Το αγορακι με τη κουκλα...

από lolita_agapoula Τετ Μαρ 04, 2009 12:21 pm

Βρέθηκα σε ένα κατάστημα, στο διάδρομο με τα παιχνίδια.

Με την άκρη του ματιού μου, παρατήρησα ένα αγοράκι γύρω στα πέντε, το οποίο κρατούσε μια κούκλα.
Δε σταματούσε να της χαϊδεύει τα μαλλιά και να τη σφίγγει προσεκτικά πάνω του.

Αναρωτήθηκα για ποιον προοριζόταν αυτή η κούκλα.

Το αγοράκι γύρισε κάποια στιγμή προς την κυρία που βρισκόταν πλάι του:
«Θεία μου, είσαι σίγουρη ότι δε μου φτάνουν τα λεφτά;»

Η γυναίκα του απάντησε χάνοντας κάπως την υπομονή της:
«Είπαμε ότι δεν έχεις αρκετά λεφτά για να την αγοράσεις.»

Έπειτα, η θεία του του ζήτησε να μείνει εκεί και να τον περιμένει για λίγο, κι εκείνη έφυγε βιαστικά. Το αγοράκι κρατούσε ακόμη στα χέρια του την κούκλα.

Τελικά, κατευθύνθηκα προς το παιδί και το ρώτησα σε ποιον ήθελε να δώσει την κούκλα.
«Αυτή την κούκλα την ήθελε η αδερφή μου περισσότερο από καθετί για τα Χριστούγεννα. Ήταν σίγουρη ότι θα της την έφερνε ο Άι-Βασίλης.»
Του είπα τότε ότι μπορεί και να της την έφερνε, κι εκείνο μου είπε θλιμμένο:
«Όχι, ο Άι-Βασίλης δεν μπορεί να πάει εκεί που είναι τώρα η αδερφή μου... Πρέπει να δώσω την κούκλα στη μαμά μου να της την πάει.»

Τα μάτια του ήταν πολύ θλιμμένα ενώ έλεγε αυτά τα λόγια.

«Πήγε να συναντήσει τον Χριστούλη. Ο μπαμπάς λέει ότι και η μαμά θα πάει να συναντήσει το Χριστούλη σε λιγάκι. Έτσι, σκέφτηκα ότι θα μπορούσε να πάρει την κούκλα μαζί της και να την πάει στην αδερφούλα μου.»
Η καρδιά μου πήγε να σταματήσει.

Το αγοράκι σήκωσε το βλέμμα προς εμένα και μου είπε:
«Είπα στον μπαμπά να πει στη μαμά να μη φύγει αμέσως. Ζήτησα να περιμένει μέχρι να γυρίσω από το μαγαζί.»
Μετά, μου έδειξε μία φωτογραφία που απεικόνιζε το ίδιο το αγοράκι μέσα στο κατάστημα να κρατάει την κούκλα, και μου είπε:
«Θέλω η μαμά να πάρει κι αυτή τη φωτογραφία μαζί της, για να μη με ξεχάσει. Την αγαπάω τη μαμά και δε θέλω να μ’αφήσει, αλλά ο μπαμπάς λέει ότι πρέπει να πάει μαζί με την αδερφούλα μου.»

Ύστερα, χαμήλωσε το κεφάλι του κι έμεινε σιωπηλό.
Έψαξα στην τσάντα μου κι έβγαλα από μέσα ένα μάτσο χαρτονομίσματα και ρώτησα το αγοράκι:
«Τι λες να μετρήσουμε τα λεφτά σου μια τελευταία φορά για να σιγουρευτούμε;»

Εκείνο απάντησε:
«Εντάξει, όμως πρέπει να βγουν αρκετά.»
Έριξα κρυφά κάποια χρήματα μαζί με τα δικά του και αρχίσαμε το μέτρημα. Έφταναν με το παραπάνω για την κούκλα. Περίσσευαν κιόλας αρκετά.
Το αγοράκι ψιθύρισε:
«Ευχαριστώ Χριστούλη που μου έδωσες αρκετά λεφτά.»

Έπειτα με κοίταξε και είπε:
«Είχα ζητήσει από το Χριστούλη να κάνει να έχω αρκετά λεφτά για ν’αγοράσω την κούκλα και η μαμά μου να μπορεί να την πάει στην αδερφούλα μου.
Εκείνος άκουσε την προσευχή μου.
Ήθελα να έχω αρκετά λεφτά για ν’αγοράσω και ένα λευκό τριαντάφυλλο για τη μαμά, όμως δεν τόλμησα να του το ζητήσω.
Εκείνος μου έδωσε αρκετά λεφτά για ν’αγοράσω την κούκλα και το λευκό τριαντάφυλλο.
Ξέρετε, αρέσουν πολύ τα λευκά τριαντάφυλλα στη μαμά...»
Λίγα λεπτά αργότερα, η θεία του ξαναγύρισε, κι εγώ απομακρύνθηκα σπρώχνοντας το καροτσάκι μου.

Τέλειωνα τα ψώνια μου με ένα συναίσθημα εντελώς διαφορετικό από ότι όταν τα άρχιζα.

Δεν μπορούσα να βγάλω απ’το μυαλό μου το αγοράκι.

Μετά θυμήθηκα ένα άρθρο στην εφημερίδα, λίγες μέρες πριν, που μιλούσε για έναν οδηγό σε κατάσταση μέθης που είχε χτυπήσει ένα αυτοκίνητο στο οποίο επέβαινε μια νεαρή γυναίκα με την κόρη της.
Το κοριτσάκι είχε πεθάνει ακαριαία και η μητέρα ήταν σοβαρά τραυματισμένη. Η οικογένεια έπρεπε να αποφασίσει εάν θα της διέκοπταν την αναπνευστική στήριξη...

