Πες μας, ποιός είσαι?

ο καθενας μας εχει τη ζωη του, τις ασχολιες του, τα ονειρα του, τους προβληματισμους και τις ανησυχιες του...

καπου στις αποστολες μας εδω, φαινομαστε ποιοι ειμαστε, δειχνουμε λιγο απ τον χαρακτηρα μας...ας προσπαθησουμε να σκιαγραφησουμε τον εαυτο μας και να δουμε κατα ποσο πεσαμε εξω η εχουμε καταλαβει ποιοι ειναι οι αλλοι...

Δεν πιστεύω ότι από τις αποστολές μας φαίνεται ο χαρακτήρας μας. Εδώ διαφωνώ...
Ο χαρακτήρας μας φαίνεται από τη στάση μας και τις απόψεις μας και δεν πιστεύω ότι εδώ τις δείχνουμε όλοι, μιλάμε για συγκεκριμένα θέματα και δεν έχουμε μια γενική εικόνα για τον καθένα μας...
Αν καταλάβατε ότι είμαι απότομη, κάθετη, δε σηκώνω εύκολα κουβέντα, αυτοσαρκάζομαι και τα λέω χύμα, τότε δεν έχω λόγο να διαφωνήσω με κανεναν....

τι λετε?
ξερετε οτι υπαρχουν αλλοι που
με την πρωτη κουβεντα σου λενε ποιος εισαι?

πως το καταλαβαινουν, απορω...

ειμαι λιγο χυμα στο κυμα...
αυτο φαινεται...
λιγο οσα πανε κι οσα ερθουν...
κι αυτο φαινεται...
ειμαι και ευαισθητος...
αυτο δε φαινεται, σας το λεω εγω...

καθόλου όμως δεν φαίνετε η αυαισθησία σου wind...
κακό και καλό ταυτόχρονα...

εγώ τι να σας πω...η petra_ κατάλαβε αμέσως ποια είμαι, και με ψυχολόγησε...έτσι άλλωστε μου έβαλε και το σωστό τίτλο...
είμαι λίγο κακομαθημένο θέλοντας τα πάντα δικά μου και θέλοντας πάντα να έχω το δίκιο με το μέρος μου...
ακόμα αντιμετωπίζω πολλές καταστάσεις με χιούμορ και είμαι τελείως αναίσθητη και στον κόσμο μου συνεχώς...
αυτά λοιπόν...και αν δεν τα είχατε προσέξει, τώρα θα τα προσέξετε...

εγω παλι γεννηθηκα ετοιμη για ολα...επ, οχι αυτο που πηγατε να καταλαβετε...
δεν εχω προβληματιστει και πολυ, δεν ειναι του χαρακτηρα μου, δεν αντιμετωπισα δυσκολιες, δεν ειχα εποχες που μου ηταν ολα δυσκολα...

αυτο μ εκανε να μη λογαριαζω τιποτα και να ειμαι πιο ετοιμη για τα δυσκολα που, ισως, να συναντησω...
ειμαι αναισθητη, γενικα....σκληρη με τον εαυτο μου αλλα επιεικης με τους αλλους...δε θυμωνω, δικαιολογω πολλα και συγχωρω ευκολα ( ισως γιατι κανενας δεν μου εχει κανει κατι το σοβαρο...)
αυτη ειμαι.... και αυτο ειπα....

ενας, φοβερα, συνεσταλμενος νεαρος, ναι....ετσι θα επρεπε να ημουν...

αλλα, κατι πηγε στραβα....

Να σου πω ποιος είμαι? Kostis εφ' όλης της ύλης δηλαδή?

Είμαι...είμαι...Έλα ντε! Ακόμα να με μάθω. Ακόμα αναρωτιέμαι για εμένα και για το τι μπορώ να κάνω, όσο η ζωή μου διακυβέβεται (δυστυχώς) από άλλους, προς το παρόν! Φυσικά, αυτό θα άλλαξει -ίσως και να έχει αλλάξει ήδη- γιατί συνηθίζω να είμαι ανατρεπτικός.

(ρε! εσύ, τυπάκο. Ψιτ! εσένα με το κόκκινο σκούφο λέω, ναι. Κοντοζυγώνεις, ε? Άντε, άντε! Σου έχω λίστα.)

