπα: Α!!!!!! τον ψευτη!!!!!

Ειχα τσιμπηματα παντου, μυτη σαν μελιτζανα....
σκεφτηκα αυτο που εκανα μεγαλη ηταν κοτσανα....

''Που εισαι τωρα που κρυβεσαι πισω απ'τις κουρτινες?''
ποσο ηπιες και μεθυσες που να πινες ...ρετσινες....

''Μητσο σε προειδοποιω''... μονο για το καλο μου....
σ'ολες τις μπριζες εβαλα το εντομοαπωθητικο μου....

Σε περιμενω να φανεις μ' ανηπομονησια....
και το πρωι να σε 'βρω εγω... ψοφιο απ' ασφυξια.....

Η παρέα

Άφθονος έρρεε ο ζύθος και ξετυλίγονταν ο μύθος,
παρέες εποχών παρωχημένων…
Σαν γόρδιος δεσμός λύθηκε η γλώσσα,
μαθεύτηκαν τα μύρια όσα
απόντων τε και παρευρισκομένων…

Δύσκολη ήρθε η άλλη μέρα,
δεν την ξεστόμισαν την καλημέρα
λόγω, ασφαλώς, των προαναφερθέντων…

Ω! τι κακό κάνει ο ζύθος και ειδικά αν είναι Μύθος…
Συνέπειες των ζυθο – ειπωθέντων…



tt