Να ήταν άραγε η οικογένεια του μικρού αγοριού;

Δυο μέρες μετά, διάβασα στην εφημερίδα ότι η νεαρή γυναίκα ήταν νεκρή.
Δεν μπόρεσα να μην πάω ν’αγοράσω ένα μπουκέτο λευκά τριαντάφυλλα και να βρεθώ στην αίθουσα όπου εκθέταν τη σωρό της.
Ήταν εκεί και κρατούσε ένα όμορφο λευκό τριαντάφυλλο στο χέρι της, μαζί με μία κούκλα και τη φωτογραφία του μικρού αγοριού από στο κατάστημα.

Έφυγα από την αίθουσα κλαίγοντας και με την αίσθηση ότι η ζωή μου θα άλλαζε για πάντα.
Η αγάπη που είχε αυτό το αγοράκι για τη μαμά του και την αδερφή του ήταν τόσο μεγάλη, και μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου ένας μεθυσμένος οδηγός του τα πήρε όλα μακριά...

τιτ τ

[2 CDs]
Where Does My Heart Beat Now, The Power Of Love, Because You Loved Me, It's All Coming Back To Me Now, All By Myself, My Heart Will Go On, River Deep Mountain High, The Prayer (Duet with Andrea Bocelli), That's The Way It Is, A New Day Has Come, I Drove All Night, I Knew I Loved You (Ennio Morricone), AND MANY MORE...

ΤΙ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΣΑΣ ΠΡΩΕΚΗΨΑΝ ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΖΑΤΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΥΠΕΡΟΧΟ ΚΕΙΜΕΝΟ?

από irida Σαβ Μαρ 07, 2009 5:49 pm

............
Αυτό είναι το μόνο που μπορώ να πω....

από pinw baffous! Σαβ Μαρ 07, 2009 8:09 pm

tora t diavasa k ego... Crying or Very sad

Yperoxo LoLiTa... Crying or Very sad

από dakos Σαβ Μαρ 07, 2009 8:19 pm

το εχω χιλιοδιαβασει και μαλιστα με προτροπη να το στειλω σε αλλους με e-mail. απο λογοτεχνικη αποψη δεν ειναι αρτιο, ουτε καν πλησιαζει αυτο που λεμε τεχνη...
σαν θεμα ειναι συγκινητικο, αν και λιγο υπερβολικο...

Idea

από Aptyxeiotos Δευ Μαρ 09, 2009 12:03 am

Την ώρα που διάβασα αυτό το υπέροχο κείμενο για πρώτη φορά (ίσως και να μην ήταν αυτό αλλά κάποιο παρόμοιο - σπανίως διαβάζω πάνω από μερικές σειρές σε τέτοια κείμενα) με προέκυψε ένα συναίσθημα: απέχθεια.

Απέχθεια για τον δήθεν ευαίσθητο που το έγραψε και το έστειλε στους δήθεν ευαίσθητους φίλους του, οι οποίοι το προώθησαν σε άλλους και τελικά έφτασε και σε μένα. Συγκινηθήκατε; Κατανοητό. Και τι κάνετε γι αυτό; Το στέλνετε και σε άλλους, για να συγκινηθούν κι αυτοί, να το προωθήσουν και να το ξεχάσουν.

Παρά το δεύτερο πρόσωπο, δεν κατηγορώ κανέναν. Καλά έκανε η φίλη μας η lolita_agapoula που το μοιράστηκε μαζί μας. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι, καλώς ή κακώς,΄η συγκίνηση και η συμπάθεια από μόνες τους δεν λένε πολλά αν δεν ακολουθούνται από πράξεις...

Τα "δάκρυα" δεν αλλάζουν τίποτα... είναι οι "γροθιές" που θέτουν σε κίνηση τους μηχανισμούς της αλλαγής...

από ioystinos Δευ Μαρ 09, 2009 12:25 am

Είναι σαν την περίπτωση gala για την οικονομική ενίσχυση πληγέντων ή ομάδων που έχουν ανάγκη από βοήθεια, όπου τα πλούσια εδέσματα ευχαριστούν τους παρευρισκόμενους που έχουν πληρώσει μια πανάκριβη πρόσκληση απ τη αξία της οποίας αφαιρείται το κόστος της γιορτής και το υπόλοιπο, αν μείνει κάτι, φτάνει στον προορισμό του.
Είπε, ποτέ, κανείς απ΄αυτούς ότι θα αρκεστεί σ΄ένα απλό πιάτο για να δοθούν περισσότερα χρήματα?

από pandora Τρι Μαρ 10, 2009 1:17 pm

αν ηταν καθε φορα που μας επιανε η συγκινηση και δακρυζαμε για τα παιδια που πεθαινουν πριν ζησουν, για τα παιδια που ακρωτηριαζονται απο ναρκες, για τα παιδια που κακοποιουνται, για τα παιδια που δουλευουν να σωζαμε εστω και ενα, θα κλαιγαμε ολη τη μερα...
αλλα, δυστυχως, με τα δακρυα και την ενημερωση μ αυτο τον τροπο δεν αλλαζει τιποτα...
απαιτειται η εμπρακτη συμμετοχη μας και οχι η συγκινητικη απραξια μας...

Το αγορακι με τη κουκλα...

Το αγορακι με τη κουκλα...

Απ: Το αγορακι με τη κουκλα...

Απ: Το αγορακι με τη κουκλα...

Απ: Το αγορακι με τη κουκλα...

Απ: Το αγορακι με τη κουκλα...

Απ: Το αγορακι με τη κουκλα...

Απ: Το αγορακι με τη κουκλα...