( , μην τον πιστευεις και πολυ, τετοιo καιρο πριν ενα χρονο τον χιλιοπαρακαλουσα να μου φερει ενα ποδηλατο αλλα ακομα περιμενω... )

συνεσταλμενος κι εγω, χωρις να γινει το λαθος...επιμονος σαν γαιδουρι, ξεχασιαρης σαν αν-ελεφαντας και φιλικος προς το περιβαλλον, οσο μπορω...
φτιαχτηκα για να ειμαι αυτοδιασπωμενος, χωρις βοηθητικα υλικα και, οπως ολοι, εχω και γω τις αδυναμιες μου...μια απ αυτες ειναι το synomilo...

απο που να αρχισω?

απαισιοδοξη.. οσο δεν παει....
συνεσταλμενη ..δεν ημουν παντα ετσι..
μελαγχολικη.. οπως το φθινοπωρο....(και ακομα χειροτερα)
κυκλοθυμικη.. οι μεταπτωσεις απειρες..
ευαισθητη...φυλλο πεφτει ,πεφτει και το δακρυ..
φοβητσιαρα...τρεμω και τον ισκιο μου...
αδυναμιες πολλες..ευαλωτη σε αυτες...

Όσα είμαι εγω συνοψίζονται σε μία λέξη: ψυχάκιας!

Απο τοτε που θυμαμαι καταστασεις και γεγονοτα της ζωης μου, περνουσα πολυ ευχαριστα.. Εχτισα εναν χαρακτηρα ευδιαθετο, με κεφι και γελιο.. Ποτε δεν κατηγορουσα τους αλλους κι αν κατι μου εκαναν το ξεχνουσα τις επομενες ωρες.. Ισως να λενε οτι ο χαρακτηρας του ανθρωπου δεν αλλαζει, ομως δεν το πιστευω και πολυ.. Αναλογα τις καταστασεις που ζεις (ισως για καιρο) αλλαζει και ο χαρακτηρας σου.. Το καλουπι ειναι ιδιο, απλα αλλαζει ο τροπος που αντιμετωπιζεις τα πραγματα.. Παντως ενα στοιχειο του δικου μου χαρακτηρα που θυμαμαι ανεκαθεν και δεν εχει αλλαξει, ειναι πως θελω οι γυρω μου να ειναι χαρουμενοι και ευτυχισμενοι.. Μου αρεσει να τους βλεπω ετσι, ασχετα αν εγω ειμαι ή δεν ειμαι τοσο χαρουμενος.. Και ασχετα τι θελω να δειξω και τι οχι, με τα λογια μου και τη συμπεριφορα μου.. Ομως, ακομα δεν τελειωσα το χτισιμο..

απο τη φυση μου ειμαι λιγακι παχυδερμο με την εννοια της αποριας. γιατι πολλοι ασχολιουνται με μηδαμινα πραγματα και αφηνουν να τους ξεφευγουνν τα σημαντικα?
δεν ειμαι ετσι, ασφαλως! προβληματιζομαι παντα προς τη σωστη κατευθυνση, ειμαι χαρουμενος, θελω και γω, οπως ο misfits οι γυρω μου να ειναι ευτυχισμενοι. αυτο ειναι ενα απο τα βασικα στοιχεια που μας κανει να ειμαστε αισιοδοξοι και να τα βλεπουμε ολα με αλλο ματι.
γενικα, μεχρι τωρα, δεν αφησα να περασει ουτε μια σταγονα απαισιοδοξιας απ τη ζωη μου. ακομα και σε δυσκολες στιγμες εχω το κουραγιο να στεκομαι με δυναμη και πιστη οτι ολα θα ειναι καλα. η διαθεση μας ειναι ενας μεγαλος παραγοντας για οποιαδηποτε εκβαση!

emo_no έγραψε:ενας, φοβερα, συνεσταλμενος νεαρος, ναι....ετσι θα επρεπε να ημουν...

αλλα, κατι πηγε στραβα....

ευστυχως, που πηγε στραβα, ευτυχως να λες...

και συ να λες ευτυχως....το σ πλεοναζει....

ενας τρελαρας ειμαι, κυριολεκτικα..
καλος τρελος αλλα αν με πιασουν τα ασχημα τρελα μου, γινομαι θηριο.. δεν πολυδινω δεκαρα για τη βλακεια, τρεχω οπου μπορω να ειμαι μεσα σε πελαγη τρελας και κολυμπαω σε μια λογικη, αντιθετα, για να βγω στο νησι των τρελων..

μεταξυ μας, τραβαω γερο κουπι με το σχολειο, τελευταια χρονια και τα εχω παιξει..

