Γράφετε........?

Εσείς, οι επίδοξοι συγγραφείς, ποιητές και αρθρογράφοι...
Ναι, για σας λέω, μην το παίζετε αθώοι. Μην κρύβεστε πίσω από το δάχτυλο σας. Μεταξύ κλεφτών ειλικρίνεια.

Σας ξέρω. Ξέρω το είδος σας. Στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο, στη δουλειά, σε κάθε στιγμή που το μυαλό σας ξεφεύγει... ξέρω τι έρχεται στο νου σας. Ξέρω που πεταρίζει η φαντασία σας. Είναι μεγάλη η γοητεία που ασκεί η πένα στους εραστές της γνώσης και της ανάγνωσης, και ξέρω πόσοι από σας είναι τέτοιοι. Έχετε όλοι το ντροπαλό σας μυστικό. Δεν έχει σημασία αν είναι λίγοι στίχοι στο πίσω μέρος κάποιου τετραδίου, μια χούφτα κιτρινισμένα χειρόγραφα διπλοκλειδωμένα σ' ένα συρτάρι ή μερικά αρχεία καλά θαμμένα μέσα στους φακέλους του υπολογιστή σας.

Ξέρω που πετάει το μυαλό σας όταν διαβάζετε μια φράση που σας αρέσει. Ξέρω τι σκέφτεστε όταν συναντάτε μια νέα ιδέα στις σελίδες ενός βιβλίου. Τα δάχτυλα ανοιγοκλείνουν γύρω από το μολύβι σας, το χέρι αιωρείται πάνω από το λευκό χαρτί. Η έλξη είναι πολύ δυνατή. Τα συναισθήματα... έξαψη, ανησυχία, ανυπομονησία... το μυαλό σας είναι γεμάτο με αγέννητα παιδιά, μισοφτιαγμένους χαρακτήρες και ιδέες που δεν σας αφήνουν σε ησυχία...

Ξέρω τι κάνετε όταν νιώσετε το κάλεσμα της πένας. Κλείνεστε μόνοι στα δωμάτιά σας, πάνω από λευκές κόλλες ή μπροστά από λευκές οθόνες... Το στυλό πάλλεται ανάμεσα στα δάχτυλα σαν φλέβα, ο κέρσορας αναβοσβήνει με ανυπομονησία. Και τότε παραδίδεστε στον πυρετό. Γράφετε, σβήνετε, διαβάζετε και ξαναδιαβάζετε. Ξεχνιέστε και χάνεστε μέσα σε σκέψεις για ήρωες, πλοκές, κρυμμένα νοήματα, ομοιοκαταληξίες, όμορφες εκφράσεις, έξυπνο χιούμορ... Ύστερα μόλις νομίσετε ότι βρήκατε αυτό που σας αρέσει βιάζεστε να το δείτε στο χαρτί. Χτυπάτε τα πλήκτρα με μανία κι επιμονή. Οι ώρες περνάνε... η μέρα (αλλά κυρίως η νύχτα) βαδίζει προς το τέλος της, μα εσείς εκεί! Απορροφημένοι στο "άξιο" έργο σας...

Κάποια στιγμή ο πυρετός περνά. Τα δάχτυλα πονάνε. Το μυαλό στεγνώνει. Τότε μαζεύετε τα σύνεργα της τέχνης και κρύβετε το έργο μακριά από τα μάτια των περίεργων. Είναι απόκοσμη η λαχτάρα που σας δένει με τα γράμματα που με τόσο κόπο αραδιάσατε σε μια κόλλα φτηνό χαρτί εκτύπωσης. Είστε περήφανοι γι' αυτά και συνάμα ντρέπεστε. Τρέμετε τη στιγμή που θα τα βρουν τα χέρια ενός περίεργου. Φοβάστε. Άλλωστε έχετε αφήσει ένα μικρό κομμάτι απ' την ψυχή σας πίσω απ' τις λέξεις. Γι' αυτό τα θάβετε, μακριά ακόμα κι απ' το φως του ήλιου...

Μα ελάτε τώρα, απλά παραδεχτείτε το. Είμαστε ένοχοι στο ίδιο έγκλημα. Κι' αυτό είναι που μας κάνει να κρυβόμαστε. Γιατί οι επίδοξοι {συγγραφείς / ποιητές / αρθρογράφοι} είναι σαν τα τσακάλια: μαζεύονται μαζί από ανάγκη να 'ναι με το είδος τους, αλλά φοβούνται πως ο ένας θα φάει τον άλλο...

Αποκαλυφθείτε επιτέλους. Φάνηκε στα μάτια σας μια σπίθα αναγνώρισης μόλις μίλησα για το κάλεσμα. Για μια στιγμή ο νους σας πήγε στην κρυψώνα που φυλάτε τα έργα σας. Σας φάνηκε παράξενος κι όμως γνώριμος ο παραλληλισμός με τα τσακάλια... Φανερωθείτε λοιπόν...


...


Εχμ. Σαν να ξεχάστηκα λιγάκι. Αυτό που ήθελα να πω είναι πως θα ήταν ωραίο να οργανώναμε κάτι σαν διαγωνισμό ποίησης ή συγγραφής, ή ακόμα αν κάποιοι "γενναίοι" αναλάμβαναν τη σύνταξη μιας σειράς από στήλες στο φόρουμ, όπου ο υπεύθυνος θα γράφει περιοδικά για κάποιο θέμα της αρεσκείας του...

Τι έχετε να πείτε? Αν κάποιος ενδιαφέρεται, ας προσευχηθεί σε μένα... έέέ ας μου στείλει ένα προσωπικό μήνυμα, θέλω να πω....