Αυτό το παιδί μου θυμίζει εμένα.....Όσο για το κουπί στο σχολείο....Ευτυχώς το πέρασα......

α.. δεν μας ειπες οτι εχεις και συ τετοια γαλλικη μυτουλα..

Αμεεεεεεε από αυτές τις τεράστιες......που έχουν οι μάγισσες.....Όνειρό μου??Να μάθω να μεταμορφώνω...μύτες.....Μπας και γίνουμε όμορφοι.....

Από μικρή είμαι καχύποπτη και δεν πιστεύω αν δεν το ψάξω καλά. Βάζω το μυαλό μου να δουλεύει και να σκέφτεται συνέχεια ακόμα και όταν κοιμάμαι. Διαβάζω πολλά βιβλία, διαβάζω όπου βρεθώ και προσπαθώ να παρακολουθώ την επικαιρότητα όσο μπορώ. Δεν έχω πολλούς φίλους και οι πιο πολλοί από αυτούς που έχω είναι μεγαλύτεροι από μένα.

δεν εχω να πω πολλα για μενα που δεν φαινονται...ανοιχτο βιβλιο ειναι καπως ετσι...
δεν ειχα ευχαριστη παιδικη ηλικια, μου ελειπε και μου λειπει αυτο που εχετε ολοι σας και λεγεται μανα...ειχα την αγαπη ολων αλλα ενιωθα παντα ενα κενο, ενα σαστισμα...αυτο μ εκανε πιο σκληρο, ετοιμο να αντιμετωπισω τις δυσκολιες αλλα και πιο ευαλωτο οταν η δυσκολια εμοιαζε να με νικαει. αν ηταν στο χερι μου δεν θα με ειχα φιλο, ειμαι απομακρος και φοβαμαι τους αλλους. δεν εχω κανενα προβλημα να ειμαι με κοσμο και ειμαι με κοσμο, τα βγαζω περα ευκολα και επιβαλλομαι αλλα μονο σε σχεσεις που δεν ειναι φιλικες...
οριστε, αποκαλυφθηκα, τα καταφερα...

( βιος και πολιτεια του ιασονα, σελιδα, 5 ( τοσο ανιαρο που δεν πουλαει...) )

Παιδική ηλικία??Ούτε καν που τη θυμάμαι.....Και δεν ξέρω αν είναι καλύτερο να μην έχεις τον έναν από τους 2 γονείς ή να έχεις και τους δύο κι ο ένας να είναι απών.....Πονάνε και οι 2 περιπτώσεις......Στη δική μου περίπτωση επέλεξα να διώξω μακρυά αυτόν που έτσι κι αλλιώς μακρυά ήταν.....Κι έτσι έρχεσαι αντιμέτωπος με έναν "υποστηρικτή".....Δύσκολο??Ανάλογα.....Άλλες φορές ναι, άλλες όχι.....Όνειρα??Είχα....Έχω....Αλλά αποφεύγω να τα σκέφτομαι.....Γιατί είμαι άνθρωπος που όταν πρέπει να είμαι δίπλα σε κάποιον δε θα κοιτάξω τον εαυτό μου.....Έχω αφήσει πολλά όνειρα έτσι.....Πολλές φορές σκέφτομαι αν αξίζει....Δεν έχω πάρει απάντηση από τον εαυτό μου.....Απλά συνεχίζω να το κάνω.....Και με γεμίζει το γεγονός οτι προσπαθώ να συμβάλλω στην ευτυχία του άλλου.....Όσο για τη δική μου ευτυχία??Θα δείξει....Ευχαριστώ πολύ τον ιασονα που μου έδωσε την ευκαιρία να έρθω αντιμέτωπη με κάτι που έχω αφήσει πίσω, γιατί τελικά....είναι κάτι που με πονάει ακόμα.....

η μανια μου με την ταξη ειναι παροιμιωδης. θελω τα παντα στη θεση τους, ο, τι κι αν ειναι αυτα, ακομα και σκεψεις...απο κει και περα....το χαος...οπου μπαινουν οι αλλοι παει η ταξη, χανεται...
ειμαι ρομαντικος οταν πρεπει και ρεαλιστης ταυτοχρονα...λατρευω την ιδεα, τη φυση και τον ερωτα...
δε μου φαινεται, ε?

Τί να σας λέω, τώρα? Ότι είμαι ένας υπέροχος άνθρωπος σαν κι αυτούς που παρουσιάζουν στις σαπουνόπερες και που ο πλούτος μ έχει κάνει μαλθακό και με κάνουν ότι θέλουν οι υπηρέτες μου?
Ή ότι είμαι ο κακομοίρης που τον κατατρέχει η μοίρα και δεν τον αφήνει σε χλωρό κλαρί? 'Η ο κληρονόμος μιας τεράστιας περιουσίας που περιμένει το δικηγόρο για να την παραλάβει και να τα έχει όλα στο πιάτο? Και ότι όλα αυτά έχουν αλλάξει τον τρόπο που βλέπω τη ζηή και δε λογαριάζω τίποτα?

Όχι, δεν τα λέω, είμαι ο Σίμος που ζει στην Καλαμάτα ( η Γερμανία μας τέλειωσε ) και προσπαθεί να γίνει όσο πιο σωστός μπορεί!
Όπως και το Παραμύθι, βρήκε μια ευκαιρία έτσι και γω..................Ευχαριστώ, παιδιά, είστε δάσκαλοι!

Εγώ, τελικά, σας είπα ή δεν σας είπα ποιος είμαι? α! όχι...όχι!

Λοιπόν, με λένε Κωνσταντίνο και είμαι καλά. Είμαι από το...Κικλίς (όχι ακριβώς, αλλά κάπου εκεί κοντά) και...και? Δεν έχει "και"!
Κάντοντας μια -σύντομη-αναδρομή στο...πρόσφατο παρελθόν, με θυμάμαι ως το παιδί της χαράς και της ανεμελιάς. Πού μ' έχανες πού μ' εύρισκες...έξω, πάντα. Εγωιστής, αλλά όχι κερδοσκόπος. Με τον καιρό όμως άλλαξα (σχεδόν). Άρχισα να βλέπω αλλιώς τον κόσμο και, μάλιστα, με τα μάτια των άλλων. Κατάλαβα πολλά, έμαθα πολλά και εξακολουθώ να μαθαίνω πολλά, καθημερινώς. Φυσικά, δεν χάνω την ευκαιρία να μεταλαμπαδέυω και λίγες από τις γνώσεις μου σε άλλους, ίσως και να τους βοηθήσω, όπως με βοήθησαν, φτάνει να έχουν θέληση, την οποία είχα, έχω και θα έχω όσο είμαι ο Κωνσταντίνος. Πολλές φορές από κωμικός και ευχάριστος μετατρέπομαι στο άκρως αντίθετο. Σπάνια, βέβαια, αλλά είναι κι αυτό μια πτυχή του εαυτού μου. Αδύναμος άλλες φορές και λυγίζω έυκολα, δυστυχώς, για όφελος των άλλων (μόνο να μην πεισμώσω, άμα πεισμώσω...τρέμε κόσμε!). Αλλά δεν βαριέσαι (?)...στιγμιαία η χαρά για εκείνους, χρόνια η ικανοποίηση για εμένα.
Αυτός ήταν ο Kostis, ο απαράλλαχτος Kostis με το πέρασμα των...χρόνων, μηνών, ημερών, ωρών, λεπτών, δευτερολέπτων κ.ο.κ.

(The Life of Kostis King)

το προβλημα που ειχα απο παιδι ( και ταυτοχρονα αιτημα παγιο ) ηταν ενας αδερφος η μια αδερφη...δε λεω, ικανοποιηθηκε, εχω μια αδερφη τωρα πια, ενα απιθανο μωρο αλλα ηρθε καπως αργα...
απο μικρος φανηκα οτι θα ειμαι μεγαλος τζαναμπετης ( γιαγια ) και μεγαλος μπερμπαντης ( παππους )...
δεν ειμαι εγωιστης, δε θυμωνω ευκολα, εχω τεραστια αποθεματα αντοχης και υπομονης και μππορω να μεταφραζω τα παντα πολλαπλασιαζοντας...στα τρια εφυγα απ το σπιτι για να ζησω μονος, πηρα μαζι και τη.... βαλιτσα μου...
ειχα και εχω πολυ καλους φιλους, δυο φανταστικα κοριτσια, δε θυμαμαι ποτε τις γνωρισα, μαλλον ηρθαν να με δουν στην κλινικη που γεννηθηκα...ζησαμε πολλα μαζι, χαραξαμε μαζι πορειες, εξαλειψαμε τα κενα, πηραμε και δωσαμε στοιχεια μεταξυ μας...
δεν θυμωνω, ειπα...αλλα οταν θυνωνω καλυτερα να μη σας αναφερω το